หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 191

ตอนที่ 191 มันคงเป็นความหลงใหล

เมื่อเขียนจนเสร็จ วรินทร ก็วางปากกาแล้วจ้องมองไปที่กระดาษ เธอท่าทางภูมิใจกับผลงานของตัวเองมาก

แตกต่างจาก ทาวัต ที่ทำสีหน้าไม่พอใจ เพราะสิ่งที่เธอเขียนนั้นห่างไกลจากต้นฉบับเป็นอย่างมาก

ทาวัตจับมือเล็กๆของเธออีกครั้ง แล้วสอนวิธีเขียนใหม่

“จำได้ยัง?”สุดท้าย ทาวัตก็ถาม

วรินทร พยักหน้า เธอจ้องดูตัวหนังสือในกระดาษอย่างตั้งใจ จากนั้นก็เขียนตาม

“ไม่ใช่แบบนั้น”ทาวัต ส่ายหน้า มองตัวหนังสือที่เธอเขียน ถ้าให้คนอื่นเห็นสิ่งนี้ เขาคงไม่กล้าบอกใครว่าเขาเป็นคนสอน

“ มา มองที่มือฉัน แล้วดูให้ดีๆ”.....ทาวัต กุมมือน้อยๆของเธอ ไม่จำเป็นต้องสาธิตแล้ว เขาจับมือของเธอแล้วเขียนตัวหนังสือลงไป

เพราะตัวหนังสือที่กำลังจะเขียนนั้นมันเขียนยาก เขาจึงไม่มีทางเลือกคงมีแต่ต้องสอนด้วยวิธีนี้

ทาวัต นั้นไม่รู้เลยว่า วรินทร นั้นจงใจเขียนผิด

ถ้าถาม วรินทร ว่าทำไม เธอคงตอบว่า เพราะมือของเขานั้นอบอุ่น

ใช่แบบนี้แน่เหรอ?

วรินทร จ้องมองสีหน้าที่จริงจังของ ทาวัต เขาอยู่ใกล้มาก เธอสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่กระทบกับลำคอ ถ้าเกิดเขาหันหน้ามาตอนนี้ ปากของเราคงชนกันแน่

ตอนนี้ วรินทร ลืมไปแล้วว่า เขากำลังสอนเธอเขียนตัวหนังสืออยู่ เธอจ้องมอง ทาวัต จนลืมตัวไปชั่วขณะ

“เข้าใจแล้วใช่มั้ย?”พอ ทาวัต พูดจบ เขาก็วางปากกาแล้วหันกลับไป ความจริงเขาต้องเห็นว่า วรินทร กำลังตั้งใจเรียนสิ่งที่เขาสอนอยู่ แต่สิ่งที่เขาเห็นคือ เธอกำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่กระพริบ

ทาวัต ดีใจมาก สายตาอันสดใสที่มองมาที่เขานั้นอย่างกับว่าจะมองทะลุเข้าไปข้างใน ผ่านไปหลายนาที เธอก็ยังคงมองเขาอยู่

นี้เป็นครั้งที่ 2 ที่เธอจ้องมองเขาขนาดนี้

ครั้งนี้ไม่เหมือนกับรอบที่แล้ว เพราะคราวนี้ วรินทร ไม่ได้ปกปิดอาการแต่อย่างใด ไม่แน่ว่าเธออาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า เขากำลังจ้องมองเธออยู่

สายตาแบบนี้ ถ้าไม่เรียกว่าชอบแล้วยังเป็นอะไรได้อีก?

สายตาแบบนี้ ทาวัต เคยปรากฏขึ้นหลายครั้งแล้ว มันเป็นสายตาเดียวที่จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเขามอง วรินทร

พอรู้ว่า วรินทร ชอบตัวเอง มีหรือที่เขาจะอดใจไหว?

เขาวางปากกาลง มือที่เคยจับ วรินทร ก็เปลี่ยนไปจับที่ใบหน้า เขาค่อยๆดึงหน้าเธอเข้ามา จากนั้นก็เอาปากของตัวเองประกอบเข้ากับริมฝีปากของเธอ

สัมผัสอันอบอุ่นที่ผ่านริมฝีปาก ราวกับเยลลี่ที่นุ่มนวล

ระหว่างที่ วรินทร กำลังละเมออยู่ จู่ๆเธอก็ถูกเขาจูบ หลังจากที่เธอทุกจูบ เธอก็ได้สติขึ้นมา

เมื่อกี้......เหมือนว่าฉันจะ มองเขาอยู่นะ แต่เธอไม่ได้มีความคิดนี้เลยนะ?

วรินทร หันสายตาไปที่ริมฝีปากของเขา เธอกลืนน้ำลาย รู้สึก น่าจะ เหมือนว่า จะมีความคิดนี้อยู่หน่อยๆนะ

ทาวัต ยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่ ยัยนี้ชอบฉันแล้ว นั้นหมายความว่าเธอไม่ได้รังเกียจจูบนั้น แถมยังหวังที่จะถูกจูบอีก

“ว่าไง ยอมรับแล้วเหรอ?”

วรินทร ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนได้ยินประโยชน์นี้ที่ ทาวัต พูด เธอถึงได้สติกลับคืนมา

สายตาของเธอต้องมีปัญหาแน่ๆ ทำไม เธอถึงได้คิดแบบนี้กับคนๆนี้ไปได้กัน?

ทำไมถึงได้ชอบความอบอุ่นของฝามือนี้กัน?

ทำไม.......

คงไม่ใช่ว่า.......

วรินทร จ้องมองไปที่ ทาวัต เธอไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง อย่าบอกนะว่า เธอชอบ ทาวัต งั้นเหรอ?

“ ถูกแล้ว เธอชอบฉันเข้าให้แล้ว”เธอพึ่งคิด เขาก็ก้มมาที่ข้างๆหู แล้วพูดออกมาอย่างอ่อนโยน