หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 196

ตอนที่ 196 มีคนที่ชอบหรือเปล่า

ในสมัยเรียนนั้น ชายโสดเหล่านี้ต่างตกหลุมรักวรินทรกันทั้งนั้น และในตอนนี้หญิงสาวคนนั้นได้ยืนอยู่ตรงหน้า ใครกันจะอดใจไหว?

" ตอนนี้มีคนที่ชอบหรือยัง?” ชายคนหนึ่งถามด้วยความอยากรู้

วรินทรถอนหายใจ สายตาเหลือบมองไปยังจุดนั้น บวกกับมือของเขานั้นที่ยื่นมาเสยผมของเธอทัดหู ท่าทางดูสนิทสนมกัน เหมือนคู่รักกัน

แล้วเธอล่ะ?

ในมือของวรินทรจับแก้วคริสตัสนึงไว้แน่น ถ้าเกิดไม่มีคำพูดของกวิน เธอเองคงไม่ได้อยู่ในคฤหาส์ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำดีกับเธอ

“ มีสิ ” เธอมองไปยังผู้ถามแล้วตอบด้วยเสียงนิ่งๆ

คำตอบนี้เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของเหล่าผู้คนที่รอฟังอยู่

ภายใต้แสงมืดมิด ทาวัตถือแก้วไวน์ไว้อย่างกระชับ แต่สายตาไร้ซึ่งอารมณ์และคาดเดาไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่

เหตุการณ์นี้ทำให้ทรรศคาดเดาได้ว่า ในเมิ่อทาวัตกับวรินทรต่างก็ไม่ใช่เด็กกันแล้ว น่าจะรักษาความรู้นี้สึกไว้ ทาวัตเองก็ดีกับวรินทรขนาดนี้ นอกจากทาวัตแล้วเธอจะไปชอบใครได้อีก?

คาร่าเห็นท่าไม่ดีเท่าไหร่ จึงรีบถามกลับ “เธอไปชอบคนอย่างเขาได้อย่างไร?”

วรินทรขมวดคิ้วครุ่นคิด เหตุเพราะทาวัตเป็นคนอ่อนโยน หรือเธอชอบอ้อมกอดของเขากันแน่?หรือเพราะไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์เลวร้ายยังไงเขายังคอยปกป้องอยู่ข้างๆไม่หนีไปไหน?

“เพราะเขาเป็นคนอ่อนโยน กอดอบอุ่น “ วรินทรพูดเสียงจริงจัง และเพราะสองสิ่งนี้นี่เอง ที่ทำให้เธอดูปลอดภัย

ดูเหมือนตราบใดที่สองมืออุ่นๆนั้นสัมผัสตัวเธอ ทำให้เธอเองไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด

ทาวัตเพิ่มแรงบีบที่มือ สายตาแฝงไปด้วยความว่างเปล่า อ่อนโยน? อบอุ่น?

เขานึกถึงตอนที่ประภาพเอาใจใส่วรินธรอย่างเอาจริงเอาจังและรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหล่านั้นขึ้นมา

แท้จริงแล้ว.....เธอชอบคนอย่างเขาหรอ ?

ในใจของทาวัตดูเยือกเย็น เขาก้มหน้าก้มตาดื่ม เหมือนซ่อนอะไรบางอย่างไว้

ธรรศและนรชัยเหลือบมองไปยังทาวัต ไม่คิดว่าพวกพี่ๆจะมีด้านที่อ่อนโยนกับเขาเป็นด้วย เหมือนย้อนกลับไปช่วงฤดูใบผลิเลย

“แล้วคนที่คุณชอบคือใครกัน?” และแล้วก็มีคนๆหนึ่งตั้งคำถามที่ทุกคนต่างรอคำตอบอยู่

วรินทรส่ายหัว แสะยิ้มที่มุมปาก “ถามแค่ข้อเดียวไม่ใช่หรอ?”

ทุกคู่สายตาหยุดมองที่เธอ และมันก็น่าเสียดายที่พลาดโอกาสนี้

ยังไงก็มีโอกาสอยู่แล้ว พวกเขาไม่กังวลต่อการตั้งคำถาม

เกมยังคงเดินหน้าต่อไป ขวดเหล้าได้หมุนไปทางคาร่า สุดท้ายเธอเลือกโจทย์ที่ยากสุด

โจทย์ข้อนี้คือเธอต้องร้องเพลงกับเพศตรงข้ามหนึ่งเพลง(แอปเปิ้ลน้อย)

วรินทรได้ฟังคำอธิบายของโจทย์ข้อนี้เธอแทบจะหัวเราะออกมา เพราะคนที่คาร่าเลือกคือนรชัย เธอจึงนึกภาพไม่ออกว่า คนอย่างนรชัยที่มีลักษณะแข็งทื่อเป็นท่อนไม้จะร้องเพลงแบบนี้ได้อย่างไร

“ไม่ออกความเห็นแน่นอน” คำพูดเหยือกเย็นที่หลุดออกมาจากปากของทาวัตนั้น แต่กระนั้นก็ต้องระงับมันไว้ “ยัง”

วรินทรเงยหน้ามองตั้งแต่เดินเข้าประตูมา ใบหน้าเธอคงด้วยรอยยิ้มตลอด แต่ในใจกลับอึดอัด หรือว่าเขาชอบแบบนี้?

คาร่าเห็นสายตาวรินทรที่มองไป มองจนเธอตาจะบอดสีอยู่แล้ว แต่ก็ไม่สนใจอะไรเธอเลย แถมยังก้มหน้าก้มตา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ในใจก็แอบสงสารทาวัตอยู่เหมือนกัน

พวกเขาแยกคนที่แต่งงานและคนโสดออก ตอนนี้ก็เหลือแต่สาวโสด วรินทร ทาวิตและทวิติยาที่นั่งข้างๆกัน

เวลาผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังเดากันไม่ออก

มีเพียงทาวัตเท่านั้นที่รู้ คำตอบ

ทาวิตแกว่งของเหลวในแก้วๆเบา เมื่อเปลี่ยนแก้วแล้วของเหลวนั้นเป็นสีทองกระเพื่อม ภายใต้แสงนั้นทำให้ใครบางคนถึงกับคอแห้งเบาๆ

วรินทรค่อยๆจิบน้ำผลไม้ที่ถืออยู่ในมือ

โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวว่า มีใครบางคนกำลังหลงใหลเสน่ห์ของเธออยู่

“คนที่ทาวัตชอบคือใคร?” ในที่สุดก็มีคนไม่กลัวตายถามคำถามที่อยู่ในใจของทรรศออกมา ทำให้เขาหายใจคล่องขึ้น แต่คงไม่แย่ไปกว่านี้นะ?

แม้แต่เธอเองก็ใจเต้นรัว เพราะวันนั้นเธอได้บอกเขาไปอย่างชัดเจนแล้ว เธอเองก็อดไม่ได้ที่จะแอบคิดว่าคนๆนั้นจะใช่เธอรึเปล่า

“ไม่ชัดเจนอีกหรอ?” ทาวัตไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามกลับพวกเขา การถือแก้วในมือไม่เปลี่ยน แต่สายตาเหยือกเย็นนั้นทำให้ทุกคนไม่กล้าสบตา ได้แต่ยิ้มแห้งๆ

เราทุกคนต่างก็อยากรู้ว่าคนนั้นเป็นใคร แต่ก็คงไม่มีใครกล้าถามอะไรเขาอีก