หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 197

ตอนที่ 197 ป่วยก็ไปรักษาสิ

มันชัดมากไหม?

คิดว่าหมายถึงสาวที่นั่งข้างเขาหรือไง?

วรินทรบีบแก้วที่อยู่ในมืออย่างแน่น เธอยิ้มที่มุมปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“มา มา มา ไม่ต้องมากเรื่อง ต่อกันเลยดีกว่า” ธาวันเห็นบรรกาศไม่ดี จึงดึงสถานการณ์กลับมา

ไม่รู้ว่าใครแอบใส่น้ำลงไปในขวด เพราะมันชี้ไปทางวรินทร 3 ครั้งแล้ว เริ่มแรกวรินทรเองไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก เลือกตอบเท่าที่จะตอบได้โดยหลีกเลี่ยงคำถามที่ทำให้รู้สึกแย่

หลังๆ เปลี่ยนวิธีการเล่นเกม ถ้าใครโดนก็ต้องดื่ม 3 แก้ว

“วรินทรคอแข็งไม่เบานะเนี่ย” มีคนพูดขึ้น เห็นเธอดื่มไป 3แก้วแล้วยังไม่อ้วก ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์เหล้า ทำให้แลดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ

ไม่รู้ว่าหลังๆมาเกิดอะไรขึ้น คนพวกนั้นตั้งใจให้ขวดเหล้าชี้ไปทางวรินทร ทุกครั้งที่หมุนเหลือเพียงวินาทีเดียวก็จะเปลี่ยนทิศ

วรินทรพอดื่มได้ แต่ไม่ถึงกับแย่ ไม่กี่แก้วก็ทำให้เธออาเจียนออกมาหน่อยๆ ตอนนี้เริ่มรู้สึกมึน อุณหภูมิร้อนขึ้นหน้าบวกกับกลิ่นบุหรี่ที่อบอวลในห้อง ทำให้เธอเริ่มมีอาการแย่

เธอลุกขึ้นแล้วบอกกับทุกคนว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน

ทิวลิปวิลเลจนี้เป็นคลับที่มีห้องน้ำแบบส่วนตัว วรินทรไม่ค่อยอยากนั่งอยู่ในห้องนั้นสักเท่าไหร่ จึงเลี่ยงออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกแทน

วรินทรออกจากห้องน้ำ มือเล็กๆของเธอนั้นมีน้ำอยู่ จึงลูบหน้าตัวเอง เพื่อเรียกสติสักหน่อย

ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย ดังนั้นเธอจึงค่อยๆเดินไปยังราวบันได รับลมเบาๆๆ

“วรินทร?” น้ำเสียงอันดังลั่นนั้นทำให้บรรยากาศดีๆเลือนหายไปวรินทรลืมตาขึ้น เดิมเธอเองก็เมาอยู่บ้างแล้ว จึงทำให้ไม่ค่อยสบอารมณ์กับปลายเสียงสักเท่าไหร่

เธอหมุนตัวมามอง ดูเหมือนจะเป็นคนในห้องนั้น แต่เป็นใครกัน วรินทรนึกนานมากว่าจะรู้ว่าเขาคือใคร

นินัทธ์ เป็นประธานรุ่นสมัยเรียน ฐานะทางบ้านดี หน้าตาใช้ได้ ดูมีสกุล

“นายมีธุระอะไร?” วรินทรถามกลับไปทางเขาอย่างมีมารยาท

“เป็นแฟนฉันนะ” นินัทธ์ยิงคำถาม พร้อมเชยคางขึ้น ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจว่าวรินทรต้องตอบรับแน่นอน

วรินทรมองไปยังนินัทธ์ แล้วหัวเราะ “นายลืมกินยาหรอ?”

นินัทธ์สะอึกไปชั่วขณะ ดูเหมือนว่าวรินทรจะด่าเขาว่าบ้า ใบหน้าเขาดูซีดเซียว

ในสายตาของเขา ไม่ว่าวรินทรจะสวยเพียงใดก็เป็นได้แค่หญิงสาวคนหนึ่ง โชคดีแค่ไหนที่เขามองเธอ เธอยังกล้าทำแบบนี้?

“ว่ายังไง จะเป็นหรือไม่เป็น? ขอเตือนไว้ก่อน อย่าทำเป็นเล่นตัว “ นินัทธ์พูดเสียงดุดัน

วรินทรเกือบหลุดหัวเราะออกมา สงสัยสมองคงเลอะเลือนไปกันใหญ่แล้ว?

เธอมองบน “ถ้านายป่วยก็ไปหาหมอซะ！”

นินัทธ์จับข้อมือของวรินทรขึ้น ใบหน้าเขาแสดงถึงสีหน้าที่โมโหมาก เธอเองทำตัวราวกับไม่แยแสอยะไร เขาจึงหลุดพูดบางคำออกมา “เธอมันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ทำเป็นเล่นตัว? โชคดีแค่ไหนที่คนอย่างฉันลดตัวลงมาชอบเธอ！”

วรินทรแสยะยิ้ม เมื่อเห็นท่าทีของนินัทธ์ในตอนนี้เหมือนคนบ้าคลั่ง แต่เธอเองไม่สนใจ “หัวของนายอยากหลุดออกจากบ่ามากนักใช่ไหม ?ปล่อยมือเดี๋ยวนี้！”

“เธอกล้าปฎิเสธคนอย่างฉันหรอ?” นินัทธ์ไม่ไว้หน้า ยื่นมือออกมาลูบหน้าไข่ของวรินทร และเมื่อเห็นสายตาของเธอเขาก็ยิ่งโมโหมากขึ้น

ในใจเธอเศร้าหมองมาก

ตอนนี้ทาวัตยังคงอยู่ในห้องนั้นสินะ และกำลังกอดสาวสวยอยู่? จะมาสนใจอะไรกับผู้หญิงอย่างฉัน?

เธอไม่ขัดขืนอีกแล้ว ได้แต่รอเขาตบลงบนหน้าของเธอ

เวลาผ่านไปสักพัก ทำใมไม่มีความรู้สึกอะไรบนหน้าเลย มันเกิดอะไรขึ้น?

วรินทรรู้สึกสงสัย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองตรงหน้า เห็นนินัทธ์ล้มลงกับพื้น

วิธีนี้มันดูตลกมาก ไม่เหมือนกับสิ่งที่กระทำเมื่อสักครู่?

วรินทรค่อยๆเงยหน้าขึ้น เหลือบมองเล็กน้อย เห็นร่างหนึ่งยืนปกป้องเธออยู่ เธอได้กลิ่นมิ้นอ่อนๆ ทำให้เธอหายใจไม่ค่อยคล่อง บวกกับหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะอยู่ตอนนี้

“ใครสั่งใครสอนให้นายแตะตัวเธอต่อหน้าฉัน? “ เสียงของเขาเย็นยะเหยือกแฝงไปด้วยความโกรธ หัวใจว่าวรินทรแทบหยุดเต้น ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเป็นเขา

ทาวัต

เป็นทาวัต

ความเกรี้ยวกราดในใจของวรินทรจู่ๆเผยออกมาทางใบหน้าและสายตาของเธอ เธอดูเคอะเขินต่อการกระทำตรงหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะหลบตา กลัวว่าน้ำตาจะไหลออก

ทำไมจู่ๆเขาถึงเดินออกมา? ?

“อ๊าก โอ้ย！” ทาวัต ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว ผมสัญญาว่าครั้งหน้ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก！นินัทธ์ร้องโอดอวยด้วยความเจ็บปวดบนอยู่พื้น ร่างของเขาดูสกปรกมอมแมม ทาวัตเองก็กระหน่ำแตะเขาไม่ยั้งเช่นกัน