หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 198

ตอนที่ 198 เริ่มหมดความอดทน

“ครั้งหน้า?”นินัทธ์พูดยังไม่ทันจบ ทาวัตเดินพุ่งมาทางเขา จึงรู้ตัวเลยว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับตัวเขาแน่นอน เขาเองก็พยายามขอความเมตตาจากทาวัต แต่คำพูดเมื่อกี้มันยิ่งทวีความโกรธให้กับเขา มันยากมากที่จะให้อภัยได้ และในตอนนี้ใบหน้าเขาก็ไร้ซึ่งรอยยิ้มใดๆ

เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่ได้อยากทำร้ายใคร แต่ไม่อาจทนได้ถ้าเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นอีก เขาจึงเดินไปยังด้านหน้าของนินัทธ์ แล้วบดขยี้หลังมือของเขา！

“อ๊าก！” นินัทธ์เจ็บปวดจนต้องร้องขอชีวิต

เพราะเขารู้ว่า ทาวัตเป็นคนที่ไม่ชอบลงมือด้วยตัวเอง แต่ครั่งนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่

“เมื่อกี้นายคิดจะทำร้ายเธอ?”ทาวัตพูดด้วยน้ำเสียงที่เหยือกเย็น เขาเอารองเท้าหนังนั้นบดขยี้ลงบนหลังมือของนินัทธ์อย่างหนักหน่วง

นินัทธ์เจ็บจนพูดไม่ออก ซึ่งมันเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เขาทารุณเธอเลยสักนิด

“ดี ดีมาก” ทาวัตพรึมพรัมที่ปาก สถานการณ์ยังคงอึกครึม กลืนไม่เข้าคายไม่ออก และเหมือนกำลังจะโดนพายุลูกใหญ่ซัดเข้าอีกระรอก

“ทาวัต”.......วรินทรตะโกนลั่นออกมา ใบหน้าของเธอยังคงเมาด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ และตัวเธอเองก็สั่นระริกด้วยความกลัว

เพราะทาวัตได้ยินเสียงตะโกนของวรินทร เพียงไม่กี่วินาทีเขาหันไปมองยังปลายเสียง และมองไปยังดวงตาคู่นั้นของเธอ

ทาวัตประคองร่างนั้นขึ้น แล้วเรียก “ปกเกศ พามันไป”

เพียงไม่กี่คำที่พูดออกมาทำให้เขารู้ว่าต้องการสื่อถึงอะไร ปกเกศเดินออกมาจากมุมมืด แล้วเดินไปยังด้านหน้าของนินัทธ์ พร้อมพาเขาออกจากตรงนั้นทันที

นินัทธ์รู้ตัวเลยว่า ต่อไปจะโดนอะไรบ้าง

ทาวัตไม่แคร์อะไรทั้งนั้น เพียงแค่เห็นวรินทรโดนทำร้าย เขาก็พร้อมเอาชีวิตเข้าแลก！

เขาไม่เคยเผยความรู้สึกให้วรินทรรู้เลย แถมตอนนี้เธอยังโดนทำร้าย ใครกันจะอดใจไหว！

อย่างไรก็ตาม สิ่งตรงหน้ามันไม่ได้ทำให้ทาวัตรู้สึกอึดอัดใจ

แต่เป็นตัวเขาเองต่างหาก

เขาไม่แม้แต่จะเหลียวมองวรินทรที่ยืนอยู่มุมนั้นเลยสักนิด เธอจึงเดินไปยังข้างหน้า

วรินทรรู้สึกประหลาดใจ ยื่นคว้าคอเสื้อของเขาไว้

ทาวัตก้าวสะดุด หันหัวกลับมามองเธอ สายตาเขาดูเย็นชา แถมพูดจายียวนเหมือนมีคนหาเรื่อง “ มีปัญหา?”

วรินทรกัดริมฝีปาก ไม่รู้ทำไมถึงดึงเขาไว้ อยากพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี แถมตอนนี้เริ่มทำตัวไม่ถูก

ทาวัตมีทัศนคติที่ดูเยือกเย็นและเย็นชา เห็นได้ชัดว่ามันทิ่มแทงหัวใจเธอ ตัวเธอเองก็รู้สึกอึดอัดต่อสิ่งนี้เช่นกัน แต่ก็ไม่อยากให้เขาเดินจากไปแบบดื้อๆ

บางเวลา รู้สึกยุ่งเหยิง

“ทาวัต~” ทวิติยาเดินออกมาจากทางระเบียงด้านบน เธอเดินเสียงดังจนได้ยินเสียงพื้น ตึงตัง และเผยใบหน้าที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มที่กรุ้มกริ้ม

ทาวัตหันไปมองใบหน้าอันอ่อนโยนของวรินทรเพียงครู่หนึ่ง แล้วเขาดึงมือของเธอที่จับคอเสื้ออยู่ออก ไม่ถึงนาทีเขาก็เดินไปทางทวิติยา

ในมือวรินทรเหมือนทำของหล่นหาย เธอพยายามจะคว้ามันไว้ แต่กลับไม่มีอะไรเลย

ทวิติยาเดินมาควงแขนของทาวัต เขาเหลือบมองมาทางวรินทรเล็กน้อย แล้วแผ่นหลังของเขาค่อยๆเลือนหายไปในความมืด

ทวิติยายิ้มอย่างสะใจ

มันเป็นแบบนี้นี่เอง

วรินทรมองเขาทั้งสองเดินจากไป ดวงตาคู่นี้จึงเอ่อล้นด้วยน้ำตา จุกจนพูดไม่ออก ได้แต่ร้องไห้แต่ไม่มีเสียงใดๆให้ใครได้ยิน

เธออยากบอกกับทาวัตว่า ฉันชอบเธอ

วรินทรรู้สึกผวา ไม่รู้ว่าทรรศกำลังจะทำอะไร ทรรศยัดเยียดไมโครโฟนลงในมือของเธอ และดึงตัวเธอขึ้น

“พี่ชาย นายร้องคู่กับวรินทรสิ?” ธรรศยื่นไมโครโฟนอีกอันให้ทาวิน พร้อมยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

วรินทรจับไมโครโฟนที่อยู่ในมืออย่างแน่น ท่าทางดูกระวนกระวายและมองไปทางทาวัต

ทรรศนึกว่าทาวัตจะรับไมโครโฟนที่ยื่นให้ จังหวะนั้นทาวัตได้เหลือบมองไปทางวรินทร และมองกลับมาทางทรรศ “ไม่มีอารมณ์”

อะไรนะ?

พอคำพูดนี้หลุดออกมา ไม่เพียงแต่ธรรศ นรชัยเองก็สะอึกไปชั่วขณะ

นี่แปลว่า ทาวัตปฎิเสธที่จะร้องเพลงคู่กับวรินทรหรอ?

สองคนนี้ท่าทางดูแปลกๆ หรือว่าทะเลาะกัน?

ใบหน้าอันขาวนวลของวรินทรยืนอยู่ตรงนั้น มันทำให้คนที่เสนอเธอขี้นไปรู้สึกผิดหวังไปบ้าง แต่เพื่อสร้างสีสันแล้ว ยังไงเธอก็ไม่สามารถลงจากเวทีได้

ในใจคาร่ารู้สึกกังวล สถานการณ์ตอนนี้มันน่าจะเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างทาวัตและวรินทรสิ!

ถึงว่าเมื่อกี้วรินทรดูเหมือนคนไร้วิญญาณ คงเป็นเพราะเขาแน่ๆ

คาร่าเห็นว่าวริทรโดนทาวัตทำถึงขนาดนี้ เธอยืนขึ้นแล้วถือไมโครโฟนไว้

“เลือกเพลง ( น่าเสียดาย) ให้ฉันหน่อยสิ” วรินทรยืนข้างคนจัดเพลง เธอปรับโหมดให้ตัวเองมีรอยยิ้ม มันจะดีกว่านี้ถ้าดวงตาคู่นี้ไม่มีรอยแดงของคราบน้ำตา

ท่าทางของคาร่าชะงักลง เมื่อเห็นสายตาของวรินทรที่สื่อออกมาว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง” เธอจึงนั่งลงเหมือนเดิม

เพลงที่คุ้นเคยบรรเลงขึ้น วรินทรยืนอยู่หน้าจอทีวี แสงพลุที่อยู่ในจอทีวีสะท้อนมายังตัวของเธอ ทำให้เธอดูน่าหลงใหล