หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 199

ตอนที่ 199 ทำอะไรอย่าลืมตัว

คาร่ารู้จักเพลงนี้ มันเป็นเพลงโปรดของวรินทร ตั้งแต่เธอกลับมาจากต่างประเทศ ก็ได้ยินวรินทรฮัมเพลงนี้ตลอด แม้แต่เสียงเรียกเข้าก็เป็นเพลงนี้

มีครั้งนึงกวินได้เปลี่ยนเสียงริงโทนของวรินทร แต่ถึงยังไงเธอก็ยังชอบเพลงนี้อยูดี

“ลืม…… มันไม่ง่ายเลยที่จะลืมสิ่งที่เราคุยกัน

ไม่โทษเธอหรอก เพราะฉันเปราะบางกับเรื่องนี้

ความรู้สึกลึกๆเหมือนอยู่ทะเล

ความรักที่แท้จริง ไม่สามารถเอาใครมาเปรียบใครได้

สิ่งเหล่านี้มันไม่อยู่ในสายตาเธอ

คิดถึงเธอ ไม่ใช่เพียงเพราะอ่อนแอ

พูดตรงๆ เป็นความรู้สึกที่ไม่หลอกลวงเธอ

ความกล้ากับโลกใบนี้มันเป็นศัตรูกัน

เพื่อเธอแล้ว ต้องเจอกับความทรมานอย่างไม่เป็นธรรม

ความทุกข์เหล่านี้มันกลายเป็นสิ่งที่ฉันปรารถนาแล้ว

แต่น่าเสียดาย เพราะสุดท้าย ฉันเสียเธอไป

ขอโทษนะ ฉันออกแรงสุดกำลังแล้ว

ฉันไม่ได้ละทิ้ง แต่ฉันไม่เห็นเธอ

ตอนแรกคิดว่า คงไม่เจ็บปวด

น่าเสียดายที่พวกเรากลับไปไม่ด้อย่างที่เคยเป็น

การร้องไห้เสียใจ ยิ่งทำให้หนักกว่าเดิม

ฉันล้วนปฎิเสธความรู้สึก (ความรัก) ของคนอื่น

เพียงเพราะ เธอไม่ชัดเจน......”

ทำนองเพลงเศร้าของวรินทร มันซึมเข้าสู่หัวใจคนฟังเสียจริง

ทาวัตโน้มตัวอิงลงบนโซฟาอันนุ่มๆ เขาวางมือไว้ระหว่างขา แกว่างน้ำแข็งที่อยู่ในแก้วไปมา เคลิ้มกับเสียงเพลงที่มีคนขับร้อง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

พอได้ยินเพลงนี้ เหมือนมันสะท้อนถึงตัวเขา

“เพล้ง “เสียงหนึ่งดังขึ้น จวบจังหวะทำให้วรินทรต้องหยุดร้อง

เป็นเสียงของขวดเหล้าที่หล่นลงมาตรงกับจังหวะเสียงดนตรีพอดี มันดึงความสนใจของวรินทรไป

เธอมองไปยังปลายเสียงว่ามาจากทางไหน

ทาวัตใช้สายตาเย็นชามองไปทางคนนั้น กระซิบว่า “ มันลื่น”

ทุกคนพยักหน้าอย่างกระวนกระวายแล้วเก็บขวด และฟังวรินทรร้องต่อ

พอเจอสถานการณ์แบบนี้วรินทรเองคงไม่มีใจร้องต่อแล้วหล่ะ? อีกอย่างเพลงก็ใกล้จบแล้ว เธอคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องร้องต่อ จึงยื่นไมโครโฟนให้คนอื่น แล้วตัวเองก็เดินกลับมานั่งที่เดิม

ไม่รู้ทำไม เธอจึงรู้สึกว่าเขาตั้งใจจะทำผิด

ระหว่างครุ่นคิด เธอเงยหน้ามองไปทางทาวัต เขานั่งท่าเดิมไม่ขยับ ในมือถือแก้วเหล้าตำแหน่งที่เขานั่งจะติดกับแอร์พอดี และดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่

ปาร์ตี้สิ้นสุดลง เพื่อนๆต่างบอกลาแล้วเดินออกจากห้องไป

ทาวัตโอบเอวทวิติยาเดินผ่านหน้าของวรินทรและคาร่าออกไป กลิ่นน้ำหอมบนตัวของทวิติยาแรงมาก วรินทรถึงกับจามออกมา

เธอขยี้จมูกตัวเองเบาๆ สายตาคู่นั้นมองตามหลังทาวัตและทวิติยาที่เดินจากไป เธอใจสลายอย่างบอกไม่ถูก

อยู่ๆสายตาคู่นั้นก็จำแนกภาพบางอย่างขึ้นมา ทำให้เธอหัวเราะลั่น

“คาร่า ฉันจะไปจัดการเรื่องบางอย่าง เธอกลับบ้านไปก่อนเลย ไม่ต้องรอฉัน” พูดเสร็จ วรินทรเร่งฝีเท้าตามหลังทาวัตไป เพียงแว๊บเดียวก็ไม่เห็นตัวเธอแล้ว

“ อย่าทำอะไรจนลืมตัวล่ะ !” คาร่าตะโกนร้องเตือน

“รอก่อน......”วรินทรวิ่งไปหยุดตรงบานประตูนั้น ใจหนึ่งอยากพังประตูเข้าไปแต่โชคดีที่อดกลั้นไว้ได้

ช่วงเวลานี้มันทำให้ใจเธอรู้สึกกลัว ยิ่งไปกว่านั้นเธอเองก็ไม่อยากให้เขาแนบชิดสนิทกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น

เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันทำให้เธอตกใจและเกือบจะวิ่งหนี

แต่ ตอนนี้เธอรู้เพียงว่าหันหลังกลับไม่ได้ ไม่ว่ายังไงเธอต้องหาวิธีพาเขาออกมาให้ได้！

เธอคุกเข่าอยู่หน้าประตู เงี่ยหูฟัง แต่กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

ทันใดนั้นเธอเห็นคีย์การ์ดที่อยู่ในมือ อยู่ข้างห้องพวกเขาเองหรอ

ทำไมอยู่ข้างห้องก็ยังไม่ได้ยินไม่ได้ยิน！

ตอนนี้เธออยากจะแปลงร่างเป็นหนอนหย่อนลงไปในห้องของเขา เพราะทั้งร่างของเธอแนบติดกับกำแพงเลย นี่แค่กำแพงกั้นไว้ แต่ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเข้า วรินทรนั่งอยู่บนพื้นในห้อง แล้วกดรับสาย

“วรินทร? แผนการสำเร็จไหม?” เสียงคาร่าเบาลง เพราะเธอนั่งอยู่ในรถของนรชัย

สนิทกันขนาดนี้ จะเดาไม่ออกได้ยังไงว่าเธอวิ่งตามทาวัตไป สงสัยคุยกันไม่กี่คำ ก็คงปล่อยเขาหนีไปซะล่ะ

“แผนการอะไร?” แน่นอนว่า น้ำเสียงของวรินทรดูหงุดหงิด

“อ้าว ไม่ใช่ว่าเธอจะไปปล้ำเขารึ?

“ตอนนี้เขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นในห้อง ฉันแค่อยากพาเขาออกมา”........วรินทรปากซีด ทุบลงกับพื้นด้วยความเสียใจและอิงกำแพงไว้

พอคาร่าได้ยินจึงทำตาบน “เธอนี่มันโง่จริงๆเลย！

ดวงตาเกิดประกาย ใบหน้าที่ซีดเซียวดูสดใสขึ้น จึงรีบขอคำปรึกษา ：“ คาร่า เธอพอมีวิธีไหม

สายตาของคาร่าลุกวาว เธอหาวิธีได้แล้ว แต่วิธีนี้มันต้องกล้าได้กล้าเสีย ~

“ถ้าเธอไม่รีบไปหยุดตอนนี้ เธอจะเสียผู้ชายไป！เธอมันสมองหมู！”

เมื่อวรินทรได้ฟังคำแนะนำของคาร่า ในใจรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เมื่อได้ยินคำว่า “ผู้ชายของเธอ” เพียงประโยคนี้ก็ทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุข