หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 20

ตอนที่20 ไปกินข้าวกับฉัน

“คำถามสุดท้าย ทำไมถึงกลับมา”

“เบื่ออาหารอังกฤษแล้ว”วรินทรตอบแบบเบื่อๆ เหมือนมีการบ่นแอบแฝงอยู่

แต่ทาวัตกลับหัวเราะขึ้น ถึงแม้จะรู้เธอพูดเหลวไหลอยู่ แต่ในใจกับรู้สึกดีขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล แต่เสียงก็ยังเยือกเย็นและนิ่ง “พรุ่งนี้มาทำงานได้”

นี่คือรับเข้าทำงานแล้วหรึ ? นี่ถือว่าใช้เส้นสายไหม ? ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น วรินทรก็ยังดีใจอยู่ดี อย่างน้อยเงินเดือนของ ซีอา ก็สูงมาก

“ได้ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ”

ไป ? ทันใดนั้นความรู้สึกหวาดกลัวที่เขาไปหาเธอที่บ้านพูลสวัสดิ์ แต่กลับรู้ว่าเธอถูกไล่ออกจากบ้าน จากนั้นตามหาทั่วทั้งประเทศ ซี แต่ก็ไม่เจอเธอนั้นขึ้นในสมอง

“เดี๋ยวนะ เธอไม่ได้กลับมาตั้งนาน ฉันจะพาเธอไปคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม” ทาวัตพูดจับก็ลากเธอออกไปจากห้องทำงานอย่างขัดขืนไม่ได้ ตรงดิ่งไปยังที่จอดรถใต้ดิน

“ขึ้นรถ”ในลาดจอดรถ ทาวัตเปิดประตูด้านข้างคนขับแล้วพูดกับเธอ

วรินทรเข้าไปนั่งด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง

ทาวัตขึ้นรถแล้วคาดเข็มขัดนิรภัย เห็นวรินทรนั่งไม่ขยับจึงพุ่งเข้าไป วรินทรหายใจไม่เป็นจังหวะ ใจเต้นแรงขึ้น ตอนที่ไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหนก็เห็นว่าทาวัตดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ แล้วขับรถออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วรินทรเธอนิมันบ้าจริงๆ ! วรินทรอยากจะเอาหัวชนกระจกไปซะเลย จะไปคิดว่าเขามาจูบเธอได้ไง

ทาวัตหันหน้าไปมองเธอ เห็นหน้าแดงๆของเธอ ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ “เธอร้อนหรึ”

“อ่า เปล่า เปล่าค่ะ”วรินทรรีบหันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง ไม่อยากให้ทาวัตเห็นความผิดปกติของเธอ

“เธอคงไม่ได้เขินอยู่หรอกนะ ?”ทาวัตยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“เธอนั่นแหละที่เขิน ฉันจะเขินทำไม ? ! !”วรินทรรีบโต้กลับทันที

ริมฝีปากบางๆของทาวัตค่อยๆ ยิ้มกว้าง ค่อยๆขับรถขึ้นไปบนทางด่วน“เธอไม่ต้อง ระมัดระวังขนาดนี้ก็ได้ เป็นเหมือนเมื่อก่อนนะดีแล้ว”

“เมื่อก่อน ?”วรินทรทำหน้างงๆ เธอไปสนิทกับเขาตอนไหน ?

ทาวัตหน้าหมองลง ตั้งแต่ที่เธอจากไป เขาสืบประวัติของเธอทั้งหมดจึงรู้ว่าเธอคือวรินทรที่เคยอยู่ใกล้ๆบ้านเขา มิน่าหล่ะเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับเธอ แต่เธอกลับแสดงออกอย่างชัดเจนว่าลืมเขาไปแล้ว

“นี่เราจะไปไหนกัน ?”บรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้นเพราะคำพูดของเขา มองไปยังวิวด้านนอกที่ถอยหลังอยู่เรื่อยๆ วรินทรเพิ่งจำได้ว่าที่นี่คือที่ไหน แค่ห้าปีเปลี่ยนแปลงไปมากเลย

“ถนนอาหาร”ระหว่างพูด รถลงจากทางด่วนแล้ว หลังจากเลี้ยวโค้ง รถก็ค่อยๆลดความเร็วลง วิวสองข้างชัดเจนยิ่งขึ้น

ถนนอาหาร ?“นายรู้ได้ยังไง...”ว่าฉันหิว

จ๊อกจ๊อก

วรินทรก้มหน้าด้วยความอายทันที อยากจะหารูแล้วมุดเข้าไปเลยจริงๆ เช้านี้เธอกินแค่ขนมปังก็รีบมา น่าอายจริงๆ !

น่าอาย !

น่าอายมากๆ !

“เหอะๆ” ทาวัตหัวเราะ มุกปากยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ

“พวกเราถึงแล้ว”

ทาวัตลงมาจากรถก่อน วรินทรรีบวิ่งตามไป

กลิ่นหอมที่ลอยเข้าจมูกทำให้เซลล์ทั้งตัวของเธอกระโดดเต้น รู้สึกหิวยิ่งขึ้น

นี่คือร้านของหวานร้านหนึ่ง

ท้องฟ้ามืดแล้ว แสงไปสีส้มทะลุผ่านกระจกรถส่องไปยังใบหน้าของทาวัต ทำให้ใบหน้าของเขายิ่งดูลึกลับขึ้น ขนตายาวๆ เหมือนได้ชุบแสงไป ทั้งมีเหสน์ทั้งอันตราย ถึงแม้ว่าตอนนั้นเขาจะนิ่งๆอยู่ ก็ยังทำให้คนอื่นรับรู้ว่าโดนคุกคามอยู่

บรรยากาศในรถค่อนข้างอึกอัด

“งั้น ฉันขึ้นไปก่อนนะ”วรินทรไม่ชอบความอึดอัดแบบนี้ เมื่อพูดเสร็จก็เปิดประตูออกไป

“ไม่เชิญฉันขึ้นไปดื่มน้ำสักแก้วเหรอ ?”ทาวัตยิ้มเบาๆ

ดื่มน้ำ ? ! วรินทรหนี่ตาลง กวินอยู่ข้างบน ถ้าให้เขาขึ้นไป งั้นความลับที่เธอปิดบังมาตลอดห้าปีก็จะถูกเปิดเผย ? !

“ไม่ได้ !”วรินทรเสียงดังขึ้น ใจที่ตื่นเต้นจนเต้นออกมาทางลำคอแล้ว

ทาวัตเม้มปากมองเธอ ดวงตาดำราวกับหินออบซิเดียนเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

วรินทรเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ทาวัตเคยถูกคนปฏิเสธซะที่ไหนหล่ะ ? ตอนนี้เขาต้องโกรธมากๆแน่ๆ

วรินทรก้มหน้าลงมองขาตัวเองอย่างกังวล ในใจรู้สึดไม่สบายใจมากขึ้น

“ลงรถ”ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงเยือกเย็นของทาวัตก็ดังขึ้นมา วรินทรเปิดประตูลงจากรถโดยสัญชาตญาณ เพิ่งจะปิดประตู รถทีอยู่ด้านหลังก็ขับออกไปอย่างเร็วๆ ถ้าเธอมือไม่ไวคงจะโดนเบียดเนื้อขาดแน่ๆ

วรินทรมองไปทางที่รถวิ่งหายไปด้วยความงงงวย สีหน้าไม่ค่อยดี: ไม่เจอตั้งหลายปี คนคนนี้ยิ่งยากจะรู้ขึ้น

ได้ยินเสียงเปิดประตู กวินถึงลงจากเก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้าต่างแล้วเดินไปหาวรินทร“ม๊ามี๊ ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

“กวินขอจุ๊บหน่อย”เมื่อเห็นกวิน สิ่งที่รกสมองก็หายไปในทันทีแล้ว จุ๊บแก้มกวินอย่างมีความสุข “โรงเรียนใหม่เป็นยังไงบ้างครับ?”

“ไม่เลวเลยครับ แล้วม๊ามี๊ล่ะ ?”กวินหรี่ตาลง“มามี๊ วันนี้ติดรถใครมา ?”

กวินรู้ว่าวรินทรไม่ค่อยติดรถคนอื่น และวันนี้เป็นวันแรกที่ม๊ามี๊ไปทำงาน โดยปกติแล้วเธอจะไม่ติดรถคนที่ไม่คุ้นเคยกลับบ้าน อืม คิดไปแล้ว ต้องมีปัญหาแน่ๆ