หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 19

ตอนที่19 ปล่อยเธอให้เธอหนีไปอีกเหรอ

“แน่นอนค่ะ”วรินทรหยิบกองแบบร่างที่เธอออกแบบตอนเวลาว่างออกมาจากกระเป๋า ค่อยๆวางไว้หน้าผู้อำนวยการ

ผู้อำนวยการหยิบแบบร่างขึ้นมา มองดูพักหนึ่ง เดิมทีตานิ่งราบอยู่ใต้เลนส์ก็ถลนขึ้นมา มองจากแบบร่างเหล่านี้สามารถมองออกเทคนิคและความสามารถของเธอ

ทุกแผ่นเป็นผลงานที่ดีสมบูรณ์ มีแรงบันดาลใจของความคิดสร้างสรรค์และความหมายที่ไม่มีที่สิ้นสุด รวมไปถึงยังมีความคิดเฉพาะตัวของตัวเอง สไตล์ตัวหนาสีสดใสสะดุดตา แต่กลับมีความอ่อนโอนแฝงอกมาด้วย มีบางอย่างที่นักออกแบบในปัจจุบันยากที่จะไปถึงระดับนั้น

แค่ผลงานพวกนี้ ผู้อำนวยการก็รับวรินทรเข้าทำงานแล้ว แต่ก่อนอื่นต้องรายงานให้ท่านประธาน เพราะก่อนที่วรินทรจะมา ท่านประธานได้พูดเอาไว้แล้วว่าการสัมภาษณ์นักออกแบบครั้งนี้ต้องให้เขามาสัมภาษณ์ด้วยตัวเอง ใครก็ไม่รู้ว่าทำไมท่านประธานถึงตัดสินใจทำแบบนี้ เพราะนักออกแบบคนก่อนๆเขาก็ไม่เคยทำแบบนี้

ผู้อำนวยการใช้สายโทรศัพท์ภายในโทรไปที่ห้องท่านประธาน ทันใดนั้นก็เรียกเลขาของตัวเอง“อมันด้า เธอช่วยพาคุณผู้หญิงคนนี้ไปที่ห้องทำงานของท่านประธาน”

“ได้ค่ะ ผู้อำนวยการ”อมันด้าพยักหน้า แล้วเดินไปที่หน้าวรินทร

“ตามฉันมาค่ะ”อมันค้าพาวรินทรมาที่ลิฟท์ หลังจากกดตัวเลขแล้วสะบัดผมอย่างมีเสน่ห์ กลิ่นน้ำหอมชาแนลลอยเข้ามาในจมูกของวรินทรในทันที

เมื่อเข้าไปในลิฟท์ เธอก็หยิบเครื่องสำอางค์ขึ้นมาแต่งหน้าราวกับว่ารอบๆไม่มีคนอยู่ มองผ่านกระจกไปยังวรินทรที่ดูเหมือนจะไม่ได้แต่งหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ป่านนี้จะออกบ้านโดยไม่แต่งหน้าได้ยังไง ผู้หญิงคนนี้ต้องแต่งหน้าได้ไม่ธรรมดาแน่ๆ

หลังจากลิฟท์หยุด อมันดาเดินออกไปก่อน วรินทรถือกระเป๋าสะพายเดินตามหลังไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

อมันด้าเคาะประตูที่ปิดแน่นนั้น ใช้เสียงเบาที่มีเสน่ห์พูด“ท่านประธานค่ะ คนที่มาสัมภาษณ์งานมาแล้วค่ะ”

ซีอา มีข้อห้ามข้อหนึ่งมาตลอด: นอกจากท่านประธานและเลขาของเขา คนอื่นไม่สามารถเข้าออกห้องทำงานท่านประธานได้ตามสบายใจ แม้กระทั่งคนที่จะมาเยี่ยมท่านประธานก็ต้องรอพบท่านประธานอยู่ที่ห้องรับรอง ดังนั้นผู้หญิงในซีอา ต่างหวังว่าจะได้รับความชื่นชอบจากท่านประธาน เพื่อเข้าไปในประตูที่เรียกกันว่า“ประตูมังกร”

“ให้เธอเข้ามา”เสียงทุ้มต่ำออกมาจากด้านใน ด้วยความกั้นของกระจกนั้นจึงเล็กลงนิด แต่ยังสามารถได้ยินชัดเจน

อะไรนะ ? ! อมันด้าไม่อยากจะเชื่อว่าท่านประธานจะให้ผู้หญิงคนนี้เข้าไปตรงๆ เข้าไปในประตูบานนั้น ?

วรินทรไม่รู้เรื่องขิอห้ามของซีอาตบไหล่ของอมันด้ายิ้มมุมปาก“ฉันเข้าไปได้แล้วใช่ไหม ?”ซึ่งความหมายก็คือเธอบังทางฉันอยู่

มันด้าหลีกทางด้วยความไม่เต็มใจแววตาที่มองวรินทรเต็มไปด้วยความอิจฉา เธออยู่ที่ซีอา เกือบสามปีแล้ว ยังไม่เคยเข้าไปในประตูนั้น แล้วทำใมผู้หญิงคนนี้ที่ยังไม่รู้ว่าผ่านการสัมภาษณ์หรือเปล่าสามารถเข้าไปได้ !

วรินทรสูบหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆหายใจออก จึงผลักประตูกระจกแล้วเดินเข้าไป

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ วรินทร”เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานที่หันหน้าไปทาวหน้าต่างบานใหญ่ค่อยๆหันกลับมา ทำให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

วรินทรมองไปใบหน้าของคนตรงหน้า ขาทั้งสองก็อ่อนแรง

ใช่เขาจริงๆ ทาวัต

วรินทรรู้ทันก็หันตัวอยากจะหนี แต่กลับรู้สึกมือถูกกำแน่น เลยเซไปข้างหลัง สุดท้ายก็ล้มลงในอ้อมกอดที่มีกลิ่นน้ำหอมจางๆ

“ยังคิดจะหนีหรึ ห้าปีที่แล้วฉันให้เธอหนีไปครั้งหนึ่ง ตอนนี้เธอส่งตัวเองมาถึงที่ ก็อย่าคิดจะหนีอีก”เสียงทุ้มต่ำพร้อมลมหายใจที่ร้อนๆของทาวัตพ่นไปที่คอขาวๆของวรินทร เธอหน้าแดงก่ำขึ้นทันที

นี่มันใช่ส่งตัวเองมาซะทีไหนล่ะ ใช่แล้ว คาร่า !

มิน่าหล่ะเมื่อวานคาร่าพูดถึงข้อดีของ ซีอา อยู่ตลอดเวลา แถมยังช่วยเธอส่งประวัติมาที่ซีอา อีกด้วย ตอนนั้นวรินทรก็แปลกใจว่าคนขี้เกียจอย่างนั้นทำไมถึงกระตือรือร้นได้ขนาดนั้น !

วรินทรเดินไปอย่างงุนงง ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ขาทั้งคู่รู้สึกไร้เรี่ยวแรงนิดๆ

“ห้าปีที่ผ่านมาเธอไปไหนมา ?”นิ้วมือที่เรียวยาวของทาวัตกำลังพิมพ์อยู่บนแป้นพิมพ์ ถามไปอย่างไม่ตั้งใจ

อ่า ? วรินทรตกใจเงยหน้าขึ้นมา นี่เกี่ยวกับที่เธอมาสมัครเป็นนักออกแบบไหม ?

“ไปอังกฤษ”

ทาวัตหยุดพิมพ์แป้นพิมพ์ จ้องตาไปที่เธอ แสงแดดส่องมาจากด้านหลัง แสงนั้นเหมือนสร้างคลุมบางๆให้เขา ใบหน้าหล่อเหลานั้นก็ยิ่งมีเสน่ห์ขึ้นมาในทันที

“ไปทำอะไรที่อังกฤษ ?”ท่าทางของทาวัตดูเหนื่อยเล็กน้อย ซึ่งวรินทรไม่เคยเห็นมาก่อน แต่แค่แวบเดียวก็กลายเป็นเยือกเย็นเหมือนเดิม

“ฉันไปทำงานที่อังกฤษ”วรินทรกัดริมฝีปากล่างพูดโกหกไป ตอนที่เธอคลอดกวินที่อังกฤษ ไม่สามารถออกไปทำงานได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะฐานทัตช่วยเหลือเธอ ไม่งั้นเธอคงอดทนมาไม่ถึงตอนนี้

ทาวัตรู้ว่าเธอไม่ได้พูดความจริง แต่ก็ไม่ได้โกรธ จ้องไปที่ใบหน้าที่แทบจะไม่เปลี่ยนไปเลย ใจลอยไปพักหนึ่ง

“ทำไมไปโดยไม่ลาซักคำ เธอกลับมาเมื่อไหร่”เสียงของทาวัตยังคงนิ่ง

“ไม่ทันบอก เมื่อวานซึน”วรินทรก้มหัวไม่กล้ามองเขา

“ไม่เจอกันห้าปี เธอกลับโกหกเป็นซะแล้ว”ทันใดนั้นทาวัตยืนขึ้นมา เดินไปตรงหน้าวรินทร จับคางของเธอบังคับให้เธอมอง ตาตัวเอง ในดวงตาวรินทรมีน้ำตาคลอ เธอกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ ช่างดูน่าสงสาร

สายตาของทาวัตอ่อนลงบ้าง มือใหญ่นั้นลูบไปที่ริมฝีปากของเธอ มองออกไปไกลๆ