หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 203

ตอนที่ 203 ใจฉันมันชา

จันทร์ทรากับทาวัตเปิดประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย

จรินทรเดินตามมาและหยุดหน้าประตู พร้อมกับมองผ่านกระจกใสหน้าห้องเข้าไป

คนที่นอนอยู่บนเตียง ถ้าไม่ใช่ธารีแล้วจะเป็นใคร

สายตาของเธอดูนุ่มนวล และเต็มไปด้วยความหลงใหล มองไปยังผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าของเธอ

หัวใจของจรินทรเหมือนถูกบีบ ในใจเต็มไปด้วยความงงงวย ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอคือ ทาวัต

ที่เขาบอกว่ามีธุระ ก็คือมาเฝ้าธารีงั้นเหรอ

จรินทรระงับความอัดอั้นในใจ กดความเศร้าของเธอไว้ แล้วมองไปที่แผ่นหลังของทาวัต

ทาวัตไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าจรินทรอยู่ด้านนอก เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็อ่อนโยน “เธอไม่ต้องห่วงเรื่องอื่นหรอก แค่พักผ่อนเยอะๆรักษาตัวเองให้หายก็พอแล้ว”

“ฉันรู้แล้ว แต่ว่าตอนนี้ ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะยืนขึ้นได้อีกครั้งไหม” ธารีมองหน้าเขา ดวงตาที่งดงาเต็มไปด้วยความเศร้าและความกังวล เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของตัวเอง

ประโยคนี้ทำให้ทาวัตรู้สึกเสียใจมากขึ้นกว่าเดิม เขามองตาของธารีด้วยสายตาอ่อนโยน

“ต้องได้สิ ฉันจะหาหมอที่เก่งที่สุดในโลก เพื่อมาช่วยให้เธอยืนได้อีกครั้งหนึ่ง” ทาวัตรับปากอย่างหนักแน่น เขายอมพูดอะไรก็ได้เพื่อปลอบเธอ

“จันทร์ทรา โทษฐานที่เธอดูแลคุณธารีได้ไม่ดี เธอต้องถูกลงโทษ” ทาวัตพูดกับจันทร์ทราด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

ธารีมองหน้าจันทร์ทราด้วยความรู้สึกมีความสุข แต่สุดท้ายก็ทำเป็นพูดกับทาวัตว่า “ทาวัต แบบนี้ไม่ดีหรอกมั้ง ตอนนี้ฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องลงโทษเค้าหรอกนะคะ”

“เธอไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างถึงที่สุด สมควรโดนลงโทษแล้ว” ทาวัตพูดจาแบบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทำท่าทีแบบไม่สนใจอะไร

พอจรินทรได้ยินพวกเขาคุยกันทั้งนั้น ก็เหมือนใจมันชาไปหมด

พอเธอเห็นจันทร์ทราเดินออกมาก็รีบหลบ รอเธอเดินออกไปค่อยโผล่ออกมาอีกครั้งหนึ่ง

จันทร์ทราโตมากับทาวัต ก็ถือว่าโตมาพร้อมกับจรินทรเหมือนกัน จันทร์ทรากับปกเกศถือว่าเป็นคนสำคัญในชีวิตของเขา

ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนจรินทรก็เคยมีปัญหาอยู่บ้าง ทาวัตก็บอกว่าจะลงโทษจัทร์ทรากับปกเกศเหมือนกัน แต่หลังจากโดนเธอเกลี้ยกล่อมอย่างสุดความสามารถ ทาวัตก็ไม่ลงโทษพวกเธอแล้ว

ความเศร้าในใจทำให้จรินทรรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมน้ำ ตอนนี้มองไม่ออกจริงๆว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“ทาวัต นายจะมาอยู่เฝ้าฉันกี่วันเหรอ ฉันกลัว....” ธารีขอร้องด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ

อย่าตอบตกลงนะ!

ความคิดดังก้องอยู่ในใจของจรินทร เธอมั่นใจว่าถ้าเธอเข้าไปตอนนี้ 100%เธอต้องให้เขาปฏิเสธธารีแน่นอน

แต่ก็ทำไม่ได้

เธออยากรู้ว่าสุดท้ายแล้ว ทาวัตจะตอบตกลงรึเปล่า

ในขณะนั้น ใจเธอเต้นแรงมาก ใจจดใจจอรอฟัง

“อืม” เขายังคงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนเป็นน้ำแข็ง ที่มาทิ่มแทงจิตใจของจรินทรครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาตอบตกลงแล้ว

“เขาอ่อนโยนกับคนที่เขาชอบอย่างมาก ถ้าวันนึงเขาอ่อนโยนกับฉันแบบนั้นบ้างก็คงจะดี” คาร่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันนะ ถึงปกติเขาจะเป็นคนเย็นชา แต่ว่าเค้าจะอบอุ่นและอัธยาศัยดีกับคนไม่สนิทต่างหากนะ” คาร่ามองหน้าจรินทรด้วยสายตาเศร้าสร้อย

คนเข้มแข็งและตรงไปตรงมาอย่างคาร่า ทำไมถึงโดนผู้ชายทำให้เศร้าได้ขนาดนี้เลยเนี่ย

แต่ว่าตอนนี้จรินทรก็ไม่ได้ปลอบหรือให้กำลังใจเธอเหมือนแต่ก่อน เพราะตอนนี้เธอก็กำลังทุกข์กับการตกหลุมรักทาวัตนั่นเอง

แต่เธอว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้ คนอย่างนรชัยน่ะ ถ้ามีแฟนจริงๆก็ต้องบอกทาวัตกับธรรศอยู่แล้ว แล้วถ้าธรรศรู้ โลกรู้

ไม่น่าจะซ่อนคาร่ามาได้ถึงขนาดนี้หรอก

วรินทรถอนหายใจออกมาเบาๆ ความจริงแล้วเธอกับทาวัตยังมีโอกาสอีกมากมาย แต่นี่คาร่ากับนรชัยยังไม่ทันเริ่ม ก็ต้องจบเสียแล้ว

เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เลยได้แต่กอดปลอบคาร่าไป

คาร่าจับแขนของเธอไว้ เหมือนกับคนที่กำลังจมน้ำจับขอนไม้ที่ลอยเข้ามา “วรินทร เธอก็รู้ พวกเขาให้เวลาฉันไม่มาก ถ้าเกิดว่าก่อนวันเกิดปีนี้ ฉันยังไม่ได้ข้อสรุปกับเขา ฉันก็จะไม่มีวันได้คบกับเขาอีก”

“ฉันก็แค่อยากคบกับเขาเท่านั้นเอง” สายตาของคาร่าว่างเปล่า ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังจ้องมองอะไรอยู่

วรินทรลองนับดู วันเกิดของคาร่าคือวันที่ 24 ธันวาคม วันคริสต์มาสอีฟ ห่างจากตอนนี้ไปอีกห้าเดือน

ถ้าเกิดว่าเธอยังไม่ได้คบกับนรชัยก่อนอายุ23 คาร่าก็ต้องแต่งงานกับคนอื่น

ตระกูลของคาร่าเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองA เธอเลยถูกทะนุถนอมมาตั้งแต่เล็กๆ แต่เธอไม่ได้ถูกเลี้ยงมาเป็นเจ้าหญิง แต่เธอถูกเลี้ยงให้เป็นลูกผู้หญิงที่สง่างาม

ตระกูลคาร่ากับตระกูลซีสนิทสนมกันมาก แต่ว่าเธอไม่ยอมที่จะแต่งงานกับคนที่เธอไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า สุดท้ายเธอก็ยื้อเวลาออกมาได้อีกหลายปี เงื่อนไงคือต้องไปหาคนที่เธอชอบและเขาก็ชอบเธอและหมั้นกัน และปีนี้คือปีสุดท้ายของเธอแล้ว