หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 216

ตอนที่ 216 ข้อยกเว้น

มีเพียงไม่กี่คนที่ยังปักหลักอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลเพื่อรอคนที่อยู่ข้างใน ทุกประตูเข้าออกของโรงพยาบาลล้วนมีคนรออยู่ นักข่าวทำได้เพียงกระวนกระวายอยู่นอก หมดวิธีที่จะพาตัวเองเข้าไปข้างใน

ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มีหรือที่คาร่าจะไม่มาโรงพยาบาลในเวลานี้

เพราะเธออยู่ที่นี่ บังเอิญเห็นเขาพาแฟนสาวมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมนรชัย

แฟนสาวของเขา ไม่มีใครรู้ดีเท่าเธอ

เพราะว่าช่วงเวลาที่เธอรู้จักแฟนสาวของเขาเยอะกว่าช่วงเวลาที่วรินทรรู้จักซะอีก

ผู้หญิงคนนั้นคือทัตดา รูปร่างสวย อ่อนหวาน ดูดีมีชาติตระกูล มั่นใจในตัวเองและยังมีความคิดเป็นของตัวเอง พวกเธอรู้จักกันได้เพราะครอบครัวของคาร่าและครอบครัวทัตดาทำธุรกิจร่วมกัน หลังจากนั้นพวกเธอจึงกลายเป็นเพื่อนกัน

พวกเธอเรียนด้วยกันในช่วงมัธยม พอจบมัธยมปลายไปพวกเราห่างหายกันไป

หลังจากที่ฟังธรรศมา ตอนอยู่มัธยมปลายนรชัยชอบทัตดา แต่ทัตดาไม่เคยที่จะตอบรับเขา

คนอย่างนรชัยไม่สนใจใครเป็นพิเศษ แต่ทัตดาคือข้อยกเว้นนั้น

ความรักของเขาก็เริ่มอย่างเงียบๆ ซ่อนไว้ไม่ให้ใครรู้ ธรรศบอกเธอว่า ถ้าไม่บังเอิญเห็นพวกเขาไปเดท ธรรศเองก็ไม่รู้ว่า พวกเขากำลังคบกัน

ธรรศยังบอกอีกว่า เขาอดทนเก็บเรื่องนี้ไว้นานมากแล้ว

จริงด้วย ถ้านรชัยไม่พูดด้วยตัวเอง งั้นใครจะไปรู้ว่าเขากำลังคบกับทัตดา

ถ้าวันนั้นตอนกลางคืนเธอไม่บังเอิญเห็นว่ามีใครรอทัตดาอยู่บนถนน คาร่าเองก็ไม่มีทางรู้เรื่องพวกนี้

ได้ยินว่าหลังจากที่ทัตดาเรียนมหาวิทยาลัยจบเธอบินไปที่อเมริกาเรียนต่อทันที แตว่านรชัยก็ยังคงรอเธออยู่ตลอดมา จนในที่สุดทัตดาก็กลับมา

มือของคาร่ากำถุงพลาสติกแน่นจนมือแดง เห็นได้ชัดว่าเจ็บมาก แต่คาร่ากลับไม่มีความรู้สึกอะไร เธอได้ยืนมองพวกเขาทั้งสองจากที่ไกลๆ

เธอไม่เคยเห็นนรชัยอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เหมือนภูเขาน้ำแข็งกำลังถูกหลอมละลาย เหลือเพียงความอบอุ่นอ่อนโยนไว้

เขาเอามือวางไว้ที่ท้องของทัตดาอย่างเบามือ หลังจากนั้นก็พูดกับเธอไม่กี่ประโยค ทัตดายิ้มหัวเราะอย่างมีความสุข ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นเสียจริง

ร่างกายของเธอรู้สึกว่างเปล่า เต็มไปด้วยความผิดหวังและความอ้างว้าง

เธอจำได้ว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับนรชัยเป็นแบบนี้เพราะทัตดา

ความลับที่เธอชอบนรชัย มีเพียงแค่วรินทรรู้ แต่ทัตตารู้เพราะว่าแอบอ่านไดอารี่ของเธอ

คาร่าไม่ค่อยคิดมาก่อน เพื่อนสนิทในอดีตจะกลายมาเป็นแฟนสาวของคนที่เธอแอบชอบ

ช่างน่าตลกสิ้นดี และใจร้ายอีกด้วย...

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น บางทีเธออาจถูกหลอกด้วยภาพพจน์ที่แสนอ่อนหวานแบบนั้นก็ได้ เธอจึงได้ทะเลาะกับนรชัยด้วยเรื่องแบบนี้

น่าตลกดีที่ตอนแรกเธอไม่รู้ว่าทำไมนรชัยถึงชอบโมโหใส่เธอ ลองคิดดู อาจจะมาจากทัตดาก็ได้

เขา...รักทัตดาเสียแล้ว

หัวใจเธอเหมือนถูกเข้าไปลึกมาก แล้วถูกดึงออกมาอย่างโหดร้าย คาร่ารู้สึกหายใจอย่างทรมาน

“คาร่า ทำไมเธอถึงอยู่โรงพยาบาลเนี่ย?” คาร่ายังอยู่ในห้วงความคิด ทัตดาและนรชัยก็เดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ

แต่ว่าความรักของเธอไม่ทันได้เริ่มขึ้น นรชัยยังไม่รู้ว่าเธอของเขา ก็ได้จบลงเสียแล้ว เป็นเธอที่พาตัวเองเดินออกมา

เธออยากร้องไห้ อยากตะโกนร้องไห้ดังๆ เอาเศร้าสุดก้นบึ้งหัวใจเอาออกมา เอาความรู้สึกที่มีทั้งหมดออกมา แต่เธอได้อดกลั้นให้น้ำตาแห้งเหือดไป

เธอเป็นที่รู้จัก มีคนรู้จักเธอมากมาย เธอเป็นความภาคภูมิใจของครอบครัว แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้านรชัย เธอกลับรู้สึกไม่เหลืออะไรเลย

ประภาพยังไม่ตื่น ทาวัตไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลอีกเลย วรินทรได้ข่าวจากเลขานิธูรมาว่า เมื่อคืนทาวัตบินไปทำงานที่อเมริกาอีกสองวันกว่าจะกลับมา

แต่วรินทรกลับคิดว่า ทำไมพูดว่าจะไปทำงานที่นู่นบอกเขาสักคำก็ไม่มี หรือว่าเขาทำอะไรผิดไปนะ?

ห้องผู้ป่วยหนักมีเวลาเยี่ยมที่เข้มงวด เกินเวลาที่กำหนดไว้ทำให้วรินทรไม่สามารถเข้าไปได้ ถึงแม้ว่าประภาพยังไม่ได้สติ แต่ยังมีลมหายใจ เขาจึงรอประภาพที่โรงพยาบาล

เกือบเที่ยงวันแล้ว เขาจึงเดินมาที่โรงอาหารของโรงพยาบาลเพื่อมากินข้าว

ระหว่างทางเดินก็พบคาร่า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า

“คาร่า เป็นอะไร โดนใครตีมา” วรินทรพบคาร่าไม่เพียงแต่ไม่ปลอบ ไม่พอยังถามเรื่อง

ถ้าเป็นเวลาปกติคาร่าจะรีบเข้ามากอดเธอไว้เสียงดังไปทั้งโรงพยาบาลแล้ว แต่ทำไมถึงดูเงียบผิดปกติ น้อยครั้งที่เธอจะเป็นแบบนี้

“ไม่มีอะไร ฉันแค่เอาของมาให้เธอ” คาร่าส่ายหน้า เธอไม่อยากให้ความรู้สึกของเธอมามีผลกระทบต่อวรินทร วรินทรเพิ่งพ้นเรื่องอันตรายมา ไม่อยากเอาเรื่องของเธอมาให้ทำวรินทรต้องมาคิดมาก

วรินทรมองเธออย่างสงสัย “แล้วของอยู่ไหน”

“อยู่นี้ไง” คาร่ายืนมือขวาให้วรินทรดู เธอจำได้ว่าเธอจับไว้แน่น แต่ทำไมมือของเธอถึงไม่มีอะไรเลย...