หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 215

ตอนที่ 215 ใหญ่คับฟ้า

เธอจะรอ รอจนกว่าเขาจะฟื้น

ก็มีเพียงเท่านี้ถึงจะสามารถลดความละอายภายในใจของเธอลงได้บ้าง

ในขณะเดียวกัน ไม่รู้ว่าใครเอาวิดิโอที่ถ่ายอยู่บนดาดฟ้าเตอเฮ้าส์คริสตัลเกิดอุบัติเหตุเผยแพร่ออกไป หน้าบริษัทสันติ มีนักข่าวมาล้อมไว้จนออกไปไหนไม่ได้ ยังดีที่พวกเขายังไม่รู้ว่าวรินทรกับประภาพพักอยู่ที่โรงพยาบาลไหน จึงหลีกเลี่ยงการก่อจราจลที่โรงพยาบาลได้

ที่บริษัทสันติสถานการณ์เกือบจะแย่แล้ว เดิมทีพวกเขาปิดข่าวนี้แล้วเรียบร้อย จะเป็นใครที่เผยแพร่ข่างนี้ออกไปก็ยังไม่มีใครทราบ

คงจะเร็วๆนี้เรื่องนี้จะต้องเอาขึ้นหน้าหนึ่งอย่างแน่นอน ปิดข่าวดังอื่นทั้งหมด บริษัทสันติก็เพราะเหตุนี้จึงถูกสั่งให้หยุดการถ่ายทำ ได้รับความเสียหายมหาศาล

ตอนที่ได้ยินข่าวนี้ ทาวัตกับกวินยังอยู่ที่ร้านอาหาร ตอนที่กวินจะปรึกษาขอให้เขาช่วยบริษัทสันติ ทาวัตโทรศัพท์ก็มีเรื่องๆนี้เข้ามา

อำนาจขอจทาวัตต่อประเทศCสามารถพูได้ว่าใหญ่ขัคับฟ้า แม้อยู่ต่างประเทศเขาก็ยังมีอำนาจของเขาอยู่ ในประเทศCแทบจะไม่มีใครกล้าหักหลังเขา

ดังนั้นพอเขาโทรศัพท์หาสำนักพิมพ์หนึ่งให้พวกเขาหยุดเล่นข่าวนี้ และตอนที่บอกให้ช่วยบอกสำนักพิมพ์ด้วย พวกคนเหล่านั้นตบปากรับคำแบบไม่มีข้อสงสัย

เท่านี้ก็สามารถปิดข่าวนี้ได้เเรียบร้อย

แต่ว่าถ้าเปรียบเทียบกับผลประโยชนและการทุกสำนักพิมพ์เองมีหัวข้อที่จะตีพิมพ์แล้ว ยังไงบริษัทก็ต้องมาก่อน ดังนั้นผู้จัดการของสำนักพิมพ์ต่างๆไม่ต้องไตร่ตรองอะไรมากก็ตบปากรับคำเลย

และเหตุผลที่ทาวัตช่วยบริษัทสันติง่ายนิดเดียว

เพราะประภาพเป็นผู้บริหารของบริษัทสันติ บวกกับการที่เขาช่วยวรินทรในครั้งนี้ เป็นอะไรที่สมเหตุสมผล เขาจะต้องตอบแทนแทนวรินทร

หรืออาจเป็นเพราะไม่อยากให้วริทรติดค้างอะไรกับผู้ชายคนอื่น

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ ทาวัตให้ปกเกศพากวินกลับไปที่บ้าน ตัวเองกลับไปที่โรงพยาบาล

แต่ตอนที่ไปถึงห้องของวรินทร ในห้องว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลย

เขามองไปรอบๆห้อง สายตาหยุดอยู่ที่ผ้าหุมบนเตียงที่ยับ สายตาแข็งขึ้น

เขาเหมือนจะเดาได้ว่าวรินทรไปที่ไหน

ถ้าเขาเดาไม่ผิด น่าจะอยู่ที่ห้องที่ประภาพพักอยู่

เป็นไปตามนั้น ตอนที่ทาวัตมองไปเจอวรินทรที่เหมือนจะนอนหลับอยู่ทีเก้าอี้ เขาขมวดคิ้ว เดินเขาไปหาด้วยความเร็ว ไปยืนอยู่ข้างๆเธอ

“ลุกขึ้นมา”ขมวดคิ้วเข้าหากัน ยิ่นมือไปสกิดวรินทรที่นอนหลับอยู่

นอนที่นี้ไม่กลัวเป็นหวัดหรือไง

การหลับวรินทรก็เป็นคนตื่นง่ายแต่ไหนแต่ไร เมื่อถูกเขาสกิด เธอขึ้นตื่นขึ้นมาอย่างไว แล้วลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตา มองไปที่เขาแล้วหาวออกมา

“คุณมาทำอะไรที่นี่”เขาถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว

“ฉันจะรอที่นี้รอให้เขาฟื้นขึ้นมา”วรินทรรย่นแขนลวด้วยความไม่สบายใจ แค่คิดว่ามีคนต้องมาบาดเจ็บเพราะเธอ เกือบจะตายเพราะเธอ ข้างในใจของเธฮก็รู้สึกเจ็บปวดทรมาน

และมากไปกว่านั้นคือความสัมพันธ์ของเธอกับประภาพดีขนาดนี้ เป็นแบบเพื่อนที่พิเศษ

ปรกติจะเป็นผู้ชายที่สุภาพอ่อนโยน แต่ตอนนี้เหมือนกลับจะไม่มีโอกาส วรินทรที่มองดูใจห่อเหี่ยว ดังนั้นจึงไม่ได้ยินคำถามที่ทาวัตถาม

“อะไรนะ”เธอเงยหน้าขึ้นมา ดึงสายตาจากกระจกห้องไอซียูกลับมา มองไปที่ทาวัต

“ไม่มีอะไร”ทาวัตเม่มปากตัวเองโดนไม่รู้ตัว เขาได้พูดออกมาด้วยนำเช้สียงที่เย็นชา ให้วรินทรรู้สึกว่าทั้งๆที่อยู่ใกล้ แต่กลัลอยู่ในมหาสมุทรที่ไกล

ทางเดินเงียบสงัด วรินทรเป็นห่วงแต่ความปลอดภัยของประภาพ แต่กลับไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปรกติของทาวัตเลย

เขาดึงมาที่จับผมของวรินทรอยู่กลับมาแล้วซุกไปที่กระเป๋ากางเกงตัวเอง แล้วกุมไว้แน่น ความเย็นชาที่เคยมีนั้นได้กลับมา เหมือนกับความโดดเดี่ยวเมื่อครู่ไม่ได้เป็นของเขา

“ผมกลับก่อนนะ”ทาวัตพูดขึ้น มองไปที่วรินทรมองประภาพที่อยู่ห้องไอซียู แล้วก้ยิ้มออกมาพร้อมหันหลังเดินจากไป

วรินทรตกใจ อ้าปาก อยากจะพูดอะไรออกมา แต่ว่าไม่พูดอะไรไม่ออกเลย

คืนนี้ทาวัตแปลกๆไป

แต่ว่าอะไรที่แปลกไป เธอดูไม่ออก

เดิมที่ความสุขมันอยู่แค่เอื้อม แต่ว่าคนที่ปล่อยเขาไปกับมือกลับเป็นตัวเอง

วันต่อมา คาร่าได้ยินข่าวว่าวรินทรประสบอุบัติเหตุรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ตอนใกล้จะถึงเวลาพักเที่ยงไปร้าอาหารสั่งอาหารที่สรินทรชอบแล้วห่อไปให้ที่โรงพยาบาล

หน้าโรงพยาบาลมีนักข่าวจำนวนมากเฝ้าอยู่ ไม่รู้ว่าไปหาข่าวมาจากไหนถึงหาที่นี้เจอ ทุกคนก็อยากจะได้ข่าว ดังนั้นนักข่าวพวกนุคงไม่โง่ถึงขั้นแบ่งข่าวให้กับสำนักพิมพ์อื่นหรอก