หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 214

ตอนที่ 214 แม่ลูกรวมใจ

น็อตทำไมถึงหลุดได้

เธอทำไมถึงโชคร้ายขนาดนี้

“รีบไปตามพ่อเธอเร็ว บอกเขาว่าอย่าถือสาเลย โกรธจะทำให้หน้าย่นนะ”วรินทรกระซิบข้างหูพร้อมตบแขนกวินเบาๆแล้วยิ้มออกมา

“ครับผม” กวินรีบตอบรับ แล้วพูดว่า“แม่ แม่ไม่ไปดูพ่อบุญธรรมหน่อยหรอ

“ทำไมหรอ”วรินทรขมวดคิ้ว ในสมองมีแสงสว่างขึ้นมา เหมือนกับว่าคิดอะไรออก

“พ่อบุญธรรมเข้าไปช่วยแม่ไว้ตอนนี้เขานอนเจ็บหนักอยู่ห้องไอซียู แม่ช้าหน่อยก็ได้” กวินเพิ่งพูดประโยคแรกเสร็จ วรินทรก็เอาผ้าห่มออก ใส่รองเท้าจะออกไปข้างนอก

กวินส่ายหน้า แม่มปากแล้วหันหลังเดินออกไป ตามไปหาทาวัตที่จะเข้าไปที่ลิฟท์

กวินมีความรู้สึกว่าอุบัติเหตุครั้งนี้ไม่ใช่อุบัตอเหตุธรรมดา บางทีอาจจะเป็นเพราะแม่ลูกร่วมมือกันทำขึ้น เขารู้สึกตลอดว่าไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

คิดให้เยอะหน่อย ก็น่าจะมีคจงใจวางแผนนี้ขึ้นมา

ก็น่าจะเหมือนคนคนเดียวกันกับที่จับตัวเขาครั้งก่อน จนถึงตอนนี้ก็ยังหาคนอยู่เบื้องหลังไม่ได้ หรือว่า

สีหน้าที่หล่อเหลาของกวินดูเหมือนโดนกดดัน เขาไม่อยากคิดต่อไปเลย ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ ถ้ายังนั้นคนที่อยู่ในที่ลับคนนั้น ไม่รู้ว่าจะโจมตีเขาตอนไหน ไม่รู้ว่าจะรับมือยังไงให้ทันพวกเขา

คนแบบนี้อันตรายกว่าศัตรูเสียอีก

“พ่อครับ”เก็บหน้าตาที่เหมือนมีเรื่อวงกลุ้มใจของเขาไป กวินก้าวขาสั้นๆของเขาตามทาวัตไป ยื่นมือออกไปคว้ามือของทาวัต แม้ว่าจะคว้าได้แค่นิ้วนิ้วเดียวของเขา

ทาวัตรู้สึกได้ถึงมือที่อุ่นๆ ทาวัตกุมมือนั้นกลับ จูงเขาเดินไปข้างหน้า

“มีอะไร”หน้าของเขาไม่ได้มีอารมณ์โกรธเหมือนเมื้อสักครู่นั้นที่อยู่ต่อหน้าวรินทร หน้าตาอ่อนโยน จิตใจเหมือนมีเต็มเปี่ยมไปด้วยความพอใจ

นี้คือลูกชายของเขา ทุกครั้งที่นึกถึงที่นี้จะต้องทำให้มีความรู้สึกว่าความว่างเปล่าของชีวิตถูกเติมจนเต็ม

ความเป็นเด็กนี้ช่างน่าแปลกยิ่งนัก เขามองว่า แม้ว่ากวินจะแตกต่างกับเด็กคนอื่นๆมาก แต่เวลาที่อยู่ต่อหน้าเขาและวรินทรนั้นจะขี้อ้อนเหมือนเด็กปรกติทั่วไป

บอกกับกวินมีหน้าตาที่เหมือนเขาตอนเด็กๆ ทำให้เขารู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา

เขาอยากให้ทำทุกอย่างให้ที่ถูกต้องให้วรินทรและกวิน ภรรยาของเขาและลูกชาย แต่ถ้าวรินทรไม่อยากแต่งงานกับเขา ถ้าอย่างนั้นกวินจะเลือกอยู่กับใคร แต่เขาจะไม่ให้วรินทรพากวินไปไหนอีกต่อไปแล้ว

“เมื้อกี้แม่บอกว่า ไม่อยากให้พ่อโกรธ เขาไม่ได้ตั้งใจ ถ้าพ่อโกรธพ่อจะไม่หล่อ พ่อชอบเวลาที่พ่อยิ้ม” กวินเจ้าเลห์กระพริบลูกตาดวงโตใส่พ่อ ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้แล้วพูดคำเหล่านี้ออกมา

วรินทรพูดแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน ความจริงแล้วเธอแค่บอกว่าอย่าโกธรเลยไม่งั้นจะทำให้หน่าย่น ใครจะไปรู้หล่ะวพอกรินพูดก็บอกความในใจทั้งหมดของวรินทรออกมา

ถ้าวรินทรได้ยิน ก็คงต้องตีก้นเขาแน่ๆเลย

เด็กหมี ทำไมถึงฉลาดขนาดนี้

ทาวัตใจหวั่นไหว ความเย็นชาที่มีค่อยๆหายไป มองไปที่ตาของกวินที่เปร่งประกาย “เธอพูดแบบนี้จริงๆหรอ”

สองพ่อโลกยิ่งเดินยิ่งเหมือนดูใกล้กัน บรรยากาศนี้ช่างแตกต่างกับวรินทรที่อยู่ในห้องไอซียู

ประภาพนอนพักรักษาตัวอยู่ที่ห้องซียู ใส่เครื่องช่วยหายใจ ได้ยินหมอบอกว่า สมองได้รับการกระทบกระเทียนมากจึงทำให้ยังไม่ฟื้นขึ้นมาได้ ช่วงอกถูกของหนักกระแทกใส่ กระดูกหักสองท่อน มือและเท้าถลอก ร้ายแรงมาก ยังดีที่สามารถช่วยชีวิตเอาไว้ได้ ไม่ได้ชีวีวิต

ถูกของหนักกระแทกใส่

มือทั้งสองของวรินทรกุมไว้แน่น เป็นเพราะช่วยเธอเขาถึงเป็นแบบนี้ ตอนนั้นเขาเกือบจะตกถึงพื้นอยู่แล้ว เป็นประภาพวิ่งเข้ามาช่วยธอไว้

เขาได้รับบาดเจ็บแค่เพียงเล็กน้อย แต่ประภาพเองเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด

ความละอายใจอันแรงกล้าบอกกับความไม่สบายใจของเธอทำให้ความรู้สึกเธอจมดิ้ง เธฮยืนอยู่หน้าห้องคนไข้ มองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยผ่านหน้าต่าง หน้าตาหล่อยเหลาอ่อนโยนชวนยิ้มของเขามีรอยแผล หน้าตาซีดเซียว เหมือนถ้าเตะก็จะสามารถแตกได้อย่างไงอย่างงั้น

เธอไม่เคยเห็นเขาหมดเรียวแรงไม่มีชีวิตชีวาอย่างนี้มาก่อน เธฮอยากเข้าเยี่ยมเขาข้างใน แต่ว่าที่นี้คือห้องไอซียู เธอไม่สามารถเข้าไปได้

ถ้า……ตอนนั้นเธอไม่ล้มลงมา ประภาพไม่ได้เข้าไปช่วยเธอคงดี อย่างน้อยคนที่น้อยอยู่บนเตียงนั้นอาจจะเป็นเธฮก็ได้ ได้รับความเจ็บปวดทรมานนั้นก็อาจจะเป็นเธอ เธอก็คงไม่เป็นเหมือนตอนนี้ที่รู้สึกผิด

ประภาพ ทำไมคุณถึงโง่ขนาดนี้

แม้ว่าจะเป็นแค่เพื่อนก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ การที่ตกลงมาจากที่สูงอย่างมากที่สุดอาจทำให้เธอนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสักระยะหนึ่ง ไม่น่าจะมีอันตรายถึงชีวิตได้

ถ้าประภาพยังรู้สึกตัว จะต้องหัวเราะเยาะในความไร้เดียงสาของเธอ

ยืนอยู่ที่ประตูสักพัก วรินทรขยับเท้าแต่ไม่ได้ออกไปจาดตรงนั้น แต่กลับเดินไปที่นั้งที่เก้าอี้หน้าห้องไอซียู ตาห้อย ขนตาที่งอนดึงอารมณ์ที่อยู่ในตาไว้