หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 218

ตอนที่ 218 ไร้ค่าเหมือนฝุ่นละออง

อย่างเช่น ทัตดา

“อ่า” วรินทรใจลอยคิดว่าเมื่อไหร่อาหารที่เธอสั่งจะมาสักที

ทัตดามองวรินทรไม่เชิงไม่พอใจ ถึงอย่างไรเธอก็เพื่อนสนิทของคนที่ถูกแฟนของทัตดาหักอก ถ้าวรินทรดีกับเธอน่าแปลกใจมากกว่า

“พวกเราไปนั่งรวมกันดีไหม จะได้คุยเรื่องราวสมัยก่อนกันได้ไง” ทัตดาพูดตามที่คิด ก่อนที่จะหันไปถามนรชัย “นรชัย คุณคิดว่าไงคะ”

นรชัยยิ้ม โอบกอดแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “แค่คุณชอบก็พอ”

แค่คุณชอบก็พอ...

แค่คำพูดอ่อนโยนเพียงประโยคเดียว ทำเอาคาร่าเจ็บปวดไปทั้งใจ

“คาร่า เธอว่าไง” ทัตดาหันไปทางคาร่า จงใจให้เธอตอบ

“แน่นอนว่าไม่มี” คาร่ายิ้ม มองไปทางวรินทร ให้วรินทรย้ายมานั่งข้างเธอ

ถึงแม้ว่าไม่รู้ว่าทำไมคาร่าถึงให้พวกเขานั่งด้วย ไม่ว่าอย่างไรวรินทรอยู่ฝั่งข้างคาร่า มีเธออยู่ เธอไม่มีทางปล่อยให้นรชัยรังแกคาร่าได้

ทัตดาดึงนรชัยเข้าไปนั่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ใบหน้าเข้าไปใกล้นรชัยเต็มไปด้วยความรัก

ทัตดามองใบหน้าของคาร่าที่ไม่รู้สึกอะไร ก็ยิ่งอยากจะทำลายใบหน้าใบนั้น ถ้าพูดถึงเรื่องมัธยม ถึงแม้ว่าส่วนใหญ่จะรู้ว่าความสัมพันธ์เริ่มขึ้นได้อย่างไร แต่คาร่าก็ยังตั้งใจฟังเหมือนเดิม

บางทีก็น่าเศร้า แต่ว่านี้อาจเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะเห็นตัวตนอีกด้านนึงของนรชัย

รัก...ทำให้คนไร้ค่าเหมือนผงธุลี ช่างข่มขื่นและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

“มีครั้งนึงฝนตกหนัก ฉันลืมพกร่มมา บ้านฉันห่างจากโรงเรียนไกลพอสมควร ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่า นรชัยจะมาส่งฉันที่บ้าน ตอนนี้นั้นฉันรู้สึกประหลาดใจ ตอนนั้นคงเป็นครั้งแรกที่เรารู้จักกัน หลังจากเราก็เจอกันที่โรงเรียน ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่าตอนนั้นนรชัยจงใจมาช่วย” ทัตดายิ้ม ดวงตามองนรชัยอย่างหวานเยิ้ม

นรชัยจับมือเธอ คิ้วขมวด ไม่จริง ครั้งแรกที่เรารู้จักกันไม่ใช่วันที่ฝนตก แต่เป็นเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น เพราะว่าเรื่องนั้นทำให้เขาสังเกตเห็นเธอ และวันที่ฝนตกจึงพาเธอกลับบ้าน

นรชัยมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของทัตดา คิ้วเขาได้คลายลง บางทีตอนพบกันครั้งนั้นคงประทับใจเธอมากสินะ อีกอย่างครั้งแรกที่เราพบกันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทัตดาคงอยากเอาเหตุการณ์ฝนตกวันนั้นกลายเป็นครั้งแรกที่เราเจอกันสินะ

วรินทรมองอย่างแปลกใจ พวกเขาพบกันสวยงามขนาดนั้น นรชัยคงชอบทัตดาจริงๆสินะ

ทำอย่างไรหละ หรือว่าคาร่าอกหักตั้งแต่ต้นแล้ว

คาร่าไม่แสดงสีหน้าอะไร ฟังเรื่องราวที่เล่ามาจากทัตดา นึกถึงเหตุการณ์ที่เธอและนรชัยเจอกันครั้งแรก

ตอนเจอกันครั้งแรกก็ไม่ได้ดีอะไรมาก แต่ว่านรชัยได้เข้ามาในใจของเธอแล้ว

คิดว่านรชัยคงจะไม่จำมันแล้ว...

พออาหารมาถึง ทัตดาไม่คีบตะเกียบ หันไปออดอ้อนกับนรชัย ให้เขาคีบอาหารให้เธอ

นรชัยยิ้มอย่างอ่อนโยน คีบอาหารให้เธอ

วรินทรกระพริบตามองพวกเขาแล้วคิด ทัตดาอ้อนจนทำให้นรชัยทำตามทุกอย่างที่เธอขอ

เพล้ง

เสียงของแก้วแตกขัดจังหวะนรชัยที่กำลังป้อนทัตดา จนทำให้ทั้งคู่อดไม่ได้ที่จะมองหาต้นตอของเสียง

“ขอโทษครับ คุณผู้หญิงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ” พนักงานเดินเข้ามาถามคาร่า

คาร่าส่ายหน้า ใบหน้าอมเพนา “ไม่เป็นไร”

พนักงานคนนั้นเก็บเศษแก้วที่แตก มองดูอย่างละเอียดว่ามีเศษแก้วอยู่อีกไหม เพื่อป้องกันไม่ให้มาโดนเท้าของลูกค้า

“ฉันไม่เข้าห้องน้ำก่อนนะ พวกเธอกินกันไปก่อนเลย” เสื้อผ้าของคาร่าเปียกบางส่วน เธอยืนขึ้น ยิ้มขอโทษพวกเขาก่อนที่จะหมุนตัวไปที่ห้องน้ำ

วรินทรมองตาม มองไปที่คาร่าอย่างเป็นห่วง ไม่ว่าใคร ถ้าเห็นคนเราชอบแสดงความรักกับคนอื่น คงเจ็บไม่น้อย

ยิ่งไปกว่านั้น คาร่ารักนรชัยมาตั้งนาน เธอเข้าใจความรู้สึกของคาร่าดี

คาร่ามาถึงห้องน้ำ ยืนอยู่ที่ล้างมือ เปิดน้ำไหล เธอใช้มือกวักน้ำล้างหน้า

น้ำเย็นรดมาที่หน้าของเธอ เธอมองตัวเองในกระจก ดวงตาแดง ปลายจมูกแดงเล็กน้อย เหมือนคนร้องไห้

เธอควรจะวางมือแล้วใช่ไหม?

เธอรักนรชัยทั้งหมดของหัวใจ แต่ใจของนรชัยกลับไม่มีเธอแม้แต่นิดเดียว เขาชอบทัตดาขนาดนั้น ช่างนั้นก็ช่างมันเถอะ เขาไม่ค่อยรู้ว่าเธอชอบเขา

เอาอย่างนั้นแหละคาร่า พอสักทีกับนรชัย ขอให้เขามีความสุขก็แล้วกัน