หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 220

ตอนที่220 คนหลอกลวง

ประภาพยกมือเช็ดน้ำตาเธอ แถมพูดเล่นกับเธอ “เธอว่าไงนะ”

วรินทรมองเขา ทำเหมือนเขาปกติดี แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “ขอบคุณนะ”

“วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันรึเปล่านะ” ประภาพมองมาทางวรินทร ทำหน้าเหมือนสงสัย

วรินทรเดิมทียังมีความรู้สึกอยู่ มองท่าทีกวนๆของประภาพ เท้าเอามอง “เรียนหนังสือได้แย่มาก ก็รู้ๆกันอยู่ว่าพระอาทิตย์ขึ้นมาจากบนดินไง”

“วรินทร อย่ารู้สึกผิดอีกเลย ถ้าผมจะทำ ไม่มีใครห้ามผมได้”

หลังจากที่วรินทรฟัง คิ้วขมวด แววตามองมาทางประภาพ

เขาเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยเธอทำไมกัน เขาชอบเธอหรือ?

ประภาพรู้ว่าเธอไม่ผิด เธอไม่ได้ชอบเขาแม้แต่นิดเดียวเลย

“สมองน้อยๆของเธอคิดอะไรอยู่ พวกเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ว่าเป็นใครยังไงก็ช่วยอยู่ดี” ประภาพพูดด้วยท่าทีสบาย

เจ็บขนาดนี้ แต่ไม่ได้บอกว่าทำเพื่อใคร เขาไม่เสียใจสักนิดที่ทำเพื่อเธอขนาดนี้

“คุณวรินทรค่ะ หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ” พยาบาลเดินมาเคาะประตู

วรินทรมองมาทางพยาบาล ยิ้มให้ประภาพ “หมดเวลาเยี่ยมแล้ว ฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมคุณใหม่”

“ดี ผมจะรอคุณมาวันพรุ่งนี้นะ” ประภาพมองเธอออกจากห้อง

พอวรินทรออกจากห้องมา เธอก็รับสายเลขานิธูร

“มีเรื่องอะไรคะ คุณนิธูร”

เลขานิธูรพูดเสียงเบา “ท่านประธานเครื่องมาถึงที่นี้ตอนนี้สิบโมงครับ คุณสามารถไปรับได้ แบบนี้ท่านประธานคงดีใจครับ”

วรินทรได้ยินอย่างนั้น ดีใจจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ “ขอบคุณนะคะ คุณนิธูร”

พอวางเสร็จเธอ เธอรับขึ้นแท็กซี่ไปที่สนามบิน ด้วยที่ว่ารถติดมาก ทำให้เธอเสียเวลาไปมาก กว่าเธอจะมาก็ปาเข้าไปสิบโมงห้านาทีแล้ว

เธอรีบวิ่งมารอที่โซนขาเข้า แต่ก็ไม่เห็นใครสักคน

อะไรกัน แค่เลยมาห้านาที ทาวัตจะเดินเร็วขนาดนั้นเลยหรือ

วรินทรรู้สึกเซ็ง อดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้า อดไม่ได้ที่จะโมโห

เสียงเดินที่คุ้นหูเดินมาทางเธอ “คุณวรินทร”

วรินทรได้ยินเสียง เธอรู้สึกตื่นเต้น อย่างน้อยสวรรค์ก็ไม่รังแกเธอ เป็นปกเกศจริงๆด้วย

“คุณปกเกศ คุณอยู่ที่นี้ แล้วทาวัตอยู่ไหนหละ” วรินทรดึงปกเกศ แววตาเล็กๆมองที่ข้างหลังของปกเกศ

ปกเกศเห็นท่าทีของวรินทร อดไม่ได้ทำที่จะทำตัวไม่ถูก เดินถอยหลังมาไม่กี่เก้า “คุณวรินทร คุณมาสายเกินไปครับ ตอนนี้ท่านประธานออกไปแล้วครับ”

วรินทรได้ยินเช่นนั้น ทิ้งหัวลง ใครมองเห็นเธอคงอดที่จะสงสารไม่ได้

ทาวัตนัดลูกค้าไว้ที่ห้องอาหารชั้นแปด แต่ว่าไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เดิมวรินทรตามทาวัตไปที่ชั้นแปด แต่เขากลับเปลี่ยนเป็นชั้นสาม

เธอจำได้ว่าทาวัตเคยพูดกับเธอ นัดสถานที่เจอใครอย่าไปเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา แบบนี้คนอื่นจะรู้สึกวุ่นวาย แล้วทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ทำอะไรกันแน่

วรินทรมองที่นั่งของเขา ก็เลือกที่นั่งที่สามารถมองเห็นพวกเขาได้ ก่อนที่จะหยิบเมนูขึ้นมาบัง เหลือเพียงดวงตาสองคู่ไว้มองพวกเขา

แบบนี้เธอรู้สึกเหมือนถ่านหนังสายลับอยู่ คิดว่าตัวเองตอนนี้เจ๋งมาก

คิดอะไรอยู่ ไร้สาระสิ้นดี

คนตรงหน้าของทาวัตคือนักธุรกิจจากอเมริกา ครั้งนี้ที่เขาไปอเมริกาเพื่อไปทำสัญญาร่วมกัน ดังนั้นพอกลับมาถึงประเทศ เสื้อผ้ายังไม่ได้เปลี่ยนก็ต้องมานั่งกินข้าวกลับเขาซะแล้ว

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันนั้น วรินทรแม้แต่ประโยคเดียวก็ก็ไม่ได้ยิน เพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจของคนนี้อื่น เธอจึงแกล้งสนใจเมนูอาหารอย่างใจจดใจจ่อ ขณะเดียวกันก็ตั้งใจฟัง

“คุณทาวัตอายุของคุณยังไม่มาก แต่ทัศนคติของคุณช่างกว้างไกลจริงๆ หวังว่าเราจะร่วมงานกันได้อย่างมีความสุขนะครับ” นักธุรกิจคนนั้นเต็มไปด้วยท่าทีพึงพอใจ ก่อนยื่นมือ

ทาวัตยิ้มก่อนยื่นมือไปจับอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าเขาจะเหน็ดเหนื่อยสำหรับการเดินทางขนาดไหน เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา ทำให้เขาเปิดหูเปิดตาเสียจริง

เอ็ดเวิร์ด คู่ค้าของธาวิต เขาได้มองข้างหลังทาวิต ลังใจเล็กน้อย และพูดเสียงเบา “ คุณทาวิต พวกเรากำลังถูกบริษัทอื่นแอบฟังอยู่รึเปล่าครับ”

ทาวิตขมวดคิ้ว มองมาทางเอ็ดเวิร์ดกำลังพูดต่อ

“โต๊ะทางซ้ายของพวกเรา ผมเห็นผู้หญิงคนนั้นมองเรามานานพอสมควรแล้ว เธอชอบคุณหรือ”

ทาวิตยิ้ม ก่อนที่หันไปมอง ช่วงเวลานั้นพอดีหลับวรินทรที่หันกลับมาลองเมนู ทาวิตหันไปทางเอ็ดเวิร์ด “ขอโทษด้วยนะครับ ผมมีเรื่องกะทันหัน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว วันนี้พวกเราพอกันแค่นี้นะครับ”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์