หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 225

ตอนที่ 225 กินทิ้งกินขว้าง

สีหน้าของทาวัตเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างรวดเร็ว นิ้วมือนั้นลูบไปที่หน้าของเธอพูดว่า “บอกมาสิเธออยากทำแบบนี้กับใคร”

วรินทรตกใจในการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของเขา ยังไม่ทันไรดีปากก็พูดออกมาว่า “กับเธอไง”

อัยย๊า! นี่พูดบ้าอะไรออกไป

สีหน้าของทาวัตก็เปลี่ยนเป็นอบอุ่นลงทันที รู้สึกว่าเมื่อกี้นี้เหมือนหยอกเธอเล่น นัยต์ตานั้นมีท่าทางที่บ้าอยู่ คิดไม่ถึงว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ถูกสถานการณ์บังคับแล้วจะดูน่ารักขนาดนี้

“อืม ฉันรู้แล้วว่าต้องกับฉัน” แม้ว่าในใจจะดีใจมากแต่บนใบหน้าของทาวัตก็ยังคงปรากฏรอยยิ้มแบบร้ายๆอยู่ หยิกที่ใบหน้าอันนุ่มนิ่มของวรินทรสองสามที

“นี่เธอ....” วรินทรมองตาค้าง ปากของเธอนี่มันยังไงกันนะ คิดก่อนพูดจะได้ไหม

โง่ชะมัดเลย

“อยากก็พูดมาตรงๆ ฉันจะทำให้เธอพอใจ” เขามองเธอด้วยสายตาที่อบอุ่น ไม่รู้ทำไมทำให้วรินทรคิดถึงคืนวันนั้นขึ้นมา เป็นภาพที่เขาสองคนลูบไล้คลอเคลีย

เสียงปั้ง ทำให้วรินทรหน้าแดงขึ้นมาฉับพลัน ยกมือขึ้นตีหน้าอกทาวัต “น่าไม่อาย กินทิ้งกินขว้างเสร็จแล้วก็ไม่รับผิดชอบ”

เอาเธอเป็นผู้หญิงทั่วๆไปที่ใช้แล้วก็จะทิ้งขว้างอย่างนั้นน่ะหรอ ?

ในใจของทาวัตก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันทีจับมือของเธอมองเข้าไปนัยต์ตาของเธอด้วยท่าทางจริงจัง ถามว่า

“ในใจของเธอ ฉันเป็นคนแบบนั้นหรอ”

เขาคิดอยากจะทิ้งขว้างเธอตั้งแต่เมื่อไรกัน? เธอมีความคิดแบบนี้อยู่ ทาวัตจะประมาทไม่ได้ ถ้าไม่พูดให้ชัดเจน อาจจะก่อให้เกิดความเข้าใจผิดตามมาได้

ระหว่างพวกเขาได้มีความเข้าใจผิดอยู่ด้วยกันเยอะ เขาไม่สามารถที่จะให้ระหว่างเขาทั้งสองนั้นมีความเข้าใจผิดต่อไปอีก

เรื่องที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือเปิดใจคุยกัน

วรินทรอึ้งไปชั่วขณะเลยส่ายหัวขึ้นอย่างมีสติ พูดว่า “ไม่ ไม่ใช่”

ทาวัตไม่ใช่คนประเภทนั้น เธอรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน เธอแค่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ถ้าเขาจะทิ้งเธอไปจริงๆ เธอจะทำอย่างไร

“เธอ รู้สึกว่าฉันเป็นฝ่ายรุกเลยไม่ชอบฉันใช่หรือเปล่า? ” เธอกระพริบตาปรับสายตานั้นน่าสงสารทำให้อดที่จะไม่มองไม่ได้

ทาวัตรู้สึกตกใจ เขาคิดไม่ถึงว่าวรินทรจะถามเช่นนี้

เขาพูดว่าตัวเองเย็นชาต่อเธอยังไม่เท่าที่พูดว่าตัวเองนั้นกล่าวว่าตัวเองจะทำอะไรออกมาเพื่อตั้งใจทำให้ความสัมพันธ์ห่างเหิน

สมองเธอทำไมถึงคิดเช่นนั้น

เขาทั้งโกรธทั้งอยากจะหัวเราะ ยื่นมือออกมาดีดหน้าผากของเธอ “สติปัญญาเธอเหือดหายไปแล้วหรอ?”

วรินทรส่งเสียงโอ๊ย พร้อมจับหน้าผากของตัวเอง มองเขาอย่างเคืองๆ “สติปัญญาของเธอนั้นแหละที่เป็นแบบนั้น”

หรือว่าเธอนั้นจะเข้าใจผิดอยู่

วันนั้นทาวัตไม่ใช่กำลังทำท่าทางห่างเหินเธอหรอกหรอ? เธอดูเหมือนยิ่งจะไม่เข้าใจเขาเลยอันที่จริง เธอไม่เคยเข้าใจเลย

เธอเห็นภาพตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้ ว่า จนตรอก อ่อนแอเหลือเกิน ยังจะสามารถใช้คำที่ถูกต้องกว่านี้ได้อีกมั้ย

ทาวัตหันหลังให้วรินทรอยู่ มุมปากยกขึ้น ให้ความรู้สึกที่อบอุ่น

“ไม่ว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นมาชอบฉันหรือไม่ก็ตาม แต่ว่าฉันสัญญาว่าเธอจะเป็นคนเดียวของฉันเท่านั้น” เสียงของเขามีความดึงดูดเหมือนการบรรเลงเพลงจากเปียโน

เขาหันกลับมา ใช้สองมือจับใบหน้าของวรินทร แล้วจุ๊บที่หน้าผาก

เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ

เธอเป็นคนเดียวคนนั้นที่อยู่ในใจเขาตลอดไป?

ความหมายของเขาคือ?

“ชีวิตนี้ความปรารถนาเดียวคือต้องการจะจับมือเธอและอยู่ด้วยกันไปจนแก่ นอกจากนี้ฉันไม่ขออะไรอีกแล้ว”

น้ำเสียงของเขาค่อยๆลดลง ออกเสียงชัดเจนทุกๆคำ นั้นเปรียบเสมือนก้อนหินเล็กๆที่โยนใส่เข้าไปในลุ่มน้ำของหัวใจที่กระเพื่อมอยู่แต่เดิม อัตราการเต้นของหัวใจนั้นเพิ่มเร็วขึ้น

วรินทรเม้มปากเล็กน้อยแล้วโผเข้าไปกอดที่อ้อมกอดเขา อ้อมกอดเขานั้นอบอุ่นอีกทั้งยังเต็มไปด้วยกลิ่นหอมจางๆเขาโอบเธอแน่นจนอบอุ่นถึงขั้วหัวใจ

มุมปากของทาวัตนั้นยกขึ้น มือลูบที่ศีรษะของเธอพร้อมยิ้มน้อยๆ

“งั้นทำไมเธอไม่บอกกับฉันว่าเธอชอบฉัน?” เหมือนจะคิดอะไรได้วรินทรเงยหน้ามาจากอ้อมกอดเขา บ่นพึมพำ

ทาวัตมองท่าทางที่น้อยใจของเธอ จึงเขี่ยๆที่จมูกของเธอ พูดว่า “เด็กน้อย เธอไม่ยอมเสียก็คิดอยากจะได้การตอบแทนแล้วหรอ”