หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 243

ตอนที่ 243 ไร้เดียงสา

“ขอบใจนะวริน” ประภาพเหล่มองย่างยิ้มๆ หลังจากนั้นก็ส่งสายตายั่วโมโหไปให้ทาวัต แล้วก็กัดแอปเปิ้ลอย่ายั่วยวน

ทาวัตไม่ได้พูดอะไร แต่ว่ามองทักษะและฝีมือการใช้มีดของวรินทรที่ปอกเปลือกผลไม้ มองแล้วเหมือนเธอฝึกฝนมานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งคล่องแคล่วและว่องไว

วรินทรรู้ว่าทาวัตชอบกินลูกแพรที่มีน้ำฉ่ำๆ ดังนั้นเธอเลยปลอกลูกแพรส่งให้ทาวัตกิน

นี่เป็นวิธีที่จะเหวี้ยงประภาพออกไปจากจากทางนี้

ทาวัตเป็นลูกแพรที่ถูกยื่นส่งมาให้ ก็ยิ้มๆ แล้วก็ส่งสายตายั่วโมโหกลับไปให้ประภาพ

ไร้เดียงสา ！ ไร้เดียงสาจริงๆเลย！

ถ้าเกิดไม่ใช่ว่าเขาให้คนไปสืบมาก่อน จะต้องสงสัยในตัวของประภาพ ก็แค่ผลไม้ลูกเดียว จะไร้เดียงสาอะไรขนาดนี้

“พวกคุณสองคนมองอะไรกัน” วรินทรหันไปมองทาวัต แล้วก็หันไปมองประภาพ พบว่าพวกเข้ากำลังจ้องฝั่งตรงข้าม ดวงตาคู่นั้นเหมือนจะระเบิดประกายไฟออกมา มันเลยทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร เมื่อกี้ผมหันไปมองเหมือนกับเห็นแมลงตัวนี้” ประภาพพูด พร้อมกับเอามือมาขยี้ตา

แต่ทาวัตทำก็ทำเป็นมองไม่เห็น มพลางหยิบลูกแพรกินอย่างเอร็ดอร่อย

วรินทรกับทาวัตไม่ได้สนทนากันมาสักซักพัก หลังจากพูดคุยกับคุณหมอเจ้าของไข้ของประภาพ ทั้งสองคนต่างพากันออกจากโรงพยาบาล

วรินทรจิตใจไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เธอเม้มปากหนาๆสีชมพูระเรื่อ นี่คือการที่เธอแสดงเวลารู้สึกไม่พอใจ

“คิดอะไรอยู่” ทาวัตถามพร้อมกับตีหน้าผากของเธอเบาๆ เสียงที่ทั้งนุ่มและเยือกเย็นถามขึ้น พร้อมกับชะลอฝีเท้าให้ช้าลงเพื่อให้เธอเดินมาอยู่ข้างๆกัน

ในใจทาวัตเข้าใจมากๆ เป็นเพราะวรินทรกังวลใจเรื่องอาการบาดเจ็บของประภาพ เธอรู้สึกผิดและไม่สบายใจ เพราะเธอไม่ชอบเป็นหนี้คนอื่น ถ้าเกิดคืนไม่ไหว ยิ่งทำให้วุ่นวาย เธอจะชอบทำอะไรให้มันเผื่อเหลือเผื่อขาดไว้บ้าง

จะพูดยังไงก็มันเป็นการแสดงออกของเพื่อนสนิทรูปแบบหนึ่ง

แต่ถ้าเกิดความสัมพันธ์เหล่านี้เป็นการเล่นกับใจของคน ถ้าอย่างนั้นมันคงเกิดผลกระทบอย่างรุนแรง

“กำลังคิดว่าเมื่อไหร่ที่อาการของประภาพจะดีขึ้น” วรินทรกัดริมฝีปากล่าง แล้วค่อยๆเอาหัวไปซบที่ไหล่ของทาวัต

ตอนที่มาถึง ภาพที่เห็นหัวของประภาพเหงือนออกมันทำให้เธอตกใจ เธอมักจะนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอช่วยเขาในวันนั้น ภาพเหล่านี้มันวิ่งเข้ามาในหัวอย่างเลี่ยงไม่ได้

อาจเป็นเพราะตั้งแต่เล็กจนโตประภาพปกป้องเธออย่างดี แต่ตอนที่อยู่อังกฤษก็ไม่ได้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ดังนั้นเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น แม้เธอจะพูดว่า ใจลึกๆรู้สึกผิดกับประภาพมาโดยตลอด

“แม้ว่าตอนนี้เธอจะกังวลว่าเขาจะไม่หายในทันที สู้เขาปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติไม่ดีกว่าหรอ” ทาวัตพูดด้วยเสียงเบาๆ

วรินทรย่นจมูกเล็กน้อย เมื่อเดินถึงหัวมุมก็มีร่างหนึ่งเดินมาชนเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

“ระวัง” โชคดีที่ทาวัตเห็นพอดีรีบเลยรีบเอามือมาโอบเอวเธอไว้แล้วดึงเข้ามาหาตัว

“ฉันไม่เป็นไร” วรินทรเงยหน้าขึ้นมา ดูจิตสำนึกของคนฝั่งนั้นสิ

คนนั้นสวมเสื้อโค้ชกันลมยาวสีดำ ดูลักษณะแล้วเหมือนผู้หญิง แต่วรินทรรู้สึกคุ้นๆเขา

เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

การถ่ายทำโฆษณายังคงดำเนินต่อไป

แต่ว่าโชคดีที่วรินทรและทาวัตมีความสัมพันธ์กันในระดับที่ลึกซึ้ง ดังนั้นการเพิ่มบทของนนทินีก็เลยราบรื่น

โปสเตอร์โปรโมทออกมาแล้ว เป็นรูปของทาวันกับวรินทรหันหลังชนกันในมือถือดอกกุหลาบสีน้ำเงินคือรูปถ่ายออกมาได้เรียบง่าย แต่องค์ประกอบสวยงามมาก

โปสเตอร์แผ่นนี้ถูกปล่อยออกมา และสร้างความฮือฮาทั่วไปทั้งเมืองA

สำหรับวรินทรกับทาวัตไม่มีอะไรเปรียบเทียบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านทางโซเชี่ยลเมื่อห้าปีที่แล้ว

ในฐานะของนักออกแบบบริษัทCR วรินทรได้รับการเสนอชื่อให้ผลงานของเขาไปจัดแสดงที่ร้าน CR ได้รับการโหวตจากแฟนคลับผู้หญิง ในสมัยที่วรินทรไม่ได้ไปทำงานกับบริษัทแล้ว เลขาจางก็ได้รับคำสั่งให้ไปหาเสื้อผ้าที่มีการออกแบบเหมือนวรินทร แต่ทั้งหมดก็ถูกทาวัตปฏิเสธไปหมด

สิ่งที่ไม่ได้ส่งผกระทบต่อคนที่ชื่นชอบเสื้อผ้าของวรินทรก็คือ ถึงแม้ราคาจะแพงแต่เธอใช้วัสดุที่คัดสรร มาอย่างดีแล้วทุกอย่าง อย่างตอนที่อยู่ที่FSเสื้อผ้าของเธอชุดนึงก็จะมีมาตรฐานราคาอยู่

อย่างไรก็ตามถ้าวรินทร รู้ว่าเธอมีโอกาศในการโหวตจากการช่วยเหลือของทาวัต เธอกลัวว่าตอนกลางคืนเขาจะเอาหนัดสือร่างแผนงานหรือยิ่งไปกว่านั้นก็คือคอมพิวเตอร์โยนลงไปในสระว่ายน้ำ

สามวันต่อมา ผู้กำกับเฉินซิงได้ทำการเชิญทาวัตและวรินทรไปทานอาหารที่ภัตตาคารฮวงเซิงสากลชั้นเจ็ด

วันนี้ทีนาร์มาหาทาวัตที่คฤหาสน์ โดยทำเป็นมาเล่นกับกวินสักพัก

กวินรู้สึกว่าหลังจากที่วรินทรถูกลักพาตัวไปครั้งที่แล้ว ก็มีความรู้สึกเฉยชากับทีนาร์ และก็ไม่สามารถเรียกเธอว่าเป็น น้าอาสะใภ้แล้ว

“กวิน มาหาอาสะใภ้ตรงนี้มา อาสะใภ้มีของขวัญจะให้เธอ” ทีนาร์เรียกกวินมาเอาของเล่นโมเดลที่เธอเตรียมมาฝากเขา

พี่กวินสุดเธออนพิงโซฟาอยู่บนโซฟาสีเหลืองมะนาว เหลือบมองไปที่ของเล่นในมือเธอ เสียงนุ่มๆแทบจะทำให้คนฟังเป็นบ้าได้ “ฉันไม่เล่นของเล่นอะไรแบบนี้แล้ว นั้นมันเป็นของที่เด็กๆเขาเล่นกัน”