หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 244

ตอนที่ 244 ลูกชายที่แสนรู้ใจของเธอ

ทีนาร์ หัวเราะออกมา ดูจากราคาและปริมาณของของเล่น เธอคัดสรรมาให้กวินเป็นอย่างดี แต่กลับถูกกวินบ่ายเบี่ยง กวินจะหาข้ออ้างง่ายๆแบบนั้นมาปฏิเสธฉันได้ยังไง

“เธอเพิ่งจะสี่ห้าขวบ เธอก็คือเด็กนะ” ทีนาร์ยื่นของเล่นเข้าไปให้ หลังจากนั้นก็หันหลังไปหยิบของเล่นชิ้นอื่นๆที่เตรียมมาจากถุงข้างหลังตัวเองแล้วเอาให้เขา

กวินไม่ยอมเล่นของเล่นพวกนั้นเลย เอาแต่งจ้องเกมส์บน ipad แต่ก็พูดด้วยความสุภาพว่า “ขอบคุณครับ แต่ไม่ต้องซื้อมาให้แล้ว ผมไม่คาอยชอบเล่นของเล่น”

จริงๆเมื่อก่อนกวินชอบเล่นของเล่นมาก เมื่อไหร่ที่เขาไปห้างกับวรินทรแล้วเดินผ่านร้านขายของเล่นขนาดใหญ่จะรู้สึกมีความอยากได้ขึ้นมาทุกครั้ง

แต่ว่าเขารู้ ว่าวรินทรไม่ได้มีเงินเยอะแยะที่จะมาซื้อของเล่นให้เขา ตอนนั้นวรินทรยังไม่ได้เป็นนักออกแบบมือทองของFS ตอนที่เขาเกือบจะอายุครบหนึ่งขวบตอนนั้นฝั่งฝรั่งเศสเกิดปัญหาฐานทัต ต้องยอมแพ้และนำพวกเขากลับไปฝรั่งเศส ถึงแม้จะทิ้งเงินจำนวนมากไว้ให้ แต่เงินจำนวนนั้นก็ถูกขโมยไปตอนอยู่ที่อังกฤษ

กวินตั้งแต่เล็กจนโตเป็นเด็กบอบบางและน่ารัก ดังนั้นก็มักจะมีแต่คนมาจิ้มๆเขาเหมือนจิ้มลูกคิด

พวกเขามักจะวางของเล่นไว้ตรงหน้าต่าง มันเป็นการดึงดูดที่ทำให้กวินอยากหนีออกจากบ้าน ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนั้นวรินทรไปพบเข้าพอดี ไม่อย่างนั้นกวินคงไม่มีทางกลับมาแน่

และครั้งนั้นก็คือครั้ง ที่กวินและวรินทรเจอกับประภาพ

ตั้งแต่นั้นมา กวินก็ไม่แขวนของเล่นไว้ที่หน้าต่างอีกเลย แล้วก็ไม่เคยของร้องให้วรินทรซื้อของเล่นให้เขาอีกตั้งแต่นั้นมา หลังจากที่วรินทรไปทำงานที่ FS ชีวิตของสองแม่ลูกก็ดีขึ้นมากๆ แต่ตอนนั้นกวินก็ไม่ชอบเล่นของเล่นไปแล้ว

ทีนาร์วางของเล่นในมือที่ถืออยู่อย่างเก้ๆกังๆ ค่อยๆเก็บกลับมา เธอพบว่าวันนี้อารมณ์ของกวินไม่เหมือนแต่ก่อน ทำตัวเยือกเย็น ไม่สนใจเธอ

เธอทำอะไรให้กวินไม่พอใจ?

ทีนาร์อยู่ๆก็นึกถึงคนๆนึง วรินทร！

ต้องเป็นเธอแน่ๆ กวินต้องรู้แน่ๆว่าเธอเป็ยคนลักพาตัวแม่ของเขา ดังนั้นจึงทำตัวเย็นชากับเธอ

เธอนึกอย่างโกรธๆ วรินทร คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเล่าเรื่องแบบนี้ให้ลูกฟัง

ทีนาร์กำมือแน่น กัดฟัดกรอดๆ ถ้าวรินทรมาที่นี่ในตอนนี้เขาอาจจะรีบฆ่าซะ

“แม่ของหนูอยู่ที่ไหน” ทีนาร์หายใจเข้าลึกๆ กดอารมณ์แล้วถามกวินด้วยเสียงนุ่มๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้เขากลัว

“แม่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ข้างบน อีกแปปเดียวเดี๋ยวก็ลงมา” ถึงแม้กวินจะมีความข้องใจในทีนาร์ แต่ว่ายังไงก็ยังต้องมีมารยาท เมื่อรักษาความน่ารักของสุภาพบุรุษตัวน้อย

ทีนาร์ลังเลว่าจะถามว่าเธออยากขึ้นไปหาวรินทรข้างบนรึเปล่า แต่ตอนนั้นวรินทรก็เดินลงมาพอดี

เธอสวมเดรสตัวเล็กๆสีขาว สวมรองเท้าส้นเตี้ยคู่หนึ่ง มันดูดีและดูบริสุทธิ์มาก

กวินเห็นวรินทรเดินลงมา มองดูอย่างมีความสุขเหมือนกับว่าตัวเองได้ใส่เสื้อผ้านั้นเอง วาง ipad ไว้ข้างๆ ใช้มือเล็กๆปรบมือ ยืนขึ้นแล้วเดินไปตรงบันไดวน

วรินทรเดินลงมาจากบันได เห็นกวินทำท่าทางเอามือไขว้หลังแล้วยื่นมืออีกข้างไปเชิญเธอแบบสุภาพบุรุษ

ในตอนนี้ กวินเอามือใหญ่ๆมาพาดที่เอวของเธอแล้วจับอย่างมั่นคง วรินทรยังไม่ทันหายใจก็ถูกดึงเข้าไปกอดอย่างอบอุ่น

ทาวัตมองใบหน้าที่น่ารักของกวิน ยืดมือเขาออกแล้วชนหน้าผาก “ลูกรัก บรรทัดฐฐานข้อแรกของแม่คืออะไร ? ”

“แม่เป็นคนที่สวยที่สุด อ่อนโยนที่สุดและมีคุณธรรมที่สุด แม่เป็นราชา !” กวินพูดประโยคนี้ออกมาโดยไม่รู้ตัว หลังพูดจบเขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เบ้ปากเล็กๆนั่งยองๆจ้องพวกเขา

บรรทัดฐานของแม่ทาวัตเป็นคนคิดขึ้นมา เผื่อปลูกฝังให้กวินมองแม่ในทางที่ดี นอกจากนั้นยังให้กวินท่องบรรทัดฐานพวกนี้ด้วย

“อะไรคือบรรทัดฐานของแม่ ?” วรินทรทำตาปริบๆ ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าพ่อลูกคู่นี้เขาพูดถึงอะไรกัน แต่ว่าฟังจากที่กวินตอบพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เหมือนดอกไม้บาน

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ เธอชอบฟังลูกของเธอยกย่องเธอ

“แม่ครับ นี่คือความลับ !” กวินตัดสินใจถามคำถามกับวรินทร หลังจากนั้นหันไปมองหน้าทาวัต ดองตาสีอ่อนๆให้ความรู้สึกที่บอบบาง “แม่ครับ พ่อครับ ถ้าไม่ออกไปตอนนี้สายแล้วครับ การไปสายเป็นเหมือนไม่ให้เกียรติผู้อื่นนะ ”

วรินทรยิ้มกว้าง จะไม่ล้อเขาแล้ว ดวงตาจ้องมองทาวัตด้วยความสงสัย สุดที่รักของฉันทั้งสองสรุปแล้วมีความลับอะไรกันแน่?

“พี่ชาย” ทีนาร์จ้องมองพวกเขามีความสุขมาเป็นเวลานาน หลังจากที่พวกเขาหัวเราะมีความสุขเสร็จ

ทาวัตหันหลังกลับไปมอง เห็นทีนาร์ยืนหลบอยู่ตรงมุมนั้น แม้ว่าแสงจะสว่างแต่ก็ยังมองเห็นไม่ชัด แต่สัมผัสได้ถึงสัยญาณเตือนบางอย่าง “มีธุระอะไร?”

ทีนาร์มีความขับข้องใจบางอย่าง จริงๆแล้วเขาและเธอคือคนในครอบครัวเดียวกัน แต่ว่าตอนนี้ ทำไมถึงมองเขาเป็นคนนอก