หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 245

ตอนที่245 หวังว่าเธอจะให้อภัยฉัน

สรุปทำอะไรกันแน่

“พี่ชายฉันทำเรื่องผิดไป ฉันจึงอยากมาขอโทษ.....หวังว่าพี่จะให้อภัยฉัน”

วรินทรรู้สึกอึดอัดใจ ทีนาร์อยู่ๆก็มาก้มหัวขอโทษเธอ? เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?

พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศใต้แต่ไปตกทางทิศเหนือแบบนี้หรอ?

“ยอมรับผิดก็ไม่ต้องมาบอกพี่แต่ควรจะเป็นเธอ” ทาวัตพูดอย่างเย็นชาพร้อมขยับคางไปทางวรินทร

ทีนาร์กัดริมฝีปากเล็กน้อย มองไปที่วรินทรอย่างไม่เต็มใจ

เธอมาขอโทษหนะใช่ แต่ว่าให้ขอโทษวรินทร? ไม่มีทาง ที่เขามาไม่ใช่จะมาเผื่อให้วรินทรให้อภัยเขา

ทีนาร์เข้าใจแล้ว ถ้าทาวัตยอมเธอในบ้านธัมรุจินันท์ เธอก็จะไม่สามารถเอาการ์ดและเสื้อผ้าสวยๆกลับมาอย่างสบายใจ แล้วก็ไม่สามารถใส่เครื่องประดับที่สวยงาม

ดังนั้น ก็แค่ยอมก้มหัวขอโทษไป อย่างมากก็แค่ขายหน้า ทีนาร์รับไหว ！

“ขอโทษนะ” ทีนาร์พูดด้วยเสียงเล็กๆเบาๆ แต่มือข้างหลังยังเอาเล็บจิกมือตัวเองและกำมือแน่น

“เธอพูดให้ยุงฟังหรอ?” ทาวัตพูดอย่างเยือกย็น มองออกเลยว่าทีนาร์ไม่เต็มใจพูด

ใบหน้าของทีนาร์แดงไปหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยความข้องใจ ดวงน้ำเริ่มมีชั้นน้ำตาไหลเอ่อ “ขอโทษนะ เป็นความผิดของฉันเอง โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

พอพูดจบ น้ำตาก็พลั่งพลูออกมา น้ำตาสีใสๆหยดลงบนพื้น

พื้นห้องที่ใสสะอาดจนของเป็นเงาสะท้อน ทำให้ทีนาร์มองเห็นความน่าอับอายของตัวเองในตอนนี้

“เธอรู้สึกว่าการขอโทษฉันมันเป็นเรื่องน่าอายหรอ” วรินทรไม่ได้พูดกับทีนาร์ในสิ่งที่คิดในหัว เธอส่ายหัวยิ้มแล้วพูด “ไม่เป็นไรฉันยกโทษให้เธอ”

ถ้าเธอพูดแบบที่เธอคิดไปจริงๆ นั้นคงไม่ใช่วริทรแน่ๆ

เรื่องแบบนี้ไม่ว่าใครพบเจอ ถูกลัพพาตัวถูกถอดเสื้อผ้าออกและถูกถ่ายรูปอานาจารไปโพสลงบนอินเตอร์เน็ต สิ่งที่น่ารังเกียจเหล่านี้ มันเกินที่จะสามารถรับไหวจริงๆ

อีกทั้งคนที่วางแผนเรื่องนี้ ยังเป็นน้องสาวของพ่อของลูกเธอ เท่ากับว่าเป็นเครือญาติของคุณ

วรินทรเข้าใจทีนาร์ว่าความอับอายมันมาจากไหน ไม่มีอะไรมากก็เพราะว่าตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ ไม่เคยต้องมาขอโทษใคร

“เธอรู้รึเปล่า ความเอาแต่ใจของเธอจะทำลายเธอในไม่เร็วก็ช้า ออกจากนามสกุลนี้ไป เธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย” วรินทรกระซิบที่ที่ข้างหูทีนาร์ เธอพูดช้าๆแต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ

“เธอเกลียดฉัน ฉันไม่กลัวในสิ่งที่เธอทำกับฉัน แต่ว่า เธอทำอะไรลับหลัง มันทำให้ฉันรู้สึกดูถูกเธอ เธอเป็นลูกหลานของตระกูลบ้านธัมรุจินันท์ เธอทำอะไรมันก็แสดงออกถึงหน้าตาของวงศ์ตระกูล เธอทำอะไรลงไปเธอย่อมรู้อยู่แก่ใจ จะมองเธอยังไง? เธอจะให้คนมาชี้หน้าคนทั้งตระกูลแล้วบอกว่าพ่อแม่ไม่อบรมเธอหรอ? เธอจะปล่อยให้พี่ชายของเธออับอายขายหน้าหรอ? ”

กวินฟังคำที่วรินทรพูดต่อทีนาร์ แม่อยู่เหนือเขา คนประเภทนี้ไม่จำเป็นต้องไว้หน้า

พูดจบ วรินทรก็หันไปยืนอยู่ข้างทาวัต จับแขนทาวัตแล้วยิ้มพร้อมพูดว่า “ไปเถอะ ใกล้สายแล้ว”

“เอ่อ..” ทาวัตค่อยๆส่งเสียง ยืนมองๆอยู่ตรงนั้นมอง ทีนาร์ที่ยังอยู่ในอาการตะลึง ละสายตาแล้วมาพาวรินทรออกไปด้วยกัน

กวินก็มองไปที่ทีนาร์ ไม่ได้พูดอะไร เลียปากสีชมพูดระเรื่อของตนแล้วเดินขึ้นบันไดวนไป

“เหอะ ！” เมื่อสติทีนาร์กลับคืนมา ตรงหน้าของเธอไม่มีใครอยู่แล้ว เธอนึกถึงเมื่กี้ที่วรินทรเทศน์เธอ สอนเธอ ซะมากมาย คิดแล้วก็รู้สึกโกรธ

วรินทรวางแก้วไวน์ของตัวเอง ผิวปากและมองไปรอบๆโต๊ะ ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง แต่ละคนก็จะมีการแต่งตัวที่สวยงามตามสไตล์ของตัวเอง ไม่หยุดที่จะให้ตัวเองทำให้คนอื่นมองแล้วรู้สึกดี

วรินทรจือปาก ยกผ้าคลุมโต๊ะสีทองแล้วเตะไปที่ขาของทาวัต

ดอกพีชทุกที่ เธอตี！

ในขณะที่ทาวัตกำกลังดื่มแสดงความเกียรติกับคนอื่นๆอยู่ ก็มีความรู้สึกว่าเจ็บที่น่องที่มีผิวที่เรียบเนียน เขาใช้สายตาหันไปมองวรินทรเป็นเชิงถาม

“ประธานทาวัตยังหนุ่มและอนาคตไปได้ไกลขนาดนี้ เป็นไปได้หรอว่าไม่มีแฟน?” ไม่รู้ว่าคาเป็นคนยกหัวข้อนี้มาสนทนา ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ

คนถามคำถามนี่ขึ้นมาเป็นผู้หญิง ชูแก้วขึ้นมาโดยไม่ลังเลและส่งสายตายั่วยวนไปที่ทาวัต วรินทรไปยืนคุมทาวัตอยู่ข้างกาย

ไม่มีอี่ผีสิ! ฉันเป็นหญิงที่ตายไปแล้วหรอ? คนตัวเบอเริ่มยืนอยู่ข้างๆมองไม่เห็นหรอ? เห็นฉันเป็นตัวอะไร??

ในใจของวรินทรกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง รู้สึกไม่สบายใจ สายตาของผู้หญิงคนนั้นที่มองมาที่ทาวัตเหมือนกับการมองสเต็กเนื้อที่นาเอร็ดอร่อย น้ำลายนี่ไหลตามส้อมย้อยลงมาถึงคอVไหลลงมาถึงนมแล้ว

ปกติถ้าคนเรากล้าที่จะไฟเขียวแล้ว ต้องดูจากการแสดงออกของคน

คนของเธอ ต้องแสดงออกกับพวกคุณ? ถือว่ามือตาหามีแววไม่ ！

วรินทรถอนหายใจเบาๆ สายตาจ้องมองผู้หญิงคนที่หมายปองทาวัต

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกว่าคำถามนี้มีความน่าอึดอัด เพราะพวกเขาต่างรู้ว่าในวงธุรกิจว่าแบ่งระดับของคน พูดไปแล้วดูเหมือนเย็นชา แต่ในความเป็นจริงมันเลือดเย็นสุดๆ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะคิดได้

ทว่าผู้หญิงคนนั้น อยากรู้เกี่ยวกับปัญหานี้มาก อย่างเช่นวรินทรเป็นอยู่ ดวงตาทั้งสองข้างมองทาวัตผ่านแสงไฟสีเขียวในห้อง