หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 246

ตอนที่ 246 เธอแค่อยากให้เขายอมรับว่ามีแฟนแล้ว

วรินทรหน้าทู่มองมาที่เขา มองเขาอย่างขมขู่ รีบบอกผู้หญิงพวกนั้นซะ ว่าคุณมีเจ้าของแล้ว ทำให้ผู้หญิงพวกนั้นหยุดคิดได้แล้ว

ทาวัตไม่รีบร้อนตอบ ใบหน้าเย็นชาเอื่อยเชื่อย มือของเขาหมุนเหล้าในแก้วเล่น มองมาทางวรินทร “แฟน......”

คำพูดของเขาดึงความสนใจของทุกคน ทุกคนรอว่าเขาจะพูดอะไรต่อ เขาคือผู้ชายที่เข้าใจย่กพอสมควร

วรินทรใช้สายตามองเขาเป็นเม่นตัวน้อย ยังกล้าพูดว่าตัวเองโสด คืนนี้ไม่ต้องเข้าห้อง

“พวกเธอมองไม่ออกหรอ” ทาวัตพูดอีกรอบ เอียงหัวมองไปทางวรินทร ทุกคนก็มองวรินทรตามทาวัต

เธอแค่อยากให้เขายอรับว่าแฟนแล้ว ไม่ใช่ให้เขามาบอกว่าแฟนของเขาคือใคร

OMG

วรินทรหน้าแดง ใต้โต๊ะเธอจะขาของทาวัตอีกครั้ง ไม่ทันได้เตะ ทาวัตก็จับขาเล็กๆของเธอ วางไว้บนขาของเขา

วรินทรเขินหนักมาก ใบหน้าของเธอแดงไปทั้งหน้า เขินจนไม่รู้จะทำอย่างไร กลัวว่าจะถูกจับได้ก็กล้าขยับอะไร จึงคาไว้อย่างนั้น

ท่าทีแบบนี้ทำให้ทุกคนกระดากอาย คำพูดของทาวัตของชัดเจนอยู่แล้ว

คำพูดของทาวัตทำให้ผู้หญิงหลายคนหมดหวัง สายตาเกลียดชัดไร้คำพูดมองมาทางวรินทร

ฝั่งของวรินทรที่รับกระแสความเกลียดชังมาทางเธอ แถมยังต้องสนใจทาวัต ความกดดันนี้ช่างใหญ่มาก

“คุณ คุณพอได้แล้ว” วรินทรทดไม่ได้ ใบหน้าสุภาพเต็มไปด้วยรอยยิ้ม กระซิบเสียงต่ำข้างหูของเขา

“ฮะ?” ทาวิตแกล้งไม่เข้าใจ มือของเขาบืบข้างเล็กของเธอ อีกนิดเดียววรินทรแทบจะทดไม่ได้

นี้มัน... เกินไปแล้วนะ

วรินทรแยกเขี้ยวใส่เขา ถ้าผู้หญิงพวกนั้นมองท่าทีของเขา คงเขินจนตัวแตกแล้ว

“วรินทร คุณอายุไม่เยอะเป็นCRของนักออกแบบได้ คงต้องผ่านอะไรมามากสินะ”

ท่าทีดูถูกแบบนี้ วรินทรแอบกรอกตา ผู้หญิงพวกนี้กัดไม่ปล่อยจริงๆ

ข้างในถึงแม้ว่ามีคำข้างในอยากพูดมากมาย แต่วรินทรก็ยังคงรักษาร้อยยิ้มสุภาพนี้ไว้ ผู้หญิงคนนี้... แค่คำพูดไม่กี่ประโยคก็สร้างความแตกแยกได้ขนาดนี้

เธอแหนบวรินทรด้วยใช้คำพูดสวยหรู แต่ว่าความชัดเจนอยู่แล้วว่า ตำแหน่งของเธอได้มาอย่างไม่ชัดเจน ไม่แคล้วคงให้ทาวัตช่วยให้วรินทรได้ตำแหน่งนี้มา

พอคำพูดเธอพูดออกไป เดิมทีมองวรินทรเชิงชื่นชมกลายเป็นสายตาที่มองอย่างดูถูก

ทาวัตไม่พูดอะไร ใบหน้าเย็นชาอย่างอันตราย มือที่วางไม่บนขาของวรินทร เปลี่ยนมาจับมือของเธออย่างเบาๆ

คนอื่นว่าเขาอย่างไร เขาไม่สนใจ แต่มาว่าคนของเขา เขาไม่สนใจไม่ได้

วรินทรมองมาทาวัต มองเขาทางสายตาว่าเธอโอเค เรื่องเล็กๆแบบนี้เธอจัดการได้ ผู้หญิงพวกนี้ยังน่ากลัวน้อยกว่าอีธาน คนละระดับกันเลย ถ้าเธอแก้เกมนี้ไม่ได้ เวลาที่ผ่านมาคงเปล่าประโยชน์สิ

ทาวัตมองพวกเขา แม้กระทั่งผู้ชายก็อดไม่ได้ที่จะน้ำลายสอ พวกเขาเลียริมฝีปาก ทาวัตพูดอย่างเสียดาย “น่าเสียดาย งานของวรินทรไม่ได้มีไว้สำหรับพวกชุบมือเปิบ ถ้าอยากได้ พวกคุณคงต้องจองแล้วแหละ”

ชุบมือเปิบ...

วรินทรยิ้มมุมปา มองมาที่เนื้อปูที่เขาแกะให้ รู้สึกดีขึ้นมา

แค่เพียงเขาพูดมาไม่กี่คำ ก็แทงคนไปไม่น้อย

ช่วงเวลานั้นพวกผู้หญิงนั้นก็หน้าม่านไม่น้อย คงอื่นเองก็ใบหน้าไม่สู้ดีเช่นกัน คนอย่างทาวัตยากที่จะต่อมือด้วย

คนเขาช่วยบริษัทของพวกคุณอย่างยากลำบาก แต่กลับเป็นหมาที่ไม่เห็นคุณค่าของมัน

เหตุการณ์แบบนี้ยังมีใครจะกล้าอีก บริษัทสันติกำลังเพิ่งมีชื่อ เมื่อเทียบกับCR เทียบไม่ได้แม้แต่ครึ่งนึง ต่างกันราวฟ้ากับเหว

วรินทรมองพวกเขาไปรอบๆ ถ้าตอนนี้ไม่มีคน เธอคงหัวเราะดังไม่น้อย

ทาวัตทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แกะปูให้วรินทรเพิ่ม ก่อนที่จะหมุนอาหารอีกรอบ “โอ้ ผมลืมไปแล้ว ตอนนี้วรินทรของผมไม่รับนัดเพิ่มแล้ว ถ้าต้องการจริงๆ ก็ต้องถามอารมณ์เธอเอาเองแล้วกัน”

ทุกคนใบหน้าไม่สู้ดี คิ้วขมวด อะไรกันถ้าต้องการ ก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเธอ

แล้ว วรินทรของผม พวกเขามากินข้าวหรือมาดูพวกเขาแสดงความรักกันนี้ ต้องการฆ่าคนโสดหรืออย่างไรกัน

“คุณทาวัตเป็นคนอารมณ์ขันจริงๆ ฮ่าฮ่า” ผู้จัดการเห็นท่าไม่ดี จึงรีบพูดเพื่อทำลายบรรยากาศ