หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 26

ตอนที่26 นี่มันไม่ยุติธรรม

เขาคงไม่คิดว่าเธอแอบหลับในที่ทำงานหรอกใช่ไหม แย่แล้ว!

ทาวัตส่งเสียงอืมออกมา“ผมมาเอางานออกแบบ ขาดของคุณคนเดียว”

อิงดาวและนวีนที่แอบฟังอยู่ข้างๆถึงกลับไม่เชื่อหูตัวเอง ท่านประธานลงมาเอางานออกแบบด้วยตัวเองเนี่ยนะ?

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน?

“ฉันมอบให้หัวหน้าไปแล้วค่ะ”

วรินทรรู้สึกงุนงง เธอนำผลงานออกแบบของเธอไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของธนชาติตั้งแต่เช้าแล้ว เวลานั้นอมันด้าก็เห็น

อมันด้า! วรินทรขมวดคิ้ว หรือว่าจะเป็นเธอนะ?

ทาวัตเห็นท่าทางของเธอก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

“งั้นทำไมถึงได้ขาดงานของคุณแค่คนเดียวกันล่ะคะ”เสียงของอมันด้าดังเข้ามาจากทางหน้าประตู

“ก็อาจจะมีคนบางคนแถวนี้เล่นสกปรกก็ได้มั้งคะ”เมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาวรินทรก็อดไม่ได้ที่จะเปิดศึกโดยการส่งเสียงเย้ย หยันออกมา แล้วก็ส่งสายตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวไปที่อมันด้า

อมันด้าหัวเราะออกมา“คุณช่างมีข้อแก้ตัวเยอะเหลือเกินนะคะ”

ทาวัตตวัดสายตาเย็นเยียบมองอมันด้า ก่อนจะหันไปมองอิงดาวและนวีน“พวกคุณสองคน คนหนึ่งหาแบบงานของวรินทรทุกซอกทุกมุมในแผนกนี้ อีกคนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดในแผนกนี้”

“รับทราบครับ/ค่ะ ท่านประธาน”อิงดาวและนวีนรีบแยกย้ายออกไปทำหน้าที่ทันที

อมันด้ากลัวจนใบหน้าซีดเผือด ผลงานออกแบบชิ้นนั้นยังเก็บอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธออยู่เลย แล้วที่แผนกนี้มีกล้องวงจรปิดตั้งแต่เมื่อไหร่กันทำไมเธอไม่รู้...

วรินทรเห็นว่าอมันด้าหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังร้อนตัว ในใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจอีกฝ่ายมากขึ้น

ทาวัตนั่งรออยู่ที่โซฟา ดวงตาคมจับจ้องไปที่อมันด้าอย่างเย็นชาและไม่สบอารมณ์

ถ้าเป็นยามปกติทาวัตใช้สายตาแบบนี้มองที่เธอ อมันด้าจะต้องรู้สึกดีใจมากแน่ๆ แต่ทว่าตอนนี้เธออยากหนีออกไปจากที่นี่เสียมากกว่า

“หาเจอแล้วค่ะ!”อิงดาวพบงานออกแบบของวรินทรที่โต๊ะของอมันด้านี่เอง

วรินทรรับงานของตัวเองมาดูก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก โชคดีมากที่งานของเธอยังไม่ถูกทำลาย

“คุณมีอะไรจะแก้ตัวไหมคะ”วรินทรเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอมันด้าก่อนจะเอ่ยถามเสียงเย็น

“ต้องมีคนที่คิดจะใส่ร้ายฉันโดยการแอบเอาผลงานมาไว้ที่โต๊ะฉันอย่างแน่นอน!”

อมันด้าไม่มีทางยอมแพ้ต่อหน้าผู้หญิงอย่างวรินทรเป็นอันขาด โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามที่มีผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจอยู่ที่นี่ด้วยแล้ว

ตอนนั้นเองที่นวีนวิ่งเข้ามาในแผนก เขานำบันทึกภาพวงจรปิดของวันนี้ใส่แฟลชไดร์ฟมายื่นให้ทาวัต“ท่านประธานครับ นี่คือภาพจากกล้องวงจรปิดที่คุณต้องการ”

ทาวัตรับแฟลชไดร์ฟมาไว้ในมือก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของวรินทร

“ห้ามดูนะคะ!”อมันด้าตะโกนร้องห้ามเสียงดัง

เธอรู้ว่าหากเปิดดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วล่ะก็คำพูดที่เธอพยายามแก้ตัวมาก่อนหน้านี้จะไร้ผลไปในทันที ถึงตอนนั้น...

“ทำไมคะ ร้อนตัวหรือไง”อิงดาวเอ่ยประชดประชัน

อมันด้ากัดริมฝีปาก ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดอะไร

“หากผมจำไม่ผิด พ่อของคุณเป็นคณะกรรมการของบริษัทหัวหลินจำกัดใช่ไหม”ทาวัตเอนกายอยู่บนเก้าอี้ทำงานนุ่มๆของวรินทร นิ้วมือของเคาะอยู่ที่โต๊ะอย่างเป็นจังหวะ

เขาเปลี่ยนบทสนทนาได้อย่างรวดเร็วเสียจนแม้แต่วรินทรยังไม่สามารถตามอารมณ์ของเขาได้ทัน

“ใช่ ใช่ค่ะ”อมันด้าสับสนเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

“งั้นก็ดี”ทาวัตเม้มริมปากจนเป็นเส้นตรง“นับตั้งแต่วันนี้ไปผมจะยกเลิกสัญญากับบริษัทหัวหลินทั้งหมด”

หลังจากพูดจบ อมันด้าก็หน้าซีดเผือดไปหมด เธอมองไปที่ทาวัตอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งจะได้ยินไปเมื่อสักครู่

“ท่าน ท่านประธาน ฉันไม่เข้าใจค่ะ ทำไมกันคะ ฉันก็แค่แอบเอาผลงานของเธอออกมาซ่อนก็เท่านั้น นี่มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด!”

เธอชี้ไปที่วรินทร ใบหน้าแสดงถึงความโศกเศร้าเสียใจ

แม้แต่วรินทรยังประหลาดใจกับการตัดสินใจของเขา เธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังพยายามปกป้องเธอหรือเปล่านะ?

ข้อห้ามที่สำคัญที่สุดของดีไซเนอร์ก็คือห้ามลอกเลียนแบบผลงานของผู้อื่นโดยเด็ดขาด ความหมายของเขาก็คือ เขาคิดว่าเธอไปลอกเลียนผลงานของคนอื่นมาสินะ

วรินทรรู้สึกอยากยิ้มขึ้นมา ทำไมเธอถึงต้องลอกเลียนแบบผลงานของตัวเองด้วยล่ะ?

“ท่านฉันบอกคุณว่า Miss R ก็คือฉันล่ะค่ะ”วรินทรเอียงคอมองเขา ใบหน้าเล็กๆของเธอดูสงบนิ่งมาก

“ผมเชื่อคุณ”ทาวัตยิ้มออกมา เมื่อเปรียบเทียบดูผลงานทั้งสองแล้วเขาก็ยิ่งเชื่อว่า Miss R ก็คือเธอ

วรินทรกระพริบตาปริบๆ

“หลายวันมานี้คุณได้กลับไปที่บ้านพูลสวัสดิ์บ้างไหม”ทาวัตปิดแล็ปท็อปลงก่อนจะจัดการเปิดคอมพิวเตอร์ทั้งสามตัวที่อยู่บนโต๊ะทำงาน

“ไม่ค่ะ”วรินทรไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาจึงเอ่ยถึงบ้านพูลสวัสดิ์ขึ้นมา

“พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบของบริษัทน่ะ ผมต้องการคู่ควง”

ความหมายของเขาก็คือ‘คุณต้องไปกับผม’

“รับทราบค่ะ”หัวใจของวรินทรเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ เธออยากจะตบหน้าเรียกสติตัวเองเหลือเกิน ลูกก็คลอดออกมาทั้งคนยังจะเขินอะไรนักหนา!

“ยังมีอีกเรื่อง เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้น ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปให้คุณเอางานออกแบบของคุณเอามาให้ผมโดยตรง” เป็นอีกครั้งที่ทาวัตคิดแทนวรินทร แต่จริงๆแล้วเขาเพียงต้องการหาข้ออ้างเจอเธอทุกวันก็เท่านั้น

“คะ? วรินทรตกใจ ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้น

แบบนี้ก็หมายความว่าเธอต้องเจอหน้าเขาทุกวันใช่ไหมนะ?

มุมปากของทาวัตยกขึ้น“ทำไมคุณถึงหน้าแดงล่ะครับ”

“คุณต่างหากที่หน้าแดง!” วรินทรเขินอายจนเผลอเถียงเขาโดยไม่รู้ตัว

รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าของทาวัตทันที

เมื่อหญิงสาวมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มระรื่นของเขา วรินทรก็ยิ่งเขินอายจนอยากจะมุดลงดินหนีออกไปจากห้องนี้เสียเดี๋ยวนี้ หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงเสียเหลือเกิน

“ถ้าคุณยังยิ้มอีก เชื่อไหมว่าฉันจะโยนคุณออกไปน่ะ?”วรินทรมองค้อนเขา