หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 300

ตอนที่ 300เป็นคนเก็บความรู้สึก

เขาเป็นผู้ชายที่ชอบเก็บความรู้สึก บางครั้งเธอเองก็ดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ก่อนนี้เธอเคยคิดเสมอว่าเธอรู้จักเขาจนทะลุปรุโปร่ง จนมาถึงตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่า เธอไม่รู้จักเขาเลยสักนิด

"หม่ามี๊ คุณตาคงไม่บังคับให้ป่ะป๊าไปจากพวกเราใช่มั๊ยฮะ ？"กวินกระพริบตาปริบๆ ถามด้วยความสงสัย

วรินทรลูบผมกวินอย่างเงียบๆ ที่จริงมันก็ยากที่จะคาดเดาสถานการณ์ เมื่อนึกถึงฉากนั้น ที่มักจะได้เห็นๆกันบ่อยๆในละคร มันน่าจะต้องเกิดกับนางเอกที่มีชีวิตที่แสนขมขื่นไม่ใช่หรอกรึ ？

แต่นี่มันระดับบิ๊ก BOSS ทาวัตซะอย่าง ใช่มนุษย์เดินดินธรรมดาๆซะที่ไหน ลืมฉากนั้นไปได้เลย

"ลูกรัก สมองปลอดโปร่งมากเลยลูก รีบไปหาอะไรอร่อยๆมาให้หม่ามี๊กินเร็ว เดี๋ยวหม่ามี๊รออยู่ตรงนี้นะลูก"วรินทรเอามือบีบแก้มนุ่มๆของเขาเบาๆ เเล้วก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"หม่ามี๊ บ้านอื่นน่ะเค้ามีแต่หม่ามี๊ไปหาของอร่อยๆมาให้ลูกกิน แล้วก็ประคบประหงมเจ้าชายน้อยดุจไข่ในหินเลยนะฮะ"กวินพูดบ่นพลางทำหน้าย่น

วรินทรเหลือบไปมองเขาทีหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงตรงริมหน้าต่าง"ยกเว้นบ้านเรา"

"……"กวินได้เเต่ยอมรับชะตากรรมชีวิตของตัวเอง เดินดุ่มๆออกไปหาของมาให้หม่ามี๊กิน

หลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ ผู้คนก็เหมือนได้รู้จักกวินมากขึ้นอีกครั้ง บวกกับหน้าตาอันน่ารักหล่อเหลาของเขา ยิ่งทำให้ดึงดูดสายตาจากผู้คนมากขึ้นไปอีก

กวินเดินไปถึงข้างๆโต๊ะที่วางเรียงรายไปด้วยอาหารนานาชนิด เขาหยิบจานขึ้นมาหนึ่งใบ แล้วก็เดินไปเลือกหยิบอาหารที่หม่ามี๊โปรดปราน

"สวัสดีค่ะ"เสียงเล็กๆน่ารักผุดขึ้นจนทำลายความคิดที่อยู่ในหัวของกวิน เมื่อกี้เขากำลังคิดๆอยู่ในหัวว่า จะจับคู่อาหารยังไง จะตักอาหารอะไรคู่กับอะไรดี ความคิดที่คิดๆไว้ทั้งหมดนี่แตกกระเจิงไปเรียบร้อย

กวินเม้มริมฝีปากน้อยๆของเขา ก่อนจะหันหัวไปมองว่าใคร สาวน้อยในชุดเจ้าหญิงสีชมพูสด เกล้าผมเป็นมวยสูง ประดับประดาด้วยกิ๊ฟติดผมที่ส่งประกายแวววาว เขาพยักหน้าพร้อมกับทักทายอย่างสุภาพ"สวัสดีครับ"

"ฉันชื่อ Emma ยินดีที่ได้รู้จัก"Emma ที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคายของกวิน บัดนี้ตาก็เริ่มเป็นประกายวิ้งๆระยิบระยับ แก้มค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อๆ เธอยื่นมือน้อยๆที่สวมด้วยถุงมือลูกไม้สีชมพู หวังอยากจะจับมือกับเขา

กวินไม่ปฏิเสธ เเต่ว่าหลังจากจับมือทักทายกันเสร็จ เขาก็หันไปเลือกตักอาหารต่อ

Emma เห็นว่าเขาดูเหมือนไม่ค่อยชอบพูด ก็รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ซักเท่าไหร่ จากนั้นเธอก็เดินมาอยู่ข้างๆเขา เเล้วก็มองดูเขาเลือกตักอาหารใส่จาน

"ทำไมเธอต้องมาตักเองด้วยล่ะ ทำไมไม่เรียกพนักงานมาทำให้ ？"Emma ถามด้วยความสงสัย พลางมองดูเขาตักอาหารอย่างช่ำชอง ราวกับว่าเขาได้ทำมาเป็นพันๆครั้ง

เป็นถึงคุณชายน้อยของครอบครัว ทำไมถึงได้ทำเรื่องพวกนี้เป็นด้วยนะ ？ Emma รู้สึกไม่เข้าใจเลยจริงๆ

"คือแม่ฉันอยากกินน่ะ"ถึงแม้กวินจะไม่ได้อยากสนใจแม่สาวน้อยคนนี้ เเต่การปฏิเสธที่จะตอบคำถามของหญิงสาว มันถือเป็นการเสียมารยาทมาก ดังนั้นเขาก็เลยจำเป็นต้องตอบเธอ

กวินไม่ชอบคุยกับพวกผู้หญิงไฮโซ พวกเธอดูเปราะบางและอ่อนเเอเกินไป เจออะไรนิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้ขี้แย เขาชอบผู้หญิงแบบหม่ามี๊ของเขา

"แล้วทำไมแม่ของเธอเค้าไม่ลุกมาตักเองล่ะ ？ แม่เธอเค้าไม่มีมือรึไง ？"Emma ถามต่อด้วยความขี้สงสัย

ทว่ากวินผู้ซึ่งไม่ชอบให้ใครมาพูดจาดูหมิ่นหม่ามี๊ของเขา พอได้ยินเธอพูดแบบนั้น สีหน้าที่ก่อนนี้ดูสุภาพอ่อนน้อมพลันเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยในทันที เขามองเธอเเวบหนึ่ง ก่อนจะถือจานที่เต็มแน่นไปด้วยอาหารหลากหลายชนิด เเล้วหันหลังเดินจากไป

"ฉันเต็มใจ"

Emma เอามือเเตะจมูกอย่างเซ็งๆ ยังไม่ทันได้ตีสนิทกับกวินคุณชายน้อยแห่งบ้านสุขกาลเลย เเล้วเธอก็รู้สึกโมโหจนเผลอกระทืบเท้าปังๆ ได้เเต่มองตามกวินที่เดินคล้อยหลังจากไปอย่างหงุดหงิด

"ไปไหนมาตั้งนานเนี่ย ？ไปแอบจีบสาวมารึไง ？"วรินทรที่กำลังเอนตัวพิงหน้าต่างเริ่มจะรู้สึกง่วงๆเเล้ว แต่พอได้เห็นจานอาหารที่อยู่ในมือกวินเท่านั้นเเหละ ตัวง่วงก็รีบเผ่นหนีไปไกลเลย

"เขามาฝรั่งเศส วันที่พวกเราไปที่บ้านสุขกาลวันนั้น คนที่มาหาหม่ามี๊ก็คือเขานี่แหละ"ตาของเธอเหมือนโดนเมฆหมอกลอยมาบดบัง ทำให้ใครก็ดูไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

กวินทำปากขมุบขมิบ ก่อนจะมองลงไปดูด้านล่างอีกทีหนึ่ง แต่ก็ยังมองไม่เห็นอะไรเลย

ที่จริงๆเเล้ว มีสิ่งหนึ่งที่เขายังรู้สึกคาใจมานานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าควรพิสูจน์มันดีหรือไม่

วรินทรรู้สึกว่า คนๆนั้นดูคล้ายประภาพมากๆ เเต่ก็ยังปักใจเชื่อไม่ได้ว่านั่นเป็นเขา อีกอย่างตอนอยู่ในงานเมื่อกี้ ก็ไม่เห็นวี่เเววของเขาเลยสักนิด เป็นไปได้ว่าเธออาจจะตาฝาดไปเอง

…...

เป็นเวลาเกือบตีสาม กว่างานเลี้ยงจะเลิกรา เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากเเล้ว ประกอบกับคุณท่านก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับกวิน อยากเล่นอยากสอนเหลนคนนี้ วรินทรกับทาวัตก็ไม่อยากขัดใจคุณท่าน ก็เลยพากันค้างคืนที่นี่

โตษินเลือกที่จะไม่ค้างที่นี่ เขาก็เลยมุ่งหน้ากลับไปยังคฤหาสน์ของเขา นี่ก็ทำให้คุณท่านเสียใจอยู่ไม่น้อย

วรินทรกับทาวัตเข้ามาที่ห้องพักที่คุณท่านสั่งคนจัดเตรียมไว้ให้ หลังจากอาบน้ำอาบท่าก็เตรียมตัวจะพักผ่อน

แต่จนป่านนี้วรินทรก็นอนไม่หลับ เพราะมัวเเต่สงสัยว่าพ่อของเธอคุยอะไรกับทาวัตบ้าง เธออยากรู้จนใจจะขาดอยู่เเล้ว

เเล้วยิ่งทาวัตก็ไม่ได้มีท่าทีผ่อนคลายลงเลยสักนิด เขาทำเหมือนไม่เห็นเลยว่าหน้าเธอตอนนี้ มันเต็มไปด้วยคำถามเเละข้อสงสัยมากมายเเค่ไหน เขายังทำตัวนิ่งเนิบเปิดหนังสืออ่านอย่างสบายใจอยู่ได้

โอ้แม่เจ้า นี่เธออุตส่าห์แสดงออกทางสายตาขนาดนี้ ทำไมยังไม่สนใจกันอีกห๊ะ ！

เธอรู้สึกอยากจะปัดหนังสือเล่มนั้นออกไปไกลๆจัง แต่เธอก็ไม่กล้าเป็นฝ่ายรุกได้ขนาดนั้น ก็เลยทำได้เเค่มองจ้องเขาก็แค่นั้น