หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 301

ตอนที่ 301 ทาวัต ฉันเป็นทุกข์

จ้องเขม็งใส่ทันทีวรินทรก็รู้สึกว่าไม่ได้มีประโยชน์ สูญเสียความมั่นใจฉับพลันทั้งร่างทิ้งตัวลงมาข้างหลังยังเตียงนุ่มๆ รู้สึกเป็นทุกข์เหมือนปลาใกล้ตาย

“ทาวัต ฉันเป็นทุกข์” เธออ้าปากพร้อมแสดงสีหน้า ‘ฉันไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปแล้ว’

ทาวัตหยุดพลิกหนังสือ วางหนังสือลงโต๊ะข้างๆ เอื้อมมือไปวัดอุณหภูมิที่หน้าผากและลำคอเธอ “ไม่สบายตรงไหน?”

“ฉันไม่สบายใจ รู้สึกเป็นทุกข์เหลือเกิน” เธอพูดต่อ กุมบริเวณหัวใจราวกับว่าป่วย ออกแรงกะพริบตาปริบๆ ท่าทางแอ๊บแบ๊ว

ทาวัตเลิกคิ้ว รู้สึกหญิงสาวคนนี้ท่าทางแปลกๆ หลังจากกลับมาที่ห้องอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็ใช้ดวงตานั้นมองเขาอย่างรักใคร่ เป็นไปได้ไหมว่าอยากจะทำอะไรกับเขา?

ถ้าวรินทรรู้ว่าตนสงสัยว่าคุณพ่อคุยอะไรกับเขา ถ้าถูกเขาเข้าใจผิดว่าคิดจะทำอะไรกับเขาล่ะก็ ถ้าถูกเขาเข้าใจผิดเป็น ‘อยากทำอะไรกับเขา’ ล่ะก็ เดาว่าต้องอ้วกออกมาเป็นเลือด

ดูเหมือนว่าเธอมีซีเซียมไหม? มีไหม?!

ทาวัตขยับริมฝีปากบางเบาๆ หว่างคิ้วจ้องมองเธอด้วยสีหน้าคลุมเครือ หนวดปลาหมึกนั่นคลำมาถึงหน้าอกเธอ “ไม่สบายตรงนี้หรอ?”

วรินทรออกแรงพยักหน้ารัวๆ ไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าตนโดนเขาลวนลาม และลวนลามอย่างตรงไปตรงมา

ทาวัตพลันก้มลงโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จากนั้นเข้าประชิดเป่าลมที่ข้างใบหูเธอเบาๆ“คุณดูเหมือนอยากจะทำอะไรกับผมนะ”

ไอบ้านี่?

วรินทรอึ้งไปสักพัก ใคร่ครวญความหมายในคำพูดเขาทันทีหลังจากนั้น ใบหน้าเล็กพลันขึ้นสี ด้วยเหตุนี้ ติ่งหูกลมก็ถูกย้อมไปด้วยสีชมพู ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก

“ใคร ใครอยากจะทำอะไรกับคุณ? ทาวัต คุณคิดให้บริสุทธิ์หน่อยไม่ได้หรอ?” เธอซุกแก้มแดงๆที่หน้าอกเขาด้วยความเขินอาย อ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง

“ไม่ใช่คุณหรอ? ใครคิดไม่บริสุทธิ์กันแน่ ดูออกว่าคุณคิดอยากทำอะไรกับผม ผมก็แค่ทำให้คุณพอใจ ไม่ดีหรอครับ?” ทาวัตเพียงทำหน้า ‘ผมอุทิศชีวิต’ ลักษณะท่าทางเสียสละตนเพื่อเธอ วรินทรที่มองอยู่อยากจะบีบคอเขาให้ตาย

ใครคิดไม่บริสุทธิ์? ความคิดเธอบริสุทธิ์ที่สุดแล้ว!

“ใครอยากให้คุณทำให้พอใจ? ตาคู่ไหนของคุณมันมองว่าฉันอยากทำอะไรกันคุณ?” วรินทรอายจนแทรกแผ่นดินหนี ปกติหน้าที่หนาตอนนี้บางลงไปอีกชั้นหนึ่ง บางจนถึงหนังกำพร้า!

เปล่าประโยชน์ เปล่าประโยชน์ วรินทรเธอใช้ไม่ได้แล้ว? ถ้าเธอหน้าบางต้องหน้าหนาขึ้นเวลาอยู่กับบอสทาวัต!

แต่เหมือนว่าตอนนี้ถูกทาวัตทับอยู่ ในสถานการณ์ที่กลิ่นเปปเปอร์มินต์บางๆบนกายเขาคลุมตัวเธอ วรินทรในอ้อมอกขยับเขยื้อนไม่ได้ ไม่ปกติแล้ว!

“ตาสองข้างผมเห็นนะ ทำไมล่ะ คุณจุดไฟแล้วคิดจะหนี?” ริมฝีปากบางของทาวัตปรากฏรังสีชั่วร้าย ค่อยๆประชิดใบหูของเธอ โทนเสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยเสน่ห์ กระซิบเอ่ยเสียงเบา “ฝันไปเถอะ”

หยุดพูด ไม่รอให้เธอได้ตอบกลับ ก็ประทับกลีบปากเธอลงไปอย่างแนบชิด

บ้าจริง! เธอจุดไฟที่ไหนล่ะ? คุณหญิงวรินทรกรอกตาประท้วงอย่างไร้เสียง

—

เมื่อใกล้ถึงเวลากลางวัน เนื่องจากเมื่อคืนต่อสู้อย่างกล้าหาญ ทำให้คืนนี้คุณหญิงวรินทรที่ลุกไม่ขึ้นนอนห่มผ้าหลับปุ๋ย

ถึงเวลาอาหารเช้า คุณท่านไม่ให้คนเข้าไปเคาะประตูพวกเขา แต่ว่าใกล้ถึงเวลากลางวันแล้ว ยังคงนอนอยู่แบบนี้ ก็เลยให้กวินไปเคาะประตู

กวินเดินไปถึงหน้าประตูห้องวรินทรกับทาวัตแล้วเคาะ ไม่มีมาเปิดประตู กำลังจะเปิดประตูเข้าไป ประตูก็เปิดขึ้นทันที

เห้อ......

"รีบเลือกมาเร็ว” ทาวัตเลิกคิ้วอันมีเสน่ห์ ไม่สนใจใบหน้าท่าทางสับสนของกวิน เร่งรัดอย่างร้ายกาจ

เจ้าซาลาเปาลูกนี้ ตอนนี้รู้สึกขมขื่น ทาวัตรู้สึกขำขันและรู้สึกรอคอยในเวลาเดียวกัน

ในใจของกวิน จะมีเขาหรือวรินทรมากกว่ากัน เขารักพ่อหรือแม่มากกว่ากันนะ

แต่ไม่รอให้กวินได้คิดออก เสียงของวรินทรพลันแทรกเข้ามา “ทาวัต คุณแกล้งลูกชายฉันใช่หรือเปล่า?”

ทาวัตจำใจ เมื่อคืนเขาไม่ได้แกล้งผู้หญิงคนนี้มากพอสินะ พลังยังดูเหลือล้น

กวินโล่งอกทันที ก้าวเท้าป้อมสั้นจากข้างกายทาวัตเข้าไปในห้อง น่ากลัวจัง น่ากลัวจริงๆ ทำไมกวินต้องเผชิญหน้ากับท่าทาง “การตัดสินชีวิต” แบบนี้ด้วย?

เลือกคุณพ่อก็จะโดนคุณแม่เตะตูด เลือกคุณแม่ก็จะโดนคุณพ่อเตะตูด เขาไม่ใช่......ซาลาเปาจริงๆนะ!

“คุณแม่ อรุณสวัสดิ์ฮะ!” กวินวิ่งเข้าไปตรงหน้าวรินทร พุ่งร่างขึ้นไปบนเตียง เงยหัวขึ้นมาหาวรินทรโดยทันที

วรินทรหลับจนรู้สึกเหมือนมีชีวิตใหม่ บิดขี้เกียจก่อนจะจุ๊บหน้ากวินเสียงดัง “อรุณสวัสดิ์ลูกรัก”

กวินเลี่ยงด้วยความไม่ชอบทันที ถอยหลังออกไปจากเธอสองสามก้าว “แม่ยังไม่ได้แปรงฟัน ห้ามจุ๊บลูกนะ! ”

วรินทรกระตุกมุมปาก เจ้าเด็กแสบ รอเธอล้างหน้าล้างตาเสร็จจะจุ๊บให้หน้าเปียกเลย!

คิดแล้วเธอก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ