หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 302

ตอนที่ 302 คุณพ่อแกล้งลูก!

กวินหัวเราะฮ่าๆ ยังพอใจไม่สุดก็ถูกทาวัตคว้าเข้าที่คอเสื้อทันที ทั้งร่างถูกหิ้วขึ้นมา ขาเล็กของกวินลอยกลางอากาศ ร่างเล็กดิ้นโครมครามสองสามที

“พ่อ พ่อจะทำอะไร?” กวินทำสีหน้าเจ็บปวด ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาไม่มาเคาะประตูหรอก

ทาวัตมองใบหน้าเจ็บปวดน่าขำขันด้วยความเรียบเฉย โอบกอดร่างน้อยนุ่มนิ่ม พูดอย่างสนิทสนมว่า “เด็กดี เลือกมาสิ พ่อหรอแม่?”

คิ้วบนใบหน้าเล็กขมวดเข้าหากัน ฟังคำถามนี้แล้วเหงื่อแตก ถ้าคนคนนี้ไม่ใช่พ่อเขาเขาจะให้เอฟโยนออกไปแล้ว

แต่คนคนนี้คือพ่อของเขา กวินทำได้เพียงยอม

“ผมเลือก......” กวินมองนัยน์ตาดำคู่นั้นของทาวัตที่ดูอันตรายหน่อยๆ พลันออกแรงปล่อยเสียงโอดครวญเสียงออกมาจากลำคอ “แม่! พ่อแกล้งลูก!!”

เสียงดังจนคนข้างล่างก็น่าจะได้ยิน แต่คนข้างกายกวินอย่างทาวัตทำเพียงขยับคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางเกินจำเป็น

วรินทรที่กำลังล้างหน้าได้ยินเสียงดังโอดครวญ สุดท้ายก็รีบเช็ดหน้าออกมา เห็นกวินถูกทาวัตอุ้มในอ้อมอก ใบหน้าที่รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมทำให้เธอเจ็บปวดอย่างมาก

เธอพูดพร่ำทำเพลง สาวเท้าเข้าไป ตอนสาวเท้าก็พลางก่นด่าทาวัตในใจ นายมันไม่ใช่คน ทำให้เธอเป้นแบบนี้ อาจทำให้เธอเจ็บปวดจนตาย

“คุณคิดจะทำอะไรลูก?” วรินทรแย่งกวินในอ้อมกอดทาวัตลงมา ถอยเท้าออกมามองทาวัตอย่างหวาดระแวง

กวินเห็นโอกาสมาถึง เริ่มแกล้งร้องโอดครวญในลำคอ “โอ้ยย......แม่ครับ คุณพ่อเตะตูดลูก ลูกเจ็บ!”

อะไรเนี่ย! อะไรวะเนี่ยยย!

อึ้งทึ่งกันถ้วนหน้า ทั้งสองนิ่งจนกรามค้าง

เจ้ากวินนี่......ขี้เว่อร์จริงๆเลย! ลูกหาพวกช่วยนี่หน่า ทำไมบรรยากาศเปลี่ยนไปในพริบตาเดียว!

กวินไม่รู้ความคิดของทั้งสอง แม้จะรู้อย่างแน่นอนก็ไม่ได้ใส่ใจ โอบรอบคอวรินทรแกล้งร้องไห้อย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม แกล้งเหมือนจริงมาก

นัยน์ตาดำลึกและสงบของทาวัตไม่ได้มีแสดงอาการทำอะไรไม่ถูก และไม่ได้หวาดกลัววรินทรด้วย มองเขาด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ

“เตะตูดลูก?” วรินทรได้ยินคำสามพยางค์ต้องห้ามทั้งร่างก็ขนลุกขึ้นมา

นานมาแล้ว คำว่าเตะตูดนี่โตมากับเธอ......

“ทาวัต คุณมันร้ายกาจ! ตีฉันไม่พอ ยังตีลูกชายฉันอีก!” วรินทรจ้องมองเขาด้วยความโกรธ ปกป้องกวินในอ้อมกอด

ฮ่าๆๆ กวินเอนตัวบนไหล่วรินทรแล้วยิ้มอย่างพอใจ ไม่มีท่าทางน่าสงสารแบบเมื่อกี้

“กำลังจะเตะ แต่ผมยังไม่ได้ขยับลูกเลย ผมแค่ถามลูกคำถามนึง” ทาวัตเห็นวรินทรเสยผม ถ้าไม่อธิบายเกรงว่าจะได้รับความเย็นชา

เจ้าตัวแสบ กล้าวางแผนพ่อตัวเอง พอใจล่ะสิ

“คำถามอะไร?” วรินทรสงสัยขึ้นมา จึงรีบถาม

ไม่ได้การ!

กวินเบิกตากว้าง ท่าทางทั้งตกใจทั้งกลัวน่ารักเป็นบ้า

“ผมถามลูกว่า ผมกับคุณตกน้ำไปลูกจะช่วยใครก่อน” ทาวัตยักไหล่เล็กน้อย เดินเข้าไปตบบ่าวรินทรเบาๆ พร้อมรอยยิ้มลึกซึ้ง “ลูกรัก ลูกยังไม่ตอบพ่อเลยนะ”

กวินตัวแข็งทื่อ จะกล้าหันไปมองเขาได้ยังไง หวังว่าคุณแม่อย่า......

ยอดเยี่ยมจริงๆ ตอนนี้ทำให้ทาวัตรู้สึกอะไรบางอย่าง ในใจเธอสมดุลขึ้นมากทันที

"เอาอย่างนี้ ลูกว่ายน้ำเป็น ในเมื่อลูกว่ายน้ำเป็น ลูกจะช่วยพ่อหรือแม่?” ทาวัตไม่ใช่วรินทร ไม่ถูกลูกแกล้งแบบวรินทรแน่นอน

หลังกลับประเทศ กวินตั้งใจว่าจะให้เอฟกับเอสอนเขาว่ายน้ำ แบบนี้ตอนคุณพ่อคุณแม่จมน้ำจะได้ช่วยสองคนขึ้นมา ไม่ต้องเลือกเพียงคนเดียวยังไงล่ะ!

กวินที่อยากจะเข้าใจอารมณ์ดีมาก ถึงเวลาอาหารกลางวันก็ทานสารอาหารเยอะมากๆ

คุณท่านรักกวินมาก ทุกอย่างที่กวินทานที่บ้านสุขกาลคุณท่านจะเป็นคนเตรียมเองกับมือ สร้างบรรยากาศสบายๆอย่างเต็มที่ให้กับเขา

ความประทับใจแรกของกวินต่อคุณท่านดีเป็นพิเศษ ไม่กี่วันความสัมพันธ์อาหลานก็ดีมาก คุณท่านทำทุกอย่างให้กวิน ประเภทหลงจนสปอยล์หลาน

สิ่งที่หาได้ยากคือ กวินไม่ได้หยิ่งทระนงตนเหมือนเด็กที่โดนสปอยล์ สิ่งนี้ทำให้คุณท่านปลื้มใจมาก

พวกเขาออกมาครั้งนี้ตัดสินใจไว้ว่าอีกสิบวันจะกลับประเทศ แต่เพราะว่าคุณท่านกับโตษินทำใจไม่ได้ ให้อยู่ต่ออีกห้าวัน

เมื่อวันที่ยี่สิบห้า เดือนพฤศจิกายน สามพ่อแม่ลูกก็เตรียมตัวกลับประเทศ

เพราะว่าผ่านมาอีกห้าวัน ก็ถึงงานหมั้นของนรชัยกับทัตดาแล้ว วรินทรเป็นห่วงคาร่า และทาวัตคิดอยากจะบอกหรือไม่บอกเรื่องนี้กับนรชัย

แต่ว่าเดินทางมาถึงขนาดนี้แล้ว ช่างมันเถอะ

นั่งเครื่องบินไม่ถึงสิบสามชั่วโมง สุดท้ายก็ถึงพื้นประเทศC แล้ว

แม้ว่าเวลาดีๆจะมีวันจบลง ทุกคนเพิ่งกลับมายังแมนชั่น ปกเกศก็เข้ามารายงานข่าวสำคัญช่วงนี้