หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 303

ตอนที่ 303 เพราะนรชัย

ตอนที่วรินทรกับทาวัตถึงสถานีตำรวจก็ห้าทุ่มแล้ว ตอนประกันตัวคาร่าออกมาก็ใกล้จะเที่ยงคืน

“ทาวัต ฉันขอไปส่งคาร่าได้ไหม ฉันไม่สบายใจที่เธอเป็นแบบนี้” วรินทรใช้นิ้วสะกิดทาวัตที่กำลังขับรถอยู่

เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบให้คนอื่นเข้าห้อง แต่คาร่าเป็นเพื่อนรักเธอมานมนานไม่เคยแปรเปลี่ยน เธอไม่อาจจะละเลยไม่เป็นห่วงเธอได้ลง และไม่อยากให้เธอกลับไปตระกูลจิวะพงษ์ด้วย

คาร่าหลับตาเอนตัวพิงไหล่วรินทรด้วยท่าทางเหนื่อยล้าสุดขีด หายใจรวยริน บนหน้ายังมีรอยนิ้วมือแดง

ทาวัตมองผ่านกระจกไปเห็นใบหน้าวิงวอนน่าสงสารของวรินทร พยักหน้าอย่างใจอ่อน “อีกวันกลับมาชดเชย”

หลายวันขนาดนี้ ถ้าวรินทรยังไม่เข้าใจอีกว่าชดเชยแปลว่าอะไรก็โง่เต็มที ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงอ่อนๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ทาวัตจึงคิดว่าเธอยอมรับโดยปริยาย

“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง? ปกเกศได้บอกคุณไหมว่ามันเป็นเพราะอะไร?” วรินทรหยิบผ้าเปียกออกมาจากกระเป๋าให้คาร่าเช็ดคราบเลือดบนมือ เพราะผ่านมาสักพักแล้วเลือดจึงแห้งกรัง

“เพราะนรชัย” ทาวัตไม่ได้ปิดบัง บอกเธอตามความจริง

วรินทรชะงักมือ เงยหน้ามองทาวัตด้วยความตกใจ “คุณว่าไงนะ? นรชัย?”

นรชัยเป็นคนส่งคาร่าไปสถานีตำรวจกับมือ? วรินทรหัวเราะออกมาฮ่าๆๆ หัวเราะให้นรชัย

ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนเธอจะประเมินเขาต่ำไป ไม่ได้โรคจิตอย่างเดียว ประสาทยังไม่ดีอีกด้วย!

“แล้วตวัสล่ะ? แกไปสถานีตำรวจนี่เขารู้ไหม?” ความสัมพันธ์ของตวัสกับคาร่าดีขนาดนี้ จะวางเฉยได้ยังไง

"ฉันอยากไปเอง อย่างที่เขาต้องการ” คาร่าที่เดิมทีหลับตาอยู่ก็พลันลืมตาขึ้นมา พิงไหล่วรินทร เอ่ยเสียงแผ่ว

วรินทรเห็นเธอตื่นก็ก้มหน้าลงไปมองเธอ บนหน้ามีรอยนิ้วมือสีแดงชัดเจน ประกายตาส่อความเจ็บปวดใจ “นรชัยมันไม่ใช่คน เขาตบแกได้ยังไง?”

เธออยากจะไปบ้านนรชัยไปซัดมันซักทีนึง!

นัยน์ตาคาร่าไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรมาก เพียงผ่อนคลายลง “ต้องขอบคุณเขามากๆ ทำให้ฉันตัดใจได้สักที”

“วรินทร แกรู้ไหม ฉันทิ้งยาย่อยอาหารที่บ้านทั้งหมดไปหมดแล้ว ไดอารี่ก็เผาทิ้ง ต้นลาเวนเดอร์บอนไซฉันก็ทิ้งไปแล้วด้วย”

เสียงคาร่าปนไปด้วยความอ่อนล้า แต่โทนเสียงเต็มไปด้วยความสุข เพราะได้ตัดใจกับคนที่ไม่ได้รักตนได้แล้วเลย

คาร่าของเธอไม่ใช่คนโง่ ไม่เปลี่ยนตัวเองให้ต่ำต้อยจนตรอกเพื่อผู้ชายคนเดียว ทำไมนรชัยถึงได้เหยียบย่ำบนใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า?

ใจวรินทรเจ็บปวด ยาย่อยอาหาร ไดอารี่ ต้นลาเวนเดอร์บอนไซ ทั้งหมดนี้คือของที่เธอกับนรชัยมีส่วนเกี่ยวข้องกัน

เธอเคยแกล้งแหย่คาร่าว่า ถ้าแกไม่ได้คบกับนรชัย ก็จะเก็บของพวกนี้ไปตลอดชีวิตหรอ?

คาร่าไม่เคยบอก นี่คือความทรงจำที่เธอเก็บไว้ตั้งแต่ยังวัยรุ่นจนถึงตอนนี้ ทิ้งไปก็เสียดาย

แต่ว่าตอนนี้เธอทิ้งความทรงจำเธอหมดแล้ว ความทรงจำพวกนั้นไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธออีกแล้ว

นรชัย นายได้พลาดผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ไปแล้ว นายจะต้องเสียดายแน่นอน อย่างแน่นอน

“คาร่าอยู่เพื่อเขาอย่างคนโง่เง่า โง่เขลา” คาร่าซุกหน้าเข้าที่อ้อมอกของวรินทร เปลี่ยนท่าทางปกติที่จะต้องลวนลามเธอ พูดกับเธอได้อย่างน่าประทับใจ

กลับมาถึงแมนชั่น วรินทรกับคาร่านอนห้องใหญ่ ทาวัตไปนอนที่ห้องนอนชั้นสาม

“คาร่า แกเจ็บปวดใจไหม?” วรินทรนอนลงที่หมอนข้างหนึ่ง หันหน้าเข้าหาคาร่า ถามพลางจิ้มไปที่หน้าอกเธอ

หลังจากคาร่าอาบน้ำ ทั้งตัวก็ไม่มีกลิ่นเลือดแล้ว ใส่ชุดนอนของวรินทรที่เดิมทีใส่ไม่ค่อยได้ แต่เพราะเรื่องหลายวันมานี้ทำให้เธอผอมลงมาก ใส่แล้วก็ยังหลวม

“บอกว่าไม่เจ็บก็โกหกแล้ว แต่ตอนนี้ฉันยิ่งเป็นห่วงตวัส” หน้าผากคาร่าเต็มไปด้วยความกังวล

ตอนที่เธอไปสถานีตำรวจ ตวัสอยากพาเธอไป และสารภาพกับเธอแล้ว แต่เธอกลับใช้คำพูดทำลายความรู้สึกปฏิเสธเขาไปแล้ว แถมยังไล่เขาไป เขาต้องเกลียดเธอไปแล้วแน่ๆ

วรินทรมองเธออย่างซุกซน ยิ้มด้วยความคลุมเครือ “ยังไง แกสองคนดีกันยัง? ฉันจะบอกให้นะ ตวัสน่ะดีโคตรๆ ดีกว่านรชัยหลายเท่า อย่าไปใส่ใจไอเลวนั่นเลย”

หญิงร้ายชายเลว อย่างกับบุพเพสันนิวาส!

คาร่ามองเธออย่างไร้จุดหมาย “แกจะบอกว่า ฉันชอบคนเลว ฉันก็กลายเป็นไอเลวใช่ไหม?”

วรินทรพึมพำไม่พูดไม่จา ความหมายนั้นชัดเจนจะตาย

คาร่าเอื้อมมือไปหยิกหนึ่งที ยิ้มอย่างเคืองๆ “วรินทร ผิวแกนี่! จั๊กจี้จริงๆ!”

“เปล่าๆๆ พูดจริงๆนะ สรุปแกพูดอะไรกับตวัสกันแน่? หนุ่มหล่อมาสารภาพกับแก ไม่รับรักก็ช่างมันเถอะ แต่ข้ออ้างแกน่าไม่อายมากปะ?” วรินทรนึกถึงตอนที่คาร่าบอกเธอ ก็รู้สึกตลก

คาร่ามีคนแปลกประหลาดมากมาย เหตุผลที่เธอปฏิเสธตวัสคนปกติมักจะคาดไม่ถึง

เธอต้องพูดกับตวัสอย่างไร้อารมณ์ว่ากรุ๊ปเลือดคุณคือกรุ๊ปบี กรุ๊ปเลือดฉันก็บี ฉันกลัวว่าต่อไปพวกเราจะมีลูกเป็นกรุ๊ปเลือดสองบี......