หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 304

ตอนที่ 304 แค่เพื่อนจริงๆ

นี่เป็นเหตุผลที่ไร้สาระที่สุดที่เธอเคยได้ยินมา ไม่มีสาระสักนิด!

รอ......อะไรที่เรียกว่าหลังอยู่ด้วยกันจะมีลูกหนึ่งคน......

แววต่าวรินทรเบิกกว้างทันที จ้องหน้าคาร่าเขม็งไม่วางตา คาร่าที่มองอยู่เกิดความลุกลี้ลุกลน

“แก แกมองอะไร?” คาร่ากอดอกตัวเอง กลืนน้ำลาย รู้สึกว่าสายตาของวรินทรนี้ไม่ได้มาดี

วรินทรจ้องเธอ แล้วค่อยๆเขยิบเข้าไปใกล้ สูดจมูกดมกลิ่นบนตัวเธอแล้วพูดว่า “คาร่า แกไม่ได้......อะไรๆกับตวัสใช่ปะ?”

ใบหน้าของคาร่าแดงแจ๋อย่างรวดเร็ว ถูกวรินทรมองจนทั้งร่างไข้ขึ้น “แก แกเกิดปีหมาดมแล้วเดาออกเลยหรือไง?”

ให้ตายสิ!

วรินทรตบบ่าเธออย่างตื่นเต้น กะพริบตาด้วยแววตาซุบซิบนินทา “ให้ตายเถอะ ไม่จริงใช่ปะ? ความสัมพันธ์พวกแกคืบหน้ามาก ถ้าวันนี้ฉันไม่ถามแกแกก็จะไม่บอกฉันหรอ?”

ความคืบหน้าของทั้งสองนั้นก้าวหน้ามาก พวกเขาจากกันไม่ถึงครึ่งเดือน ก็หลับนอนด้วยกันแล้ว ไม่แน่ท้องอาจจะโต

“ก็กลัวแกตกใจเลยไม่กล้าบอก” คาร่ากรอกตา ผลักเธอออกไปเล็กน้อย “พวกเราไม่ได้ระวัง หลังตื่นขึ้นมาฉันก็ไม่คาดคิด”

วรินทรยิ่งประหลาดใจ นัยน์ตาไฟนินทายิ่งลุกโชน “หลังจากเมา? โอ้พระเจ้า หญิงชายอยู่ในห้องสองต่อสอง แถมเมาด้วย ถ้าบอกว่าแค่นอนกอดหมอนข้าง นี่ฉันไม่เชื่อแน่”

“ใครว่าล่ะ ก่อนหน้านี้ฉันกับเขาเป็นเพื่อนกันจริงๆโอเคไหม?” ใบหน้าคาร่ายังคงเห่อร้อน ไม่หายแดง

ก่อนเกิดเรื่องนี้ขึ้น ทั้งสองเป็นเพื่อนกันแค่นั้น

แต่ว่าตอนนี้......

คาร่ารู้สึกแย่ในใจ นึกถึงตวัสหลังจากนี้ก็คงไม่สนใจเธอ ก็เลยรู้สึกแย่

“ตวัสชอบแก ขนาดฉันยังดูออกเลยโอเคไหม? แกมันโง่ที่มองเขาเป็นพี่ชาย ยัยโง่!” วรินทรจิ้มหน้าผากคาร่าอย่างไม่แยแส จุ๊ปากพูด

ยัยโง่นี่ความรู้สึกช้าจริง? ดูความใจดีของตวัสกับเธอไม่ออก? แถมยังให้คนอื่นรอตั้งหลายปีไปโดยเปล่าประโยชน์

คาร่าแผ่ฝ่ามือเธอออกมา มองวรินทรอย่างสิ้นหวัง “ตอนนี้ฉันจะไปมีกะจิตกะใจคิดอะไร อีกไม่กี่วันก็เป็นงานหมั้นของนรชัยกับทัตดาแล้ว ไม่ว่าจะว่ายังไงฉันก็ไม่อยากกลับไปเช็คบิล”

วรินทรเลิกคิ้วเรียวสวย มองเธอด้วยท่าทางประหลาดใจ “ผ่านมาไม่กี่วัน แกก็ตัดใจจากไอเลวนั่นแล้วจริงๆหรอ?”

“ฉันตัดใจได้ตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่ถึงที่สุดก็เท่านั้น” คาร่าตอบกลับเสียงแผ่ว

วรินทรรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่ดี คาร่าตัดใจจากนรชัยเป็นเรื่องที่เธอยินดีมาก คาร่าที่แสนดีขนาดนี้ ไอเลวนั่นไม่เหมาะสมกับความรักของเธอเลย

ไม่เห็นแก่หน้าภิกษุสงฆ์ก็ควรเห็นแก่พระพุทธรูป แต่ครั้งนี้นรชัยทำเกินไปมาก ถ้าพวกเขาไม่ได้กลับมาก่อนกำหนด คาร่าจะต้องถูกคุมขังทีสถานีตำรวจหลายวันแถมไม่มีใครรู้?

ที่จริงถ้ารู้แล้ว แต่ตามการกระทำของนรชัย คาดเดาว่าไม่ยอมให้คนอื่นมาประกันตัวแน่

แย่จริงๆ รู้จักกันตั้งนมนาน ไม่เห็นแก่คำว่าเพื่อนสักนิด

“แต่ว่าตอนนี้นรชัยเกรงว่าจะเกลียดแกแล้ว แกยังจะไปงานหมั้นของพวกเขาอยู่ไหม?” วรินทรยังคงกังวล ถ้านรชัยไม่ยอมปล่อยคาร่าไป แล้วจะส่งเธอไปสถานีตำรวจอีกจะทำอย่างไร?

คาร่ายักไหล่ ยิ้มให้วรินทรอย่างปลิ้นปล้อน“กลัวอะไร ฉันมีแกซะอย่าง แกจะคอยช่วยฉันใช่ปะ? หือ?”

ให้ตายเถอะ หญิงเหล็กนี่ทำเป็นออดอ้อนเธอจริงๆ......ได้เปรียบเกินไปแล้ว!

คาร่าลูบหัวกวินพลางยิ้มปลิ้นปล้อนแล้วพยักหน้า

ตอนสิบโมงครึ่ง แขกผู้มีเกียรติเริ่มทยอยเข้าสถานที่ ตอนเก้าโมงห้าสิบนาที งานหมั้นใกล้จะเริ่มแล้ว

กวินกับคาร่านั่งอยู่ที่ห้องนั้น มองภายในห้องโถงทุกฝีก้าว ทุกอย่างโอ่อ่าอยู่ตรงหน้าพวกเขา

ตอนนี้ พิธีกรนั่งอยู่ตรงกลางเวที หน้าจอด้านหลังฉายภาพนรชัยกับทัตดา

รูปภาพพวกนี้ รอยยิ้มทัตดาหวานหยาดเยิ้ม นรชัยแม้ไม่ได้ยิ้มออกมา แต่แววตามีความสุขอย่างไม่ปิดบัง

คาร่ายิ้มมุมปาก ยัยผู้หญิงประจบสอพลอ ไอเลวนรชัย ฉันขอให้แกสองคนสุดท้ายกลายเป็นพี่น้องกัน!

กวินมองดูหน้าจอ มองเห็นทาวัตกับวรินทรอยู่แถวแขกผู้มีเกียรติแถวแรกจริงๆด้วย นวดคออย่างกังวลนิดหน่อย ถ้าถูกคุณพ่อกับคุณแม่รู้ จะถูกเตะตูดหรือเปล่า

"ฮัดชิ่ว!” วรินทรจามหนึ่งที จากนั้นก็ถูจมูก ใครแอบนินทาเธอ?

“เมื่อคืนเตะผ้าห่มออกอีกแล้วหรอ?” ทาวัตยื่นกระดาษชำระส่งมาให้หนึ่งแผ่น เอ่ยถามเสียงเบา

“คุณรู้ได้ไง?” วรินทรรับมาเช็ดจมูก ดวงตากระพริบปริบๆ มองเขาด้วยความสงสัย

ทาวัตยิ้มอย่ามีเงื่อนงำ เอนตัวมองเธอด้วยความกำกวมเล็กน้อย เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “คุณคิดว่าผ้าห่มคุณวางดีๆบนเตียง เป็นเพราะใครทำให้?”

วรินทรอึ้งไปสักพัก ทุกวันตอนเช้าผ้าห่มจะวางอยู่บนตัวเธออย่างดี หรือว่า......

วรินทรปิดหน้าปิดตาทันที สวมใบหน้าเขินอาย เธอรู้แล้วว่าทาวัตห่มผ้าให้เธอทุกคืน ไม่อย่างนั้นเธอคงเป็นหวัดนานแล้ว