หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 314

ตอนที่ 314 "คุณมันน่าสงสัย”

แต่ทาวัตยังคงใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน จับจ้องไปยังครู โดยไร้การขยับขเยื่อนใดๆ

กลับเป็นวรินทรที่ร้อนรนจนหน้าแดงเรื่อราวดังผลเชอรี่ "ทาวัตคุณอย่ามารูดซิบถอดเสื้อในเวลานี้ตอนนี้โอเคไหม?”

ทาวัตเสียงครึ่มแสดงออกอย่างไม่พอใจพร้อมกับเอ่ยว่า " เธอจะชดใช้ให้กับผมยังไง?”

สายตาวรินทรมองไปยังครูประจำชั้นที่กำลังวิ่งเข้ามาในสนามในตอนนี้ กัดฟันกร่อนพร้อมกับพูดว่า "พวกเรากลับบ้านกันก่อนโอเคไหม? ถึงบ้านแล้วคุณจะเรียกร้องอะไรฉันตกลงทุกอย่าง”

ใบหน้าของทาวัตเผยรอยยิ้มออกมาอย่างพอใจ ทั้งที่เหมือนจะเป็นคำพูดธรรมดา ใช้นิ้วดีดไปยังหน้าผากเธอ " ตกลง”

หลังจากพูดเสร็จ จึงรีบจูงมือเธอวิ่งออกจากสนามด้วยความเร็ว

ครูหวังผู้น่าสงสารอายุอานามมากขนาดนี้แล้วยังต้องมาเล่นวิ่งไล่จับพวกเราอยู่ ยังวิ่งตามมาเหมือนจะต้องจับให้ได้

"พวกเธอหยุดเดี่ยวนี้เลยนะ ได้ยินไหม ครูบอกให้หยุด”

เมื่อเสียงร้องตามหลังค่อยๆเลื่อนรางไป ทั้งสองก็สามารถกระโดดข้ามกำแพงได้อย่างปลอดภัย

"ทาวัต มันตื่นเต้นดีมากเลยอ่ะ คุณว่าตอนนี้ครูจะวิ่งจนเหนื่อยหอบหมดแรงตายไปแล้วรึเปล่า?” วรินทรพูดขึ้นในขณะที่ผละมือที่เกาะกำแพงอยู่มาปาดน้ำตาออกแทน

"เวลาผ่านมาหลายปี เธอก็ยังคงเหมือนเมื่อก่อนไม่มีเปลี่ยนเลยนะ”

หลังจากยิ้มมองเธอไม่นาน ทาวัตก็แบกเธอขึ้นมาบนบ่าและเดินกลับไปยังถนนเส้นเดิมที่ผ่านมา

"ทำอะไรของคุณเนี้ย? คนมองเยอะแยะแล้วเนี้ย” เธอเอ็ดเบาๆ ใช้มือตบที่แผ่นหลังของเขาเบาๆ เขินจนต้องผ้าที่พันคออยู่พันรอบหน้าตัวเองไว้แก้อาย อายคนที่สุดเลยเนี้ย จะว่าไม่มีขาเดินเองก็ไม่ใช่

ทาวัตฮัมเสียงไม่พอใจเบาๆ โดยที่ไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยว่าเขาจะมองยังไง

พอกลับไปถึงคฤหาสน์ เวลาก็ประมาณสามทุ่มครึ่งแล้ว ทาวัตก็ยังคงแบกเธอกลับแบบนั้นจนถึงบ้านคฤหาสน์ ซึ่งเป็นที่จับตามองของเหล่าคนใช้เป็นจำนวนมาก

กวินเดินลงมาหยิบนมข้างล่างเห็นเข้าพอดี จึงถามขึ้นว่า "แดดดี้แอบตีหม่ามี้จนสลบไปแล้วหรอ?”

"เปล่าซักหน่อย หม่ามี้ของลูกเท้าเจ็บแดดดี้ก็เลยต้องอุ้มกลับมาแบบนี้ไงครับ” ทาวัตตอบกลับไป ไม่ได้คิดว่าตัวเองกำลังทำลายความอยากรู้ของลูกน้อยแม้แต่น้อยนิด

ใครกันที่เท้าเจ็บ ใครกันที่จะให้คุณอุ้ม ใบหน้าของวรินทรโมโหไม่พอใจ และเลือกที่จะเป็นฝ่ายเงียบไป

"แต่ว่าแดดดี้ แดดดี้กำลังแบกหม่ามี่อยู่ ไม่ใช่อุ้มสักหน่อย” กวินน้อยชี้มาทางวรินทร ใบหน้าอันบ๊องแบ้วปรากฏอักษรคำว่า "แดดดี้มีพิรุธ”

ใบหน้าของทาวัตยังคงแน่นิ่ง ใช้มือไปบิกแก้มเล็กๆของกวินน้อยแล้วเอ่ยว่า "กวินเด็กดี แดดดี้กำลังจะไปสานสัมพันธ์ความรู้สึกกับหม่ามี้ หนูไปนอนนะครับ วันหลังแดดดี้จะมีของให้ลูกนะ”

"แดดดี้จะให้อะไรกวินหรอครับ” ลูกชายจ้องมองผู้เป็นพ่อด้วยดวงตาเป็นประกาย กวินน้อยของพ่อใช่ว่าจะหลอกได้ง่ายๆนะเนี้ย

ทาวัตยิ้มมุมปาก การรับมือกับลูกชายตนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จากนั้นจึงเจรจากันด้วยความนุ่มนวลว่า "ข้อมุลแผนภาพของระบบถอดรหัส ที่ลูกอยากได้มาตลอดไงละ”

พอพูดถึงเรื่องนี้ ทาวัต รู้สึกไม่เข้าใจแต่ก็ภูมิใจอยู่ลึกๆ เด็กทั่วไปจะต้องการของเล่นแต่กวินกลับต้องการเครื่องมือผลิตด้านวิทยาศาสตร์ที่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับการไขรหัสแผนภาพของคนชาวเกาะ

และแล้วก็ได้ผลจริงๆ แววตาของเด็กชายเป่งประกายลุกวาว "ตกลง” พูดเสร็จก็เดินหลบทางไป

นี่คือลูกชายที่เขาเฝ้าเลี้ยงดูตลอดระยะปีที่ผ่านมา แม้ว่าจะยอมขายแม่เพื่อเห็นแก่ข้อมูลรหัสลับก็ตาม

ทาวัตเมื่อเห็นหญิงสาวเป็นฝ่ายเริ่มรุกก่อนแบบนี้ก็ทำให้อึ้งไปพักหนึ่งแล้วตอบรับกลับเช่นกัน ไฟราคะที่ซ่อนไว้อยู่ในตาเริ่มที่จะประทุระอุร้อนขึ้นพร้อมหล่อหลอมเผาตัวเธอให้มอดไหม้ให้สมใจ

เสื้อผ้าที่อยู่ในตัวของวรินทรก็ถูกถอดออกไปประมาณหนึ่งแล้ว ใกล้จะถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว เธอจึงรีบผลักเขาให้ออกไปยังเตียงอีกข้างหนึ่ง อาศัยช่วงที่ดวงตาของเขากำลังเร่าร้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงชวนให้ผิดหวัง ว่า "ฉันพึ่งคิดได้ว่า วันนี้ฉันเป็น....”

บรรยากาศห้องนอนสงบเงียบลง ทาวัตลุกขึ้นจากที่นอน ดวงตาประกายไฟจ้องไปยังเธอชั่วครู่ จริงๆ เมื่อสักครู่เขาลืมเรื่องนี้ไป อีกนิดเดียวก็.......

มิน่าล่ะทำไมวันนี้เธอจึงเป็นฝ่ายรุกก่อนขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุผลนี้นี่เอง จึงกล้าหาญมาเย้ายวนหลอกหล่อเขาให้หลงใหลอย่างไม่กลัวอะไร อีกนิดเดียว..เกือบหยุดไม่อยู่แล้ว

เมื่อเธอก่อกวนเช่นนี้ ไฟรักในกายถูกดับลงไปบ้างแล้ว แต่ส่วนที่ยังไม่ดับ ก็คงต้องช่วยตัวเองแล้วแหละ

ด้วยความจำใจทาวัตจับที่หน้าผากตน อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พยายามสะกดทุกอารมณ์ความรู้สึกไว้อย่างยิ่ง

วรินทรหดคอเข้ามา เม้มริมฝีปาก เธอเล่นเกินขอบเขตไปหรือเปล่านะ เขาคงไม่ทำให้ถึงตายหรอกมั่ง

ในขณะที่กำลังกังวลอยู่นั้น ทาวัตก็เดินผ่านไปเข้าห้องน้ำ เธอมองแวบหนึ่งก็ต้องรีบก้มหลบสายตาไม่กล้ามอง ส่วนบนก็ยังคงไม่ใส่เสื้อ แล้วก็มาเดินผ่านไปผ่านมาอยู่ตรงหน้าเธอนี่แหละ

แต่พอก้มหน้าลงมองดู เสื้อผ้าตนเองส่วนบนก็ไม่เป็นชิ้นแล้ว ต่างถูกทาวัตฉีกขาดไปบางส่วนแล้ว

ด้วยความจำใจ จึงต้องใช้ผ้าห่มพันตัวเดินไปหาชุดใส่สักชุด และได้ชุดคลุมอาบน้ำมาหนึ่งชุด ไม่เป็นไรยังไงก็ต้องไปอาบน้ำอยู่แล้ว ก็ใส่มันอย่างงี้แหละ

อาศัยจังหวะที่ทาวัต ยังอยู่ในห้องน้ำอยู่ เธอรีบหยิบเอาผ้าอนามัยออกมาจากลิ้นชัก เตรียมเอาไปใช้เมื่อตอนอาบน้ำเสร็จ

ไม่รู้ว่าผู้หญิงทุกคนเป็นเหมือเขาหรือเปล่ามักเป็นโรคคิดมาก แม้ว่าจะจัดการดีขนาดไหนแต่มันก็เหมือนเปื้อนออกมาตลอด ราวกับว่าทุกคนกำลังจับจ้องมาที่ก้นของเราอย่างงั้นแหละ