หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 315

ตอนที่315 แต่งงานแล้วจริงๆหรอ

ผ่านไปประมาณ 20 นาที ทาวัตก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ทั้งตัวสะอาดเรียบร้อยบนเส้นผมยังมีละอองน้ำเกาอยู่ และหยดลงบนเสื้อคลุมอาบน้ำสีน้ำเงินของเขา

สายตาของเขาช่างไม่เป็นมิตรเลย เต็มไปด้วยความปรารถนาอันไม่มีที่สิ้นสุด มองแวบมายังวรินทรครู่หนึ่ง แล้วค่อยเดินผ่านไปนั่งที่โซฟาแทน

วรินทรอยากจะหัวเราะออกมา แต่ต้องกลั้นเอาไว้ เธอกลัวว่า หากไม่ระวังเผลอยิ้มออกมาก็จะถูกสายตาเยือกเย็นสาปให้เป็นน้ำแข็ง(เหมือนโฟเซ่น)

น่ากลัวจริงๆ ต่อไปจะไม่ไปยั่วผู้ชายที่ความต้องการไร้ขีดจำกัดแล้ว

เธอหอบเสื้อผ้า หน้ายิ้มระรื่นเดินเข้าห้องน้ำไป แต่ว่าพอเดินถึงประตูหน้าห้องน้ำ ทาวัตกลับเอ่ยขึ้นว่า "ประจำเดือนของเธอมาได้เวลาจริงๆ หลังจากนี้สี่วันก็คงจะหมดแล้ว ครั้งนี้เธอรอดตัวไปก่อนแล้วกัน”

แม้แต่เรื่องแบบนี้คุณก็จำได้แบบชัดเจนขนาดนี้เลยหรอ

ใบหน้าที่ระริกระรี้เมื่อสักครู่ของเธอก็กลับมานิ่งอีกครั้งเรื่องแบบนี้แม้ขนาดตัวเธอเองก็ยังจำไม่ได้ดีขนาดนี้ ถ้าหากสายตาข้างหลังไม่ดุเดือดแบบนี้ เธอคงจะหันกลับไปถามเรื่องนี้จริงๆ

พื้นที่สมองของคุณมันมากเกินไปจริงๆใช่ไหม ยังมีที่ๆสำหรับจำเรื่องราวแบบนี้เนี้ย

วรินทรมิกล้า ทำได้แค่สงบปากสงบคำเดินเข้าห้องน้ำไป

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว รู้สึกราวกับตัวเองนั้นกลับมาฟื้นคืนชีพอีกครั้ง สดชื่นทั่วทั้งตัว

ไฟในห้องนอนได้ถูกปิดลงแล้ว มีเพียงแค่แสงสว่างจากโคมไฟบนหัวเตียงที่ยังเปิดอยู่ แสงสีส้มอบอุ่นต่างสาดส่องไปยังตัวของทาวัตที่กำลังหลับอยู่ ดวงตาทั้งสองปิดเล็กน้อย ขนตายาวงอนสะทอนแสงไฟจนเห็นเงาให้เห็นเป็นอีกชั้น รอบตัวมีไออุ่นความรู้สึกแห่งความสงบบริสุทธิ์แผ่ซ่านออกมา

รูปโฉมที่งดงามไร้ที่ติ ราวกับเกิดมาเพื่อที่จะดึงดูดผู้คนทั้งโลก ไม่อาจสรรหาคำพรรณนาทั้งหมดทุกคำหรือคำใดที่จะมาอธิบายรูปร่างอันน่าลุ่มหลงนี้ได้

วรินทรหยุดฝีก้าวลง แล้วเดินไปยังข้างๆเตียง เปิดผ้าห่มออกและสอดตัวเข้าไปนอน

พึ่งจะสอดตัวเข้าไปยังไม่ถึงวินาที ดวงตาคู่นั้นของทาวัตกลับลืมขึ้น พลิกตัวขยับใช้มือโอบหญิงสาวให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดตน กอดร่างกายที่หอมๆของเธอ ดวงตาก็พริ้มเพริ้มหลับไป

ใต้คางของเขาคือศีรษะของเธอ เสียงทุ่มต่ำเข้มให้ความรู้สึกยากแก่การคาดเดาเล็ดรอดออกมาจากลำคอ "คุณปล่อยให้ผมรอนานเกินไป ผลที่ตามมาระวังตัวคุณจะรับมันไม่ไหวนะ”

วรินทรพอได้พังดังนี้ รีบซุกหัวลงเอาหน้าตัวเองยัดเข้าไปในอกของเขาทันที หัวใจตอนนี้เต้นตุ๊บๆแรงเหลือเกิน

จนถึงตอนนี้ วรินทรพึ่งจะรู้สึกว่าจริงๆวันนี้ตัวเองกำลังอยู่ในควาฝัน หรือว่ามันเป็นความจริงกันแน่

เธอและทาวัต เราแต่งงานกันแล้วจริงๆหรอ

วันที่สอง วรินทรและทาวัตออกไปทำงานพร้อมกันตามปกติ ที่จอดรถของมาวัตจะอยู่ด้านล่าง ดังนั้นทั้งคู่แม้ว่าจะมารถคันเดียวกันแต่จะไม่มีใครรับรู้ได้อย่างแน่นอน หรือแม้ว่าจะมีคนเห็น มันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องปกปิดกันแล้ว

แต่ว่าหลังจากเข้ามานั่งที่นั่งทำงานได้ไม่นาน นั่งยังไม่ร้อนเลย เลขานิธูร ก็มาเคาะประตูตามหาเธอ

เลขานิธูรถือเอกสารเกี่ยวกับ cr งานจัดแสดงแฟชั่นประจำฤดูฝน น้ำหอมดาวรุ่งก็อยากมาเสนอCR นี้เช่นเดียวกัน โดยวัตถุประสงค์หลักๆ จะเป็นการจัดแสดงเสื้อผ้าบวกกันน้ำหอมเข้าด้วยกันซึ่งจะโดดเด่นไม่เหมือนใครอย่างแน่นอน

"คนรับผิดชอบงานนี้ที่ทางเขาส่งมาคือใคร” วรินทรเปิดดูเนื้อหาในเอกสารรายงาน ตอนนี้เธอเป็นคนรับผิดชอบในโครงการจัดแสดงแฟชั่นประจำฤดูฝนนี้ แต่ว่าทางน้ำห้อมดาวรุ่งคงไม่ใช่ส่งคุณประภาพมาอีกหรอกนะ

นอกจากนี้งานนี้จะมีทาวัตและเธอเป็นผู้รับผิดชอบโครงการร่วมกัน เพื่อเป็นการป้องกันในวันข้างหน้า ดังนั้นแผนก CRจึงอยู่ในช่วงเตรียมจัดงานครั้งนี้

ฝ่ายประชาสัมพันธ์การจัดการแสดงงานในครั้งนี้ต่างก็กำลังประชาสัมพันธ์ข่าวนี้ไปทั่วประเทศ เรียกว่าทั่วทุกภูมิภาคพื้นโลกต่างก็รับรู้เรื่องงานนี้เลยก็ว่าได้ การที่น้ำหอมดาวรุ่งอยากร่วมงานด้วยและเริ่มนำผลิตภัณฑ์ส่งออกสู่ต่างประเทศก็เป็นเรื่องปกติ

นิรมลไม่ได้ยินคำเตือนของทาวัตเลยแม้แต่นิด สายตาเต็มไปด้วยผู้ชายคนนี้ ก่อนหน้านี้เธอคิดว่า สำหรับเธอประภาพคือหล่อที่สุดแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังมีผู้ชายที่หล่อชั้นหนึ่ง หล่อกว่าอีก

ผู้ชายคนนี้น่าที่จะมาสวามิภักดิ์ต่อเธอเป็นที่สุด

"หรือว่าท่านประธาน มีแนวคิดอะไรจะเพิ่มเติมในรางงานนี้อีกคะ?” นอกจากนิรมลจะไม่ยอมปล่อยมือที่เกาะอยู่แล้วนั้น ยังโผล่เข้ากอดแน่น คิดสุดชีวิตว่า ความคิดของตนนั้นดีเลิศคู่ควรพร้อมจะได้รับการยอมรับและถูกแสดงออกมาให้ทาวัตได้เห็น

ทาวัตจ้องมองเธออย่างหมดความอดทน กำลังคิดว่าอยากจะลุกขึ้นและสลัดเธออก แต่ประตูห้องรับแขกก็มีเสีย "โป้ง” เปิดเข้ามา

วรินทรยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าไร้ความรู้สึก มองทั้งสองคนปากก็อ้าเตรียมจะเอ่ยพูด แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมา

แต่สีหน้าท่าทางของทาวัตกลับไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อยนิด ยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม จ้องมองมาที่วรินทรด้วยอารมณ์สงบไม่กังวล หรือ หวาดผวาใดๆ

นิรมลมองเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาคือ วรินทร ดวงตาที่งดงามน่าดึงดูดคู่นั้นมองกลับไปมา ต่อมาจึงเริ่มเกิดการถกประเด็นขึ้น เหนือกว่านั้นเธอได้เอ่ยขึ้นว่า " คุณพี่คะช่วยดิฉันด้วยค่ะ ผู้ชายคนนี้เขาลวนลามฉัน”

หากสีหน้าและแววตาของทาวัตไม่ใช่นิ่งสงบและราบเรียนเช่นนี้ คนอื่นคงจะคิดว่าทาวัตจะลวนลามเขาจริงๆ

นิรมลยังเล่นละครบีบน้ำตาร้องให้ออกมา เหมือนการขัดขื่นเมื่อสักครู่เริ่มสงบลง รีบถอยออกห่างทาวัตอย่างรุกรี้รุกรน

ทาวัตไม่ได้พูดอะไร ทำเหมือนกับว่ามองไม่เห็นในสิ่งที่เธอเล่นละครเมื่อสักครู่ไป แต่ดวงตาคำคลับคู่นั้นเอาแต่จับจ้องไปยังวรินทรอย่างไม่กระพริบตา

วรินทรก้าวท้าวเดินไปข้างหน้า เดินตรงเข้าไปหาทาวัตอย่างช้าๆ แต่สีหน้ากับไม่แสดงอาการใดๆออกมา

และคืนนี้มีสนุกแน่