หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 316

ตอนที่ 316 ลองคิดดู

เดินมาถึงข้างหน้าทาวัต เธอพยายามจะพูด แต่นิรมลได้จับมือของเธอไว้ เธอร้องไห้อย่างน่าสงสาร ไหล่สั่นเทา"พี่พาฉันออกไปหน่อยได้มั้ย ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน เมื่อกี้พึ่งจะ......"

ประโยคสุดท้ายเธอไม่ได้พูดออกมากลับทำให้คนคิดไปไกลแล้ววรินทรมองเห็นน้ำตาที่ไหลพรากเต็มหน้าของนิรมล ริมฝีปากแสยะยิ้ม สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นและไม่แยแส"เขาทำอะไรเจ้า"

นิรมลเกิดความเขินอายจากนั้นแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเช็ดน้ำตา วรินทรพูดขึ้น" พี่ ฉันรู้ว่านี่อาจเป็นคำพูดที่อาจกระทบจิตใจ แต่ผู้ชายคนนี้กำลังจะทำอะไรบางอย่างกับฉัน ถ้าพี่ไม่เข้ามาฉันคง...."

พูดแล้วก็เอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมา ราวกับสาวน้อยที่ถูกโดนเหยียดหยาม รอยยิ้มของวรินทรฝังลึกลงไปจนมองไม่เห็นความรู้สึกใดๆ สายตาของเธอดูเยือกเย็นแล้วมองไปที่นิรมลพร้อมยกคางของเธอขึ้นแล้วพูดว่า"เธอจะบอกว่าฉันมาขัดเธอใช่ไหม" น้ำเสียงของเธอเย็นชามากทำให้นิรมลเกิดความสับสน

"ไม่ใช่นะพี่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น" นิรมลพูดอย่างกลั้นน้ำตา น้ำตาที่ไหลอยู่บนหน้าถูกเช็ดออกไป วรินทรไม่ได้มองไปที่เธออีก แล้วหันกลับไปมองทาวัตที่ทำท่าทางไม่สนใจมาตลอดแล้วพูดว่า"เธอล่ะ ไม่มีอะไรอธิบายให้ฉันฟังหน่อยหรอ"

ทาวัตขมวดคิ้วแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ตาดำที่เย็นชาจ้องมองไปที่ลูกตาใสแจ๋วของวรินทรแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า"เธอจะเชื่อฉันหรือเชื่อเขา"

ภายในใจของนิรมลเต้นรัว เกิดลางสังหรไม่ดีออกมา แล้วมองหน้าวรินทรอย่างกังวล ทุกคนเงียบสงบ ไม่มีการตอบสนองใดๆ ดูแล้วน่าจะเชื่อเธอแล้วแหล่ะ

ไม่ใช่ว่าประเทศนี้ผู้หญิงจะมองเรื่องชื่อเสียงตัวเองเป็นเรื่องสำคัญสุดหรอกหรอ

"พี่ คนปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ อย่าตกไปอยู่ในน้ำมือเขาเด็ดขาดเลยนะ เธอจะไม่มีความสุขเลย"

"อ่อ คนปากไม่ตรงกับใจหรอ เธอหมายถึงเขาใช่ไหม" วรินทรมองไปที่ทาวัตเหมือนเป็นการย้อนถาม

นิรมลหันหัวไป หน้าตาเต็มไปด้วยความน่าสงสาร ถ้าเป็นคนอื่นจะต้องเชื่อเขาแน่ๆ แต่นี่เป็นวรินทรไงไม่ใช่คนอื่น

"เธอ เธอ" การกระทำนี้บ่งบอกถึงการไม่ใยดีนิรมลเลย เธอเป็นผู้หญิงที่ถูกตามใจมาโดยตลอด ถูกประคบประงมมาจนโต เธอไม่ค่อยฟังคำพูดของแม่ซักเท่าไหร่ นึกไม่ถึงเลยว่าจะโดนเธอดูถูกได้ขนาดนี้ แถมยังโดนสาดด้วยกาแฟอีก นิรมลทนไม่ไหว เธอสงบสติอารมณ์แล้ววิ่งออกจากห้องไปเธอได้เจอเลขที่ในลิฟพอดี พบเธออยู่ในห้องรับรองแล้วก็วิ่งออกไป หลังจากนั้นก็ไม่พบเธอในห้องรับรองอีกเลย คนที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้ร้องไห้ไม่น่าใช่เจ้านายเธอแน่ๆ พี่วรินทรพึ่งจะเข้าไป ไม่น่าใช่หรอก

ในห้องรับรองกลับมาสงบอีกครั้ง แต่วรินทรยังคงหยิบทิชชูมาเช็ดที่มืออยู่ ราวกับว่ามีเชื้อโรคร้ายซะอย่างนั้น ทาวัตหัวเราะออกมาแล้วจับมือของเธอไว้ตรงหน้าอก มือใหญ่โอบอุ้มมือเล็กของเธอที่เช็ดจนเป็นสีแดง ทาวัตพูดว่า"ทำไมเช็ดแรงอย่างนั้น ไม่กลัวเจ็บหรอ" เสียงเตือนของเขาดูอบอุ่นมาก จากที่วรินทรอยากจะลงโทษเขาก็หายโกรธไปในพริบตา

วรินทรวนกลับมาคว้าเสื้อกั๊กของทาวัตแล้วถามอย่างโหดเหี้ยม" ไปเจอเธอที่ไหนหรอ"จากนั้นก็หยิบทิชชู แววตาโหดเหี้ยมมองมาแล้วเช็ดให้เขาจนสะอาด" ใครจะไปรู้ ผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นโรคพิษสุนัขบ้าก็ได้ ถ้าเช็ดไม่สะอาดแล้วติดโรคจะทำยังไง" นึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอเธอที่บ้านผู้ชาย น่าจะราดกาแฟย้อมผมให้เธอมากกว่านี้

ทาวัตยิ้มด้วยน้ำตาแล้วมองไปที่มือของวรินทรที่หยิบทิชชูมาเช็ด แล้วดึงตัวเธอมาที่อกพร้อมพูดว่า" ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้"

"คว้าก" เสียงนี้เป็นเสียงที่วรินทรฉีกเสื้อของเขาออกแล้วทิ้งลงถังขยะ วรินทรกลืนน้ำลายสายตาจ้องมองไปที่ต้นแขนของทาวัตไม่กระพริบ ยั่วยวนเขาอย่างไม่หยุดยั้ง" แบบนี้แถวบ้านฉันเรียกว่าหึงใช่มั้ย" ทาวัตยิ้มจางเจือน พร้อมใช้มือดึงใบหน้ารูปไข่ของเธอเข้ามา ผิวที่ละเอียดนุ่มทำให้เกิดสัมผัสความรู้สึกที่ดึงดูดเกินห้ามใจ