หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 317

ตอนที่ 317 ผู้หญิงก็มีจิตใจ

วรินทรพึ่งจะฉลาดขึ้นมา ดวงตามองไปที่ต้นแขนของทาวัตไม่หยุดแล้วพูดว่า" ยอมรับมาเถอะ ไม่ต้องพูดก็ได้ ผู้หญิงที่เธอเจอคนนั้นทำไมเธอถึงไม่ยอมปล่อยเขาไป ถ้าฉันไม่บังเอิญเข้ามาเธอคงไม่แยกกันแบบนี้หรอกจริงมั้ย" ทาวัตพูด" ฉันกำลังจะปล่อยไปเธอก็เข้ามาพอดี" ทาวัตมองไปที่วรินทรแสดงถึงความชัดเจนของตัวเอง"ผู้หญิงก็มีจิตใจ นั่นมันน่าผิดหวังเกินไปปะ" วรินทรพูดด้วยความหึงหวง" ผู้หญิงบ้าคนนั้นเป็นลูกสะใภ้ที่ดีตรงไหน จะมาเป็นเจ้าสาวแทนฉันงั้นหรอ" ความเลวของทาวัตก็ได้เปิดเผยออกมา เขาเสยคางของวรินทรขึ้นแล้วสะบัดลงไป วรินทรยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมพูดว่า" เธอไม่กลัวคนรู้เรื่องเมื่อคืนหรอ"ทาวัตชะงักลง ดวงตาสีดำที่มีความกังวลใจจ้องมองไปที่วรินทรอย่างไม่ปล่อย ผู้ชายคนนี้แย่มาก วรินทรยิ้มอยู่ในใจจนเผยออกมาทางสีหน้า" ไม่เป็นไรนะ ยังเหลือเวลาทำเรื่องเลวทรามอีกสามวัน" ทาวัตพูดจาเรื่อยเปื่อย มือใหญ่ไปจับที่ใบหน้าของเธอแล้วยิ้ม ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปมาก วรินทรปิดหน้า ทำไมถึงยังจำได้ชัดขนาดนี้นะ

"ใช่ แผนงานนี้นิรมลหยิบไปแล้วใช่มั้ย" วรินทรมองบนโต๊ะที่ไม่มีแผนงาน มือก็ควานหาไปด้วย" อือ แผนงานนี้โอเคนะ แต่ติดตรงที่คนนี่แหล่ะ" ทาวัตพูดอย่างเย็นชาพร้อมกับเล่นหัวเธอ วรินทรพูด"อ้อ" จากนั้นก็เปิดแผนงานมาดู แต่เปิดไปเพียงไม่กี่หน้าเธอก็พบการ์ดบางอย่างหนีบอยู่บนแผนงานทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมา แถมการ์ดนี้ยังใช้อักษรอังกฤษที่สวยงามในการเขียนว่า : เธอคือรักแท้ของฉันที่คอยมาเติมเต็มความรักและความซื่อสัตย์ภายในใจ

วรินทรทนไม่ไหวที่จะฟุบลงไปกับพื้น โชคชะตาลิขิตความรักที่เต็มเปี่ยม และความซื่อสัตย์ ข้างบนยังมีกลิ่นหอมเบาๆโชยชวน ดมไปทำให้วรินทรรู้สึกไม่ดี วรินทรใช้มือบีบกระดาษแผ่นนั้นด้วยความโกรธแค้น ผู้หญิงคนนี้สมองเสื่อมหรอ มีคนเอาจดหมายรักวางไว้บนแผนงานหรอ คำพูดพวกนี้ฉันจะอวกออกมาอยู่ละ เธอหันมาเค้นจากปากของทาวัต" เธอเห็นหรือยัง" ทาวัตพูด" อือ" เขาพยักหน้า หน้าตาไม่ได้มีการตอบสนองใดๆวรินทรพูด" เธออ่านหมดแล้วใช่มั้ย" ทาวัตพูด" ไม่ อ่านไปนิดหน่อย" ทาวัตก้มลงพยุงตัวเธอขึ้นมา เธอบีบการ์ดไว้แน่น ขยี้แล้วขว้างลงถังขยะ ตำแหน่งที่การ์ดสอดอยู่มันตรงกับหน้าที่สำคัญ เขาจึงวิ่งออกไปแบบไม่ได้ดู วรินทรสั่นไปทั้งตัว อดกลั้นความอดทนไว้แล้วดูแผนงานฉบับนี้ต่อ ยังดีที่ตอนสุดท้ายไม่ได้เจอการ์ดอะไรอีก แผนงานฉบับนี้ไม่เลวนะ ดีกว่าที่เธอเคยเห็นแผนงานของบริษัทอื่นซะอีก ถ้าไม่ได้ร่วมมือกันต้องเสียดายแน่ๆ แต่ถ้าต้องสนทนากับนิรมลคงต้อง.....

"แผนงานฉบับนี้ดีมากเลย เธอต้องพิจารณาอีกมั้ยว่าจะร่วมมือกับพวกเขาดีมั้ย" วรินทนถาม เพราะว่าเรื่องเล็กน้อยนี้ก็เป็นหนึ่งในแผนงานที่ดี นี่ไม่มีเหตุผล แถมยังไม่สำคัญอีกด้วย

"คนรับผิดชอบครั้งนี้ก็คือเธอ เธอคิดว่าไงล่ะ" ทาวัตไม่ตอบอะไร

ไม่คืบหน้า ไม่คืบหน้า วรินทรเธอไม่มีความคืบหน้าเลยใช่มั้ยเลยถูกทาวัตดูถูกเอาขนาดนี้ แต่เหมือนว่าตอนนี้จะถูกทาวัตกดขี่ สิ่งนี้มันจะอยู่กับเธอและลงโทษเธอไปตลอด"สองตาของฉันมองเห็นแล้ว ยังไงล่ะ เธอจุดไฟก็ต้องอยากวิ่งหนีไม่ใช่หรอ"ทาวัตยิ้มมุมปาก เสียงต่ำๆคล้ายกับเสียงนกนางแอ่นพูดขึ้นว่า" คิดได้ดีมาก" พูดจบเขาพลิกตัวขึ้นมาไม่รอคำตอบ ริมฝีปากของเขาประกบแน่น เธอจะเปิดไฟได้ที่ไหนล่ะ วรินทรปิดตาลงโดยไร้การขัดขืน

เวลาเกือบเที่ยงวัน เนื่องจากเมื่อคืนหมดแรงไปเยอะ ทำให้เย็นวันนี้วรินทรลุกไม่ขึ้นนอนอยู่บนเตียงตลอด ถึงเวลาอาหารเช้าคุณท่านเข้าใจจึงไม่ได้ให้คนขึ้นไปตามพวกเขา แต่นี่ใกล้เที่ยงแล้วก็ยังนอนอยู่อย่างนั้นจึงให้กวินไปเคาะประตู

กวินเคาะประตูห้องก็ไม่มีเสียงตอบรับจึงเปิดประตูเข้าไป ประตูเปิดออกโดยบังเอิญ ทาวัตที่สวมเพียงแค่เสื้อยืดสีขาวมองเห็นกวินจึงนำมือไปถูที่หัวของเขาแล้วพูดว่า" อรุณสวัสดิ์จ่ะลูก แม่กำลังหลับอยู่ ไม่ต้องไปรบกวนเขาแล้วเนาะ''"อ้อ" กวินพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก" พ่อครับ เมื่อคืนดุเดือดมากเลยมั้ยครับ" ทาวัตกักตัวเขาไว้ในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นมองหน้าที่ยั่วยุของกวิน ขมวดคิ้วและมองเขาอย่างอ่อนโยน" ไม่ดุเดือดหรอก เธอเอามาจากไหนเนี่ยฮึ"