หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 386

ตอนที่386 ไปฆ่าคนๆคนหนึ่ง

ประภาพประกบริมฝีปากอย่างแน่น แววตาที่สับสน เขารู้อยู่แล้วว่าชยุตหลังจากที่ได้แหวน จะต้องถีบออกจากหมากรุกของเขา แต่เพราะว่าพิษที่อยู่ในตัวมษยา เขาจึงไม่สามารถอยู่นิ่งได้

ชยุตใจทราม ไม่เพียงแต่แค่เรื่องนี้ เขาจะอยากกลืนกินอำนาจของประเทศCไว้ในกำมือ และเท่ากัตอนี่กำจัดทาวัตไป

ในเวลาสั้นๆ ชยุตไม่จะทำร้ายตระกูลศรีภักดีพังได้ เขายังมีเวลาอีกเยอะ

"ตอนนี้ทำยังไงดีละ?" วรินทรเริ่มหวั่นใจ กับใบหน้าที่สับสนที่อยู่บนหน้าเธอมองไป ถึงได้วางมือลงละสงบสติอารมณ์

"ต่อไปสิ่งที่ชยุตจะทำ น่าจะนำเธอไปต่อรองกับคนๆหนึ่ง" ประภาพมองไปที่วรินทร ก่อนที่จะกำหมัดอย่างแน่น ในสมองเอาแต่คิดว่าจะยังไงต่อไป

"ฉัน?" วรินทรชี้ไปที่ตัวเอง ลืมตาโต ตะลึง

ถ้าเป็นอย่างที่ประภาพคิดว่า อีกไม่นาน ชยุตก็เรียกคนมาพาเธอไป หลังจากควบคุมอำนาจทุกอย่าง ชยุตที่ไม่มีศีลธรรม

ได้ครอบครองห้องอ่านหนังสือของประภาพ

และพึงพอใจกับห้องอ่านหนังสือนั้นที่มีเครื่องปั้นดินเผาที่ราคาแพงประดับ

วรินทรถูกคนลากเข้าในห้องอ่านหนังสือนี้ ประตูถูกปิดอย่างเสียงดัง "ปัง"

เธอได้ดูเครื่องปั้นดินเผาของชยุตอย่างระมัดระวัง กำลังกัดริมฝีปาก

ชยุตได้วางเครื่องปั้นดินเผาในมือลง มองไปที่วรินทร ในแววตาที่เต็มไปด้วยแผนต่างๆนาๆ "ฉันได้ยินจากเฟิร์นว่าเธอความจำเสื่อมหรอ? กับพ่อแท้ๆของเธอก็ไม่รู้จักแล้วหรือไง?"

วรินทรรู้สึกถึงความเยือกเย็น และไม่ได้ตอบ

"มานั่งนี้สิ พวกเราพ่อลูกมาระลึกความหลังกันหน่อย" นึกไม่ถึงว่าจะสามารถใช้ตัวขอฃวรินทรได้ ชยุตเปลี่ยนอย่างอ่อนโยน ราวกับพ่อคนหนึ่ง เดินไห้องหนังสือ แล้วนั่งลงที่โซฟาสีดำ

วรินทรชะงักแปลกใจสักครู่ ก็ได้เดินไปนั่งโซฟาตรงข้ามกับชยุต ใบหน้าที่นิ่ง และแววตาที่ใส่ซื่อ เหมือนกำลังจ้องมองคนแปลกหน้าอยู่

ชยุตพอใจกับพฤติกรรมของวรินทรมาก มันแสดงให้เห็นถึงว่าวรินทรความจำเสื่อมจริงๆ

ชยุตยังไม่รู้เรื่องวรินทรรู้ว่าตนเองไม่ใช้ลูกสาวของเขา ประภาพไม่ได้บอกให้เขา รวมไปถึงเรื่องการไปมาหาสู่ของตะกูล....ก็ได้ปิดบังเขาไว้

ชยุตรู้ดีว่า วรินทรนั่นไม่ใช่ลูกแท้ๆขอฃตน ฉะนั้นหลายปีนี้ เขาถึงไม่เคยถามถึงทมยันตีกับวรินทรเลย แต่สำหรับต้องตัดสินใจ ที่เอาคนอื่นมาเป็นลูกสาวของตนเอง

เขาไม่เคยแตะต้องตัวของทมยันตี ทมยันตีจะมาคลอดลูกคนเองได้ยังไง ชยุตแสดงกิริยาที่มีต่อหว่างวรินทรกับวาดฝันก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว

แต่ตอนนี้เพราะเขารู้ว่ากำลังทำอะไร จะต้องใช้ทรินทร ก็คงไม่ทำให้วรินทีจับได้หรอก

"ฉันเป็นพ่อของเธอ " ชยุตพูดไปโดยดูไม่ออกว่าเขากำลังโกหกเลย

วรินทรนึกคิดแปปหนึ่ง "ประภาพบอกฉันว่าพ่อแม่ฉันอยู่ที่ฝรั่งเศส"

"เขาโกหกเธอ ฉันไม่ได้อยู่ฝรั่งเศส และแม่เธอก็ได้เสียไปนานแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะไปฝรั่งเศสหรอก " ชยุตได้หลอกสมองของเธอโดยการเรื่องจริงอิงโกหกมาพูด ยิ่งทำให้หลงเชื่อได้ง่าย

"คุณเป็นพ่อของฉันจริงๆหรอ?" วรินทรทำตาโต จ้องมองไปที่ตาของขนุนอย่างแปลกใจ

ชยุตพยักหัว และมองเธอด้วยความรัก "ลำบากมากเลยใช่มั้ยลูก"

วรินทรไสหัว ตาที่มีละอองน้ำ แล้วยังสูดจมูกไปมาอีก

"รู้มั้ย ทำไมพ่อถึงเรียกให้มาหา" ชยุตถาม

"ไม่รู้ค่ะ"

พูดถึงประโยคสุดท้ายก่อนที่จะโมโหด่าทาวัต

ทศยากับประภาพมองหน้ากัน ไม่รู้จะดีใจหรืออะไรดี

เพราะทาวัตคงเป็นคนๆเดียวที่ต่อต้านตระกูลศรีภักดี แต่ถ้าวรินทรกัตอนาวตได้คุยกัน

ประภาพยิ่งมีโอกาส

นอกจากเรื่อง ระหว่างวรินทรกัตอนาวัตก็คงจะเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป

ประภาพคิดแล้วก็รู้สึกพอใจ

ให้วรินทรความจำเสื่อม ไม่จำได้อะดีแล้ว ถ้าความทรงจำกลับมา เห็นว่าตัวเองกำลังทำอะไร คงยอมรับความจริงไม่ได้แน่

"วรินทร เธอจะไปจริงๆเหรอ?" ประภาพถามด้วยความเป็นห่วง เพราะกลัวว่าวรินทรจะมานั่งเสียใจทีหลัง

"แน่นอนสิ การแก้แค้นให้แม่ก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง?" วรินทรตอบอย่างมั่นใจ

ประภาพเห็นความตั้งใจของเธอ จึงไม่พูดอะไรอีกเลย

นี่นึกว่าเขาเห็นแก่ตัว เขาปล่อยผู้หญิงที่เขารักมาหลายปีไม่ได้หรอก ก็แค่เธอกัตอนาวัต ได้แต่งงานกันแล้ว

"พี่ชาย พวกเราทำแบบนี้มันไม่ดีหรือเปล่า?" มษยากระซิบข้างหูประภาพ

"มีอะไรไม่ดีละ? เรื่องนี้เธอเป็นคนอยากจะไปทำเอง"

มษยารีบปิดปาก ไม่ถามอีก แต่ในแววก็เต็มไปด้วยความลังเลใจ