หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 392

ตอนที่ 392 ผมหวังว่าให้เป็นน้องสาวตัวน้อย

เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอถูกยิง ยังดีที่โดนแค่ไหล่

วรินทรมองในแง่ดีตลอด และยังคิดว่าจะเกิดเรื่องโชคดีตลอด ครั้งนี้กระสุนไม่ได้ยิงเข้าหัวใจ แต่เป็นที่ไหล่ เธอรู้สึกว่าโชคดีมากแล้ว

ดีที่กวินไม่ได้เป็นอะไรไป

เธอก้มหน้ามองเห็นใบหน้าเล็กพาดอยู่หัวเตียง เดาว่าเป็นกวิน

วรินทรค่อยๆยื่นนิ้วมือออกไป พยามอย่างมากไม่ให้เจ็บแผล จิ้มแก้มนิ่มกวินเบาๆ

จิ้มสะเปะสะปะไปไม่กี่ที กวินก็ตื่นขึ้น เงยหน้าสบกับดวงตาอ่อนโยนที่รักและทะนุถนอม เขาเลิกคิ้วสูงอย่างยินดี “แม่ครับ!”

“ตะโกนทำไมเล่า แม่ไม่ได้หูหนวกนะ” วรินทรรู้สึกผิดที่ทำให้เขาตื่น แต่ความสามารถปลิ้นปล้อนเธอสุดยอดมาก เลยโทษกวินแทน

กวินไม่ได้ค้านเธอ อยากจะกอดเธอแรงๆ แต่กังวลว่าจะไปโดนบาดแผลเลยทนไว้ก่อน

“พ่อลูกล่ะ?” วรินทรมองไปรอบๆ เลียกลีบปากแห้งกร้านของตน ในปากก็แห้งผากไม่ค่อยมีน้ำ

กวินเห็นท่าทางน้อยๆของเธอก็รู้ว่าเธออยากดื่มน้ำ รินน้ำในเหยือกลงแก้วแล้วหยิบหลอดใส่ให้วรินทรได้ดื่มน้ำจากหลอดไม่ต้องลุกขึ้นมาดื่ม

ดื่มหมดหนึ่งแก้ววรินทรก็ยังไม่หายกระหายน้ำ ให้กวินรินใส่อีกสองแก้ว ดื่มหมดแล้วทั้งร่างก็รู้สึกดีขึ้น

“พ่อกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ ตอนไปแม่ก็ตื่นพอดี” กวินวางแก้วน้ำลง ดวงตาโตกะพริบปริบๆมองวรินทร ความรู้สึกผิดลอยขึ้นมา

“ทำไมมองแม่แบบนี้ล่ะจ๊ะ? ความสวยแม่ไม่ใช่น้อยๆแล้ว พ่อลูกเห็นแล้วต้องหึงแน่” วรินทรเห็นกวินท่าทางแปลกๆ เลยพูดหยอกล้อ

กวินไม่สามารถละดวงตาออกจากเธอได้ แล้วกอดเข้าที่แขนเธอข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บก่อนพูดว่า “แม่ครับ ขอโทษนะครับ เพราะกวินไม่ดีเอง ถ้าไม่ใช่กวิน แม่คงไม่ได้รับบาดเจ็บ”

“เพ้อเจ้ออะไรเนี่ย แม่ไม่ได้โทษลูกซะหน่อย จะบอกให้นะ แม่คนไหนบนโลกใบนี้เห็นลูกจะตายแล้วไม่ช่วยบ้าง?” พูดพร้อมยื่นมือไปเคาะศีรษะเล็ก “ถ้ารู้สึกผิด ก็แกะเชอร์รี่มาให้แม่กินซะ ไม่รู้ช่วงนี้เป็นอะไรอยากกินของเปรี้ยวๆ”

แถมรู้สึกอยากอาเจียนอยู่ตลอดเวลา

คงไม่ใช่เพราะช่วงนี้ทำงานและพักผ่อนมั่วซั่วไปหมด เรื่องพวกนี้อาจจะกระตุ้นให้ร่างกายไม่ค่อยดีล่ะมั้ง?

วรินทรคิดๆไปก็รู้สึกทั้งร่างสั่นเทิ้ม โรคเก่ายังไม่ทันหายยังจะมีแผลเพิ่มอีก เจ็บปวดใจจริง!

อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้วุ่นกับการจัดการต่อกรกับชยุต เส้นตึงไปหมด วรินทรเพียงรู้สึกว่าความกดดันเธอมากกินไป และไม่ได้ใส่ใจร่างกายตัวเอง รวมถึงเธอชอบกินเปรี้ยวมากกว่าหวานมาตั้งแต่เด็ก เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร

ใบหน้าเล็กของกวินประหลาดใจในชั่วพริบตา มองสายตาไม่แยแสของวรินทร “แม่ครับ ในท้องแม่มีน้องสาวตัวน้อยแล้วนะครับ ไม่ว่ายังไงแม่ก็เป็นแม่แล้วนะครับ อย่าประมาทแบบนี้อีกนะครับ?”

ถ้าเธอรู้เร็วกว่านี้ พวกเจาจะวางใจให้เธอไปยุ่งกับพวกชยุตหรอ? แทบจะเอาเชือกมัดตัวเธอไว้ในบ้านเลยล่ะ

“ลูกรู้ได้ยังไงว่าเป็นน้องสาวตัวน้อย?” วรินทรโพล่งออกมาหลังจากคำพูดของกวิน

เวลาผ่านไปหนึ่งวิ สองวิ สามวิ......

กวินก็ปิดหูตัวเองแน่น หนึ่งวิหลังจากนั้นเสียงคำรามของวรินทรก็ดังขึ้น “ลูกพูดว่าไงนะ?! นะ น้องสาวตัวน้อย?!”

กวินรอเธอคำรามจบถึงคลายมือเล็กลง มองเธออย่างสงบนิ่ง “ในท้องคุณแม่มีน้องสาวตัวน้อยครับ อายุสองสัปดาห์แล้ว”

เธอ ในท้องของเธอ น้อง น้องสาวตัวน้อย?

วรินทรเบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่สนบาดแผลที่ไหล่แล้วเอามือลงไปคลำท้องใต้ผ้าห่ม

ความตกใจปนยินดีมาอย่างฉับพลันเกินไปแล้ว เธอรับไม่ไหวแล้ว......

“ไม่เป็นครับ” ใบหน้ากวินที่ยังคงความมั่นใจในตัวเอง “แต่ผมเรียนรู้ได้”

พอนึกถึงใบหน้านุ่มนิ่มของเด็กน้อย กวินก็รู้สึกรอคอย

“หึๆ ลูกเป็นเด็กแสบ ยังจะเลี้ยงเด็กแสบที่เด็กกว่าตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นพ่อนมหรอจ๊ะ” วรินทรอยากจะยื่นมือไปจิ้มสักทีสองที เสียดายที่เอื้อมไม่ถึง

แต่ว่าคิดๆไปก็ดูเหมือนจะมีเหตุผลอย่างมาก

นึกถึงตอนแรกที่เธอให้กวินช่วยงานบ้านเล็กๆน้อยๆ ให้เรียนรู้การเลี้ยงน้องตั้งแต่ตอนนี้ หลังจากนี้จะได้ช่วยลดปัญหาได้ไม่ใช่หรอ?

คิดไปคิดมาก็รู้สึกมีเหตุผล วรินทรเริ่มคิดวางแผนในใจ

แต่กวินไม่รู้ในใจคุณแม่ตนกำลังคิดวางแผนจะทำให้เขากลายเป็นพ่อนมศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด และยังคิดว่าแม่ตนไม่ยินยอมให้เขาเลี้ยงน้องสาวตัวน้อย อยากโน้มน้าวเธอจากใจ

กวินถูกขุดหลุมไปไกลแล้ว แถมยังอาสาลงหลุมด้วยตัวเอง ใช้สองมือขุดหลุมฝังตัวเอง

“แม่วางใจให้ผมเลี้ยงน้องได้ครับ ผมจะเลี้ยงน้องให้อ้วนกลมอย่างแน่นอน!”

กวินปฏิญาณตนอย่างเอาจริงเอาจัง ดวงตาโตกะพริบปริบๆมองวรินทร

วรินทรพูดไม่ออก ลูกแน่ใจหรอว่านั่นเป็นเรื่องหมูๆ?

“ลูกรู้ได้ไงว่าเป็นน้องสาวตัวน้อย? อาจจะเป็นน้องชายตัวน้อยก็ได้นะ?” วรินทรเลิกคิ้ว มองเขาอย่างสงสัย

เด็กอายุเพิ่งสองสัปดาห์ ยังเป็นถั่วเม็ดเล็กๆอยู่เลยมั้ง? กวินรู้ล่วงหน้าได้ยังไง

ใบหน้ากวินเกิดสีหน้าประหลาดใจ จ้องที่ท้องวรินอย่างอักอ่วน แล้วพูดขึ้น “ผมหวังว่าให้เป็นน้องสาวตัวน้อย ก็ต้องเป็นน้องสาวตัวน้อยแน่นอน”