หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 393

ตอนที่ 393 วรินทร ผมติดหนี้คุณมากมาย

“คิดว่าลูกหวังอะไรเธอก็จะเป็นอย่างนั้นหรอ? ไม่แน่อาจจะเป็นน้องชายตัวน้อยก็ได้นะ ลูกรัก จะเป็นหญิงหรือชายก็ได้ทั้งนั้น” วรินทรรู้สึกยินดี ได้ยินคำพูดของกวินราวกับว่าเด็กในท้องต้องเป็นผู้หญิงแน่ๆ

แม้ว่าเธอก็อยากมีลูกสาวเหมือนกัน แต่ก่อนก็เคยบอกทาวัตไว้ว่าอนาคตแต่งงานกันไป จะต้องมีลูกสองคน คนหนึ่งเป็นชายอย่างเขา คนหนึ่งเป็นหญิงอย่างเธอ

กวินโตมาคล้ายทาวัต ถ้าเกิดคลอดลูกออกมาเป็นลูกผู้หญิงเหมือนเธอ ก็จะสมบูรณ์แบบ

แต่ว่าวรินทรก็รู้ดีว่าเรื่องแบบนี้มันจะไปกำหนดได้ที่ไหนกัน ตามธรรมชาติสำคัญกว่า ตอนนี้คาดหวังมากไปถ้าเกิดไม่เป็นตามอย่างที่ปรารถนาก็จะผิดหวังอย่างมาก

ดังนั้น ทำใจให้ปกติสิดี

“ลูกอยากได้น้องสาว เด็กผู้ชายซนเกินไป ไม่น่ารักเลยสักนิด” กวินย่นจมูกเล็ก ทำเสียงครวญคราง ลืมไปเลยว่าตัวเองก็เป็นเด็กผู้ชาย

ที่จริงกวินไม่ได้ชอบเด็กผู้หญิง เพราะเด็กผู้หญิงบางคนที่โรงเรียนอนุบาลมีความบ้าผู้ชาย ขี้แง ทำให้คนอื่นลำบาก

แต่ถ้าคุณแม่คลอดลูกสาวออกมาล่ะก็ กวินรู้สึกว่าจะต้องน่ารัก และไม่ขี้แงเหมือนเด็กผู้หญิงแสบพวกนั้น

สรุปแล้วพี่ชายกวินคนนี้จะเป็นตัวอย่างให้เอง

“ลูกอย่าคาดหวังมากนักเลยนะจ๊ะ แม่อาจจะทำไม่ได้อย่างหวัง”

“ทำไมล่ะครับ?” กวินเบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ราวกับจะถามว่า “ทำไมลูกตัวเองจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตัดสินใจไม่ได้”

วรินทรไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ถ้าเกิดเธอสามารถกำหนดเพศลูกตัวเองได้ เธอคงขึ้นสวรรค์ไปนานแล้ว

“ไม่งั้นลูกก็มากรอกหูเขาหรือเธอฟังทุกวันเลยสิว่า ‘น้องสาวตัวน้อย น้องสาวตัวน้อยรีบๆออกมา’ ไม่แน่อาจจะกลายเป็นลูกสาวจริงๆก็ได้” วรินทรยากที่จะมองท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์ที่อยากรู้อยากเห็นขนาดนนี้ของกวิน ก็ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูด

ปฏิกิริยาแรกของกวินรู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้ แต่พอวรินทรพูดก็ใจเต้น

“ทำแบบนี้จะกลายเป็นน้องสาวตัวน้อยจริงๆหรอครับ?” ใบหน้ากวินสับสน ถ้าเกิดว่าสามารถจริงๆล่ะก็ ให้เขาไปพูดใส่กี่วันก็ได้ไม่มีปัญหา

วรินทรอดไม่ได้ที่จะขำ พยักหน้าอย่างสบายๆ “จริงแท้แน่นอนจ๊ะ”

กวินรู้สึกโล่งอกทันที มองบริเวณท้องวรินทร ถึงแม้จะถูกผ้าห่มคลุมอยู่ แต่ว่าก็ไม่สามารถบังสายตาอันร้อนแรงของกวินได้

หรือว่านี่คือคำพูดในตำนานที่ว่า......จ้องใครคนนั้นก็จะเปลี่ยนเป็นเด็กหญิง?

คราวนี้ ประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก ประภาพได้ยินพวกเขาพูดจนจบถึงค่อยเดินจากข้างนอกเข้ามาข้างใน

วรินทรมองเห็นเขาก็เกิดความประหลาดใจ จากนั้นกวินก็เล่าให้เธอฟังข้างหู เธอถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ใช่แล้วพ่อบุญธรรมมีเรื่องอยากจะคุยกับแม่กวินเป็นการส่วนตัว” ประภาพเห็นกวินก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล และท่าทางอ่อนโยนอย่างเคย

กวินผิดคาด เขารออยู่ข้างนอกตั้งนาน มองวรินทรหนึ่งที เห็นว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธก็ปิดประตูออกจากห้องผู้ป่วยไป

ประภาพเดินไปหาเก้าอี้ใบหนึ่งมานั่ง วรินทรใช้มืออีกข้างหนึ่งช่วยเอาขึ้นมา ใช้แรงอย่างมาก ประภาพเห็นแล้วจึงรีบเข้าไปช่วยเธอ

“ครั้งนี้ฉันเป็นหนี้นาย” ประภาพกระตุกริมฝีปากอย่างไม่ใส่ใจ ยิ้มอย่างขมขื่น “วรินทร ผมติดหนี้คุณมากมาย”

วรินทรไม่ได้พูดอะไร มองเขาอย่างนิ่งๆ

“ที่จริงแล้ว ผมไม่เคยตั้งใจจะหลอกใช้คุณเลย แล้วก็ไม่ได้เข้าใกล้คุณเพราะมีประจุดประสงค์ด้วย” ประภาพกุมมือข้าง เป็นครั้งแรกที่เขาเกิดความรู้สึกกังวลในใจ

“คุณจำได้ไหมว่าตอนคุณเด็กๆ มีพี่ชายคนหนึ่งเคยให้ลูกกวาดกระต่ายขาวหนึ่งอันกับคุณ” เขาเงยศีรษะขึ้น มองเธออย่างคาดหวัง แล้วยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง “เรื่องนานขนาดนี้ คุณจะจำได้ยังไงเนอะ”

ลูกกวาดกระต่ายขาว?

วรินทรขมวดคิ้วสวยเป็นปม เธอจะไปชอบลูกกวาดได้ไง ตอนเด็กๆขนมหวานที่ชอบที่สุดคือเค้กเกาลัด ลูกกวาดที่เคยกินนี่นับได้เลย เพราะว่าเธอชอบกินแค่ลูกกวาดที่รสชาติเปรี้ยวๆเท่านั้น ไม่ชอบกินของที่หวานๆ

พอประภาพพูดขึ้น เธอก็เริ่มจำได้

ความทรงจำเธอสมัยเด็กดีมาก ไม่ใช่ว่าเธอตั้งใจจะจำมัน แต่บางเรื่องเธอก็ลืมไม่ลง

เธอจำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง เธอวิ่งไล่สุนัขพันธ์บิชองที่เธอเลี้ยงมากับมืออย่างเอิกเกริกในสวนดอกไม้ที่บ้านพูลสวัสดิ์ สุนัขพันธ์บิชองตัวนั้นคือของขวัญวันเกิดที่คุณแม่เธอให้มา เธอชอบสัตว์น่ารักขนขาวราวกับหิมะแบบนั้น

ตอนนั้นเธอประมาณสี่ขวบได้มั้ง ทาวัตเดินกลับมาที่เตียง กลัวเขาจะเตะตูดเอาก็เลยรีบวิ่งกลับไป ร่างเธอเล็กจิ๋ว วิ่งไถลลงไปยังหลุมในสวนดอกไม้ ทาวัตไม่มีทางเลือกอื่น

วรินทรตอนเด็กๆแม้ว่าจะอวดดี แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจภาพลักษณ์ตนเอง ปีนต้นไม้ลุยโคนอะไรต่างๆเก่ง แม้แต่ทาวัตก็รู้จะทำอย่างไร โรครักสะอาดทำได้เพียงทนโดนเด็กสาวสกปกมาป้ายตัว

ตอนนั้นเอง คุณแม่ของวรินทรปกติไม่มีอะไรทำ ชอบจัดดอกไม้ วรินทรจึงเล่นกับแจ๊วที่ลานบ้าน วิ่งเล่นไล่จับ แขนขาเล็กสั้นเดินเหินไม่มั่นคงเลยล้มบาดเจ็บ