หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 406

ตอนที่406คนผีทะเลคำนวณวัน！

เมื่อเห็นเธอเข้าห้องอาบน้ำไปแล้วทาวัตเลยถอดชุดสูทสีดำของเขาออกโยนมันลงไปในตะกร้าผ้าเขาดึงแขนเสื้อที่เปื้อนเลือดให้ขึ้นมาถึงข้อศอกท่อนเเขนเรียวยาวกำยำขาวผ่องของทาวัตมีรอยแผลอยู่หลายแห่งในรอยแผลยังมองเห็นเศษแจกันแตกทิ่มอยู่ในเนื้อหนังของเขาพร้อมกับเลือดที่ยังซึมๆออกมา

เศษเเจกันพวกนี้เป็นเศษซากที่แตกละเอียดกระจายอยู่บนพื้นสนามหญ้าเขากอดวรินทรไว้ในอ้อมแขนของเขาเธอจึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆแต่ว่าเเขนของเขากลับถูกเศษแจกันบาดทิ่มแทงจนนับแผลไม่ถ้วน

ทาวัตใช้แหนบค่อยๆคีบเศษเเจกันออกมาจากแขนตัวเองบางแผลมีเศษเเจกันทิ่มฝังลึกเข้าไปในเนื้อเขารีบจัดการมันอย่างว่องไวโดยไม่มีการหยุด

เมื่อเศษเเจกันถูกคีบหลุดออกมาเลือดสดๆก็ไหลออกมาด้วยหน้าผากของทาวัตเริ่มมีเหงื่อผุดๆซึมออกมาแต่ดวงตาของเขายังคงดำขลับเฉียมคม

"อ๊าาาา！"จู่ๆเสียงวรินทรที่อยู่ในห้องอาบน้ำก็ร้องดังขึ้นมาทาวัตที่กำลังคีบเศษเเจกันอยู่ด้วยมือสั่นเทาตกใจรีบวางแหนบลงทันทีก่อนจะรีบสาวเท้าอย่างไวไปยังห้องอาบน้ำ

ทาวัตเดินไปเคาะประตูห้องอาบน้ำเขาเงี่ยหูฟังเสียงจากด้านใน"วรินทรเกิดอะไรขึ้น？"

"เปล่าไม่มีอะไร……"เสียงของเธอฟังดูไม่ค่อยปกติเหมือนจะบ่นพึมพำอยู่คนเดียวเเล้วเสียงก็เงียบหายไป

ตอนที่เธอกำลังถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำเธอเกือบจะลื่มล้มอีกแล้วเคราะห์ยังดีที่เเต่ก่อนทาวัตกลัวว่าเธอจะซุ่มซ่ามไปชนนั่นชนนี่ตามมุมต่างๆในห้องอาบน้ำเลยถูกพันด้วยผ้าหนาๆหุ้มไว้อีกชั้นหนึ่งดีที่เธอคว้าขอบอ่างอาบน้ำไว้ได้ทันไม่งั้นคงได้พุ่งเข้าไปในอ่างอาบน้ำแน่ๆ

นี่ถ้าลื่นลงไปจริงๆจะทำยังไงล่ะเนี่ย……

วรินทรสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆไปหนึ่งทีเล่นเอาตกอกตกใจจนใจกระดอนขึ้นมาถึงลำคอกว่าจะเรียกขวัญกลับคืนมาได้จนตอนนี้เองที่เธอได้ยินเสียงทาวัตเคาะประตูเรียกถามเธอ

"เป็นอะไรตรงไหนรึเปล่าคุณ?เปิดประตูก่อน"ทาวัตไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดๆจากเธอเเต่เขารู้ว่าเธอยังไม่ได้อาบน้ำแสดงว่าเมื่อกี้ต้องเกิดอะไรขึ้นเเน่ๆน้ำเสียงของทาวัตฟังดูกระวนกระวายอยู่ไม่น้อย

"ฉันไม่เป็นไรจริงๆเดี๋ยวก็อาบน้ำเสร็จเเล้ว！"ให้เปิดประตูงั้นเหรอ？จะให้เธอเดินล่อนจ้อนไปเปิดประตูให้ทั้งสภาพนี้น่ะหรือ？

ใบหน้าเรียวเล็กแดงก่ำขึ้นมาในทันใดก่อนจะทำตาโตบ้องแบ๊วตะโกนออกไปทางประตู

เสียงข้างนอกประตูสงบเงียบไปครู่หนึ่งจนวรินทรรู้สึกโล่งอกไปทีเเละเตรียมตัวจะอาบน้ำเเต่ทันใดนั้นเธอกลับได้ยินเสียงหมุนลูกบิดประตูห้องอาบน้ำดังขึ้นคลิ๊ก！

เธอลืมล็อคประตู？！

ตาของวรินทรเบิกโพลงจับจ้องไปยังประตูห้องอาบน้ำถ้าหากเป็นเมื่อก่อนป่านนี้เธอคงไม่รีรอที่จะรีบลุกไปปิดประตูอย่างแน่นอนทว่าในตอนนี้ในท้องของเธอยังมีซาลาเปาลูกน้อยๆอยู่ด้วยเธอจะทำอะไรซี๊ซั้วอย่างนั้นไม่ได้

วรินทรเลยตัดสินใจลงไปอยู่ในอ่างอาบน้ำซะเลยอ่างอาบน้ำนั้นใหญ่มากเเล้วยังมีฟังก์ชันนวดอีกเธอก็เลยนั่งนิ่งๆอยู่ในนั้นมีเพียงหัวน้อยๆกับหัวไหล่ขาวนวลเนียนของเธอเท่านั้นที่โผล่ขึ้นมาอยู่เหนือน้ำดวงตากลมโตคู่สวยกลอกไปมาจดจ้องไปที่ประตูที่กำลังจะถูกเปิดอออก

จากนั้นก็ได้เห็นทาวัตที่เดินเข้ามาข้างใน

ทาวัตมองดูหญิงสาวในอ่างอาบน้ำที่กำลังส่งสายตาจดจ้องระแวดระวังมาที่เขาเขาหันไปมองดูรอบๆก็ไม่เห็นว่าจะมีรอยน้ำที่เปิดล้นออกมาข้างๆอ่างอาบน้ำมีครีมอาบน้ำกับใยขัดตัววางอยู่เเต่ใยขัดตัวก็ยังคงแห้งนั่นหมายความว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้กำลังอาบน้ำอยู่เเน่ๆ

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเเล้วมองไปที่ตัวหญิงสาวถึงเเม้ว่าจะมีเพียงหัวน้อยๆของเธอกับไหล่เปลือยเปล่าที่โผล่พ้นน้ำในอ่างขึ้นมาทว่าบนผิวน้ำกลับไม่มีสิ่งใดมาบดบังถึงแม้อาจจะได้เห็นไม่ชัดเเต่ก็สามารถมองทะลุไปจนเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องล่างได้ท่อนล่างอันเปลือยเปล่าของหญิงสาวทำให้ความรู้สึกร้อนรุ่มมันพลุ่งพล่านเข้าไปในอกของชายหนุ่มจนแทบทนไม่ไหว

ชายหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกขยับขึ้นลงชัดเจนเขามองดูใบหน้าเรียวสวยที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออาจเป็นเพราะถูกเขาจ้องมองอยู่แบบนั้นนานไปหน่อยไหล่เปลือยเปล่าของเธอก็ค่อยๆเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆระเรื่อด้วยเช่นกันเสน่ห์ของหญิงสาวดึงดูดให้ชายใดที่ได้เห็นต่างก็อยากปกป้องทะนุถนอมเธอ

"นี่คุณคุณจะยังยืนอยู่นี่ทำไมกันห๊ะออกไปก่อนสิฉันจะอาบน้ำ！"วรินทรถลึงตาโตพูดโพล่งใส่เขาเธอเริ่มรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเมื่อถูกเขาจ้องอยู่แบบนั้น

ท่าทางฮึดฮัดฟึดฟัดของเธอช่างไม่ระคายชายหนุ่มเลยแม้เเต่น้อยแต่กลับยิ่งดูอ่อนนุ่มเย้ายวนซะมากกว่า

ดวงตาของเขาคมเฉียบนุ่มลึกขึ้นยิ่งมองเข้าไปในตาของเธอยิ่งทำให้เขารู้สึกรุ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆเขาไม่ยอมออกไปเเต่กลับเดินขยับเข้าไปใกล้เธอก่อนจะหยิบใยขัดตัวขึ้นมาพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของเขา"ผมจะยังไม่ไปไหนทั้งนั้นผมจะอาบน้ำให้คุณ"

"ใครใครใครให้คุณมาอาบน้ำให้ฉัน！ฉันมีเล็บเอ๊ยมีมือนะฉันอาบเองได้！"วรินทรนึกอยากเอามือตบปากตัวเองสักทีต้องติดมาจากยัยคาร่าแน่ๆไอ้โรคพูดติดอ่างเนี่ย

เธอรู้อยู่แก่ใจว่ายี่สิบห้าวันที่เขาพูดนั้นมันหมายความว่าอะไรอะไรจะคำนวณได้เป๊ะขนาดนั้นเลยหรือ？

คิดๆดูเเล้วต่อไปก็คงยากที่จะหลีกเลี่ยงชะตากรรมแล้วล่ะสิเเค่คิดก็เข่าอ่อนละแบบนี้เธอจะโกหกได้มั๊ยเนี่ย？

ทาวัตวางเธอลงบนที่นอนดึงผ้าห่มที่อยู่ข้างๆขึ้นมาห่มให้เธอจังหวะที่เขากำลังจะลุกขึ้นนั้นวรินทรกลับคว้าเเขนเขาไว้

เขาสะดุดเล็กน้อยก่อนจะหันไปเห็นวรินทรที่กำลังจ้องดูเเขนเสื้อเปื้อนเลือดของเขา

เมื่อกี้เขาก็รีบไปหน่อยเลยลืมหยิบเสื้อนอกมาใส่ทับเพราะเกรงว่าถ้าเธอเห็นเข้าเเล้วจะเป็นห่วง

วรินทรมองดูเเขนเสื้อเปื้อนเลือดของเขาแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย"นี่แขนคุณ……คุณไปได้เลือดบาดเจ็บมาตั้งเเต่เมื่อไหร่？"

เท่าที่ดูเเล้วน่าจะเป็นรอยแผลใหม่เพราะเขาเป็นคนรักสะอาดไม่มีทางยอมปล่อยให้เสื้อผ้ามีรอยเลือดทิ้งไว้เเบบนี้เป็นแน่

"แค่บาดเจ็บเล็กน้อยน่ะไม่ต้องกังวลหรอก"ทาวัตยิ้มอ่อนๆให้เธอเเววตาเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นเเละอ่อนโยนเขาค่อยๆดึงมือออกจากเธอ"คุณนอนเถอะเดี๋ยวผมมา"

หลังจากพูดจบทาวัตก็หันเดินกลับไปนั่งที่โซฟาหยิบแหนบออกมาคีบเอาเศษเเจกันที่ยังแทงคาอยู่ต่อที่เมื่อสักครู่เขายังดึงออกไม่หมด

วรินทรเห็นแบบนั้นเเล้วก็หลับไม่ลงเธอดึงผ้าห่มออกเเล้วก็ลุกออกมาจากเตียงโดยไม่สวมรองเท้าก่อนจะเดินตรงมาหาเขา

พื้นห้องปูด้วยพรมขนนิ่มหนานุ่มเลยทำให้ความเย็นไม่ระคายเท้าเปลือยเปล่าของเธอ

"เดี๋ยวฉันช่วยคุณเอง"วรินทรยืนดูวิธีการคีบเศษแจกันที่บ้าระห่ำของเขาที่ทั้งว่องไวรุนแรงตรงเป้าหมายเขาทั้งคีบทั้งแงะเศษพวกนั้นโดยที่ไม่กลัวว่าตัวเองจะเจ็บเลยวรินทรเห็นเเล้วก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ

ทาวัตเงยหน้าขึ้นมองจึงได้เห็นแววตาที่แน่วแน่ของเธอก่อนจะถอนถอนหายใจออกมาพร้อมกับยื่นแหนบส่งให้