หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 407

ตอนที่407เธอคือเป้าหมาย

"แผลจากเศษแจกันที่ร่วงลงมาแตกใช่มั๊ย？"วรินทรมองดูบาดแผลตามแขนของทาวัตด้วยสายตาอันเจ็บปวดรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ

ทาวัตตอบเสียง"อืม"สั้นๆ

ฝีมือการคีบเศษแจกันออกจากแผลของวรินทรถึงเเม้จะรวดเร็วว่องไวและป่าเถื่อนเท่าทาวัตเเต่เธอก็สามารถจัดการกับแผลเหล่านี้อย่างคล่องแคล่วไม่มีการไปคีบโดนเนื้อที่อยู่รอบๆเเผลอย่างที่ทาวัตทำเขาอาจจะรู้สึกเจ็บบ้างแต่ก็ยังอยู่ในระดับที่พอทนไหว

บอกได้เลยว่าฝีมือของเธอเก่งกาจไม่เบา

"เมื่อก่อนคุณเคยช่วยใครจัดการกับแผลพวกนี้มาก่อนรึเปล่า？"หลังจากพูดจบทาวัตถึงได้รู้สึกว่าคำพูดของตัวเขาเองทำไมมันฟังดู……อิจฉาริษยา

ก็เพราะว่าเธอดูจะเชี่ยวชาญคล่องแคล่วมากอย่างกับว่าทำมันบ่อยจนเป็นเรื่องปกติอย่างนั้นแหละ

วรินทรยังก้มหน้าทำต่อไปโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะตอบเขาไปว่า"เมื่อก่อนสมัยที่อยู่อังกฤษน่ะลูกชอบไปรื้อพวกอะไหล่เครื่องจักรมาเล่นแล้วก็ชอบเจ็บตัวอยู่บ่อยๆต่อมาก็เคยช่วยประภาพด้วย"

พอได้ยินประโยคแรกทาวัตก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาได้หน่อยแต่พอได้ยินประโยคหลังเท่านั้นเเหละดูหน้าเขาจะเริ่มเปลี่ยนสีละเข้มขึ้นมาทันที

เธอสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของชายหนุ่มที่เริ่มจะขุ่นมัววรินทรก็เลยเงยหน้าขึ้นมามองเขาแวบหนึ่งแล้วก็ก้มไปหนีบเอาเศษเเจกันออกต่อตอนนั้นเองที่เธอเริ่มนึกขึ้นได้ว่าตัวเองพูดอะไรพลาดไปซะเเล้ววรินทรมองหน้าด้วยสายตาเว้าวอน"ฉันรับประกันได้เลยว่าแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้นเอง！"

ทาวัตไม่เชื่อที่เธอพูดสายตาเหลือบมองไปที่ขวดน้ำยาฆ่าเชื้อที่อยู่ข้างๆเเล้วก็หันไปส่งซิกให้เธอ

วรินทรรู้เเล้วว่าเขาต้องการอะไรเธอหันไปหยิบขวดน้ำยาฆ่าเชื้อมาก่อนจะเอาไม้พันสำลีมาจุ่มลงไปในน้ำยาฆ่าเชื้อจากนั้นก็ค่อยๆเช็ดไปที่แผลตามเเขนของทาวัต

หลังจากเช็ดด้วยน้้ำยาฆ่าเชื้อเรียบร้อยเธอก็หยิบเอาผงสมุนไพรยูนนานจากกล่องยามาโรยๆตามแผลของเขา

ทาวัตมองดูวรินทรที่กำลังตั้งอกตั้งใจทายาให้เขารอยยิ้มที่มุมปากค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มเขารู้สึกอยากหยุดเวลาเอาไว้นานๆ

หลังจากจัดการแผลของทาวัตเรียบร้อยเขากอดวรินทรเอาไว้เเละเตรียมตัวจะเข้านอน

ทว่าการกอดวันนี้ไม่เหมือนกับท่าทางการกอดก่อนจะเคลิ้มหลับอย่างที่ผ่านๆมาคืนนี้วรินทรออกจะเป็นฝ่ายรุกเกินไปหน่อยท่ากอดของเธอดูเหมือนกับปลาหมึกยังไงยังงั้นสองเเขนสองขาพากันโอบรัดไปที่ชายหนุ่มประหนึ่งว่ากลัวเขาจะวิ่งหนีไปไหน

ทำเอาทาวัตถึงกับออกอาการขำก่อนจะกอดเธอเอาไว้เเน่นเขารู้ดีว่าเป็นเพราะเหตุการณ์วันนี้เลยทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยก็เท่านั้นเอง

เขาใช้มือตบหลังเธอเบาๆเป็นจังหวะ"นอนเถอะผมอยู่นี่แล้ว"

ทาวัตโน้มหัวลงมาบรรจงจูบเบาๆลงบนหน้าผากของเธอ

ความวิตกกังวลของวรินทรบัดนี้ได้มลายหายไปจนสิ้นหญิงสาวกลอกตากลมโตไปมาจากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปจับที่ใบหน้าหล่อเหลาของทาวัต"ม๊วฟฟฟ"วรินทรประทับจูบแรงๆไปบนริมฝีปากเรียวบางอมชมพูของเขาไปหนึ่งทีเเล้วก็รีบผละมือออกจากหน้าเขาซุกหน้าเข้าไปในอ้อมกอดก่อนจะเข้าสู่นิทรา

การกระทำของเธอมันยิ่งโหมให้ไฟปรารถนาในกายเขาปะทุขึ้นมาอีก

สายตานุ่มลึกของเขาจ้องมองไปที่หญิงสาวอยู่นานสองนานก่อนจะถอนหายใจอย่างเงียบๆนึกอยากจะผละตัวเองออกไปจากเธอเพื่อออกไปสงบสติอารมณ์ตัวเองสักน่อยแต่เขาก็มิอาจทนไหวดึงตัวเธอเข้ามากระชับกอดให้แน่นขึ้นอีกหน่อย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนเมื่อเห็นว่าวรินทรหลับสนิทไปแล้วทาวัตจึงค่อยๆลืมตาขึ้นเอื้อมมือไปลูบผมสลวยของเธออย่างเบามือมองดูใบหน้ายามหลับของเธออย่างรักใคร่เอ็นดู

หลังจากนั้นทาวัตก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบตุ๊กตาแมวตัวยาวๆตัวหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้าตุ๊กตาตัวนี้เป็นตัวที่วรินทรโปรดปรานที่สุดเเต่ด้วยความที่ทาวัตอิจฉาแมวตัวนี้เขาก็เลยจับมันยัดเก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้า！เขาหยิบน้องแมวเอามาวางไว้ในอ้อมแขนของวรินทรคิดซะว่าแทนที่เขาไปชั่วคราวก็เเล้วกัน

เขาเดินออกจากห้องนอนไปก่อนจะเข้าไปที่ห้องหนังสือ

"ท่านประธานหลังจากที่ทำการสอบสวนแล้วพบว่าในขณะนั้นห้องนั้นไม่มีคนเข้าพักค่ะเเล้วกล้องวิดีโอวงจรปิดก็บังเอิญเสียขึ้นมาในตอนนั้นพอดีเลยทำให้เหตุการณ์นั้นไม่ได้ถูกกล้องบันทึกภาพเอาไว้เลยค่ะ"เสียงของลินดาดังลอดออกมาจากวิดีโอคอล

ทาวัตนั่งฟังที่ลินดารายงานจากนั้นก็เหวี่ยงหัวไปมาเบาๆคิ้วเขาเริ่มขมวดแน่น

ทางฝั่งลินดาเมื่อได้เห็นท่าทีของทาวัตใจเริ่มสะดุดกึกซวยละไม่ใช่ว่าBOSSคิดว่าเธอทำงานไม่บรรลุเป้าหมายเเล้วก็จะไล่เธอออกรึเปล่าเนี่ย

ลินดาเป็นผู้อำนวยฝ่ายออกแบบภูมิทัศน์ของบริษัทCRเเต่ในครั้งนี้เขาเรียกเธอมาเพื่อหารือเกี่ยวกับการตกแต่งภูมิทัศน์ของบ้านธัมรุจินันท์ในช่วงปลายเดือนนี้มีเพียงฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเธอตื่นเต้นดีใจแค่ไหนที่รับโอกาสทำงานนี้เเต่ใครจะคิดว่าจู่ๆมันจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น

ทาวัตกำลังจะนั่งครุ่นคิดต่อไปแต่ทันใดนั้นเองประตูห้องหนังสือก็เปิดออกวรินทรยืนมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย"ฉันได้ยินหมดเเล้ว"

ทาวัตทำหน้างงด้วยความสงสัยไม่ใช่เธอหลับไปแล้วเหรอจากนั้นหญิงสาวก็ออกเเรงโยนน้องแมวตัวยาวมาทางเขาก่อนจะลากรองเท้าแตะสำหรับใส่เดินในบ้านวิ่งเตาะเเตะๆๆออกจากห้องไป

จู่ๆทาวัตใจก็เต้นเร็วแรงรู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์ลอยเเวบเข้ามาหัวเขาลางสังหรณ์ที่ดูคล้ายกับว่าฉันได้พิสูจน์เเล้วว่าเขามันไม่ดีต่อมาเสียง"ปัง"ก็ลอยเเว่วเข้ามาเสียงประตูปิดนั่นเอง

ทาวัตเดินออกมาจากห้องหนังสือเเล้วเขาก็ทันได้เห็นผ้าปูที่นอนกับหมอนถูกโยนลงไปกองอยู่บนพื้น

ยัยเด็กคนนี้……

มุมปากเขาขยิบยกขึ้นขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาจินตนาการเอาไว้เลยไม่งั้นเขาคง……

"วรินทรเปิดประตู"ทาวัตเอามือบิดๆที่ลูกบิดประตูแล้วก็พบว่าประตูถูกล็อคจากด้านในเขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีตั้งเเต่เธอตั้งท้องอารมณ์เธอก็ยิ่งแปรปรวนขึ้นเรื่อยๆเดี๋ยวนี้เก่งกล้าขึ้นถึงขนาดกล้าไล่เขาออกจากห้องเลยเหรอเนี่ยอยากจะแยกห้องนอนกับเขาเเล้วใช่มั๊ย

ไม่รู้ไปได้นิสัยนี้มาจากไหนกัน？

วรินทรนอนมุดตัวคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มในห้องนอนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงจากด้านนอก

หลังจากทาวัตออกจากห้องนอนไปไม่นานนักเธอก็ตื่นคงเป็นเพราะช่วงนี้เขามักจะรอให้เธอหลับแล้วเขาก็ค่อยออกมาจากห้องก็เลยทำให้เธอรู้สึกกังวลวรินทรยังไม่ทันหลับสนิทเลยด้วยซ้ำจังหวะที่ทาวัตลุกออกมาจากห้องเธอก็ตามเขาออกมาติดๆ

เธอดันมาเห็นตอนเขากำลังวีดีโอคอลอยู่กับผู้หญิงพอดี！

ในใจของวรินทรเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจความน้อยอกน้อยใจในตัวสามีมันเอ่อล้นใจของเธอไปหมด

เธอสูดจมูกฟุดฟิดไปมาใจก็อยากลุกไปเปิดประตูเขาใจจะขาดเเต่คิดๆดูแล้วก็เปลี่ยนใจเอาซะดื้อๆ

เธอทำเป็นไม่สนใจเสียงที่อยู่ด้านนอกต่อมาไม่นานวรินทรก็ผล็อยหลับไปท่ามกลางเสียงเคาะประตูดังระรัวจากด้านนอก……