หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 58

ตอนที่ 58 ให้ปลาฉลามกิน

ความสามารถของเธอเนี่ย ใช้คำพูดทาวัตพูด ก็คือคนที่บังคับไม่ให้จมน้ำในสระเด็กเท่านั้น

ทาวัตเปลี่ยนเสร็จอย่างไว มองวรินทรที่นั่งอยู่บนชิงช้าเก้าอี้โยกไปโยกมาแล้วยิ้ม เดินไปข้างๆเธออุ้มเธอขึ้นมา ในขณะที่วรินทรยังไม่ได้ตั้งตัวก็โยนเธอลงในสระน้ำ

“อ้าาาาาาา!” วรินทรนึกไม่ถึงว่าทาวัตจะทำแบบนี้กะทันหัน โดนโยนลงน้ำทั้งตัว น้ำสาดสี่ทิศ น้ำในสระเข้าปากเข้าจมูกทั้งสี่ทิศแปดทางกระเด็นเข้าตาจนแสบตา อุณหภูมิในร่างกายก็ยังปรับตัวไม่ทันกับอุณหภูมิของน้ำ เลยสั่นๆหนาวๆ

“ให้ตายเถอะ!”กว่าจะโผล่ตัวขึ้นมาบนน้ำได้ วรินทรทรมานอยู่ในน้ำไม่หยุด มือเต้นขารำอยู่อย่างนั้น ลื่นมาก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นแล้ว ขอแค่ไม่จมลงไปก็พอ

ทาวัตว่ายมาทางเธอ หนึ่งมือกอดก้นเธอไว้ ให้ศีรษะเธอโผล่ขึ้นห่างจากน้ำ

วรินทรกอดหัวเขาไว้ให้ตายยังไงก็ไม่ปล่อย กระพริบตาไม่หยุดค่อยๆลองบีบน้ำออกจากตา ในปากก็ไม่หยุดสำลักน้ำ สภาพที่โดนสำลักน้ำอย่างหนัก เธอไม่ใช่ไม่อยากฝึกและไม่ใช่ไม่เป็น แต่ปรึกษากันก่อนโยนไม่ได้หรือไง?

“ปล่อยมือ ไม่งั้นจะโยนคุณไปในบ่อปลาฉลามให้ปลาฉลามกิน”ผมของทาวัตโดนเธอดึงจนล่วงไปไม่กี่เส้น แรงเยอะจนทำให้เขาต้องสูดลมหายใจแรง

บ่อปลาฉลาม?!

วรินทรรีบปล่อยมือด้วยความตกใจ เธอรู้ว่าทาวัตมีบ่อลึกที่เลี้ยงปลาฉลามน้อยไว้สองตัว แต่นั้นเป็นเรื่องเมื่อห้าปีก่อนแล้ว อย่าบอกนะว่าเลี้ยงจนใหญ่โตแล้ว?

นั้นก็กัดเธอกินได้ทั้งคำไม่เหลือแม้แต่ซาก?

“ขึ้นไปเปลี่ยนชุดลงมา” ทาวัตยิ้มอ่อนอย่างพึงพอใจ พยุงเอวเธอขึ้นไปบนพื้นดิน ใบหน้าที่สวยงามไร้ที่ติมองยังไงก็วอนตีนอย่างนั้น

เสื้อผ้าบนร่างกายวรินทรเปียกจนติดตัวหมด และก็บังเอิญมากวันนี้เธอใส่ชุดเดรสสีขาว เปียกทีก็แนบติดตัวเลย ทำให้เห็นหุ่นที่ยอดเยี่ยมของเธอจนหมดจด ระหว่างลมหายใจที่เร็วแรงสามารถมองเห็นสองลูกที่นุ่มนิ่มขึ้นๆลงๆ เป็นการล่อลวงอย่างเงียบๆชัดๆ

ดวงตาของทาวัตมืดๆมนๆ ดูดีจนลูกกระเดือกคอกลิ้งขึ้นกลิ้งลง แล้วหันหลังกลับ น้ำในสระน้ำหนาวๆเย็นๆ พอดีเลยสามารถรักษาความร้อนในตัวให้คงที่

ในขณะที่วรินทรเปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จแล้วกลับไปที่สระน้ำ ทาวัตนอนอยู่บนเก้าอี้ สวมแว่นดำกันแดดไว้ ชี้สระน้ำ บ่งบอกให้เธอลงไป

วรินทรมองที่สระน้ำ ก็รู้สึกเกรงกลัวนิดหนึ่ง คิดวิเคราะห์อยู่ว่าจะถามเขาดีไหมว่ามีสระเด็กหรือเปล่า แต่นี้มันก็น่าอับอายเกินไปป่ะ?

“มีห่วงยางไหม?” วรินทรยืนอยู่ตรงนั้น ถามอย่างเกรงๆ ทำไมรู้สึกคำพูดนี้มันน่าอับอายยิ่งกว่า?

ห่วงยาง?

ทาวัตมองวรินทรที่ใส่ชุดว่ายน้ำไว้ ส่วนที่ควรมีก็มีครบ นมเป็นนมตูดเป็นตูด หุ่นดีมาก ไม่มีไขมันส่วนเกินเลย และไม่ผอมแห้งเกินไปด้วย ยิ้มอ่อนแล้วพูด “ไม่มี เอวบางดี”

อะไร? วรินทรตะลึงไปสักพัก เพิ่งจะนึกได้ว่าห่วงยางที่เขาหมายถึงไม่ใช่ความหมายเดียวกับเธอ ใครจะมาถามเรื่องแบบนี้?

“โรคจิต!” วรินทรแก้มแดง พูดด้วยความเคร่งเครียดแล้วเดินไปข้างสระน้ำ นั่งลงอย่างระมัดระวังแล้วใช้เท้าจุ่มน้ำสัมผัสอุณหภูมิของน้ำ

แต่นี้ก็เป็นแค่การกระทำที่ไม่จำเป็นเลย เพราะเมื่อกี้เธอสัมผัสอุณหภูมิน้ำในสระเต็มที่แล้ว ที่ทำแบบนี้เพราะเธอตื่นเต้นเกินไป

“เห้อะ”ทาวัตออกเสียงไปหนึ่งทีไม่ได้ตอบเธอกลับ นี้เป็นคำถามที่เดาไม่แม่น ถ้าในใจวรินทรยังมีเขา ไม่ว่าใคร ก็ห้ามไม่ได้ถ้าเขาจะแต่งงานกับวรินทร แต่ถ้าในใจเธอไม่มีเขา งั้นเขาก็จะรอเธอรักเขาแล้วค่อยแต่งงานกับเธอ

ถ้าไม่รักเขาเลยหล่ะ?

ถ้าเธอไม่รักเขา งั้นก็ไม่ต้องแต่งก็ได้

ฝึกฝนไปประมาณ1ชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงเวลาทานอาหารแล้ว วรินทรโล่งอกไปที ค่อยๆว่ายกลับฝั่งจากใจกลางสระ แต่เห็นเธอก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น อย่างน้อยสมองก็ไม่โดนสมองหมูมาแทนที่ ทาวัตรู้สึกแบบนี้จริงๆ

“ไปเถอะ เปลี่ยนชุดเสร็จไปทำอาหาร”ทาวัตดึงเธอขึ้นมา นำเสื้อผ้าที่พี่เลี้ยงวางไว้บนเก้าอี้อาบแดดยื่นให้เธอหนึ่งชุด ตัวเขาเองเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้อง

วรินทรมองรอบๆ พบว่าพี่เลี้ยงพวกนั้นไม่รู้หายไปเมื่อไหร่หายไปหมดเลย แต่ความคิดที่แก้ผ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างนอกเธอก็ยังรับไม่ได้เพราะเธอก็ไม่ได้ดำรงชีวิตที่อังกฤษมาก่อน

หาห้องที่ไม่มีคนวรินทรก็เดินเข้าไป รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมา แวะอาบน้ำล้างตัวข้างใน

วรินทรก้มหน้ามองกระโปรงของตนเองที่มีสีดำ ตรงเอวมัดเชือกสีเดียวกันไว้เช่นกันเป็น

บังเอิญมั้งน่าจะ

ทาวัตเดินออกมา เปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดาสบายๆ สองมือเสียบกระเป๋า เดินตรงไปข้างหน้า วรินทรรีบตามไป