หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 59

ตอนที่ 59 วรินทร คุณว่าใครมีปัญหา?

“ทาวัต อย่าบอกนะว่าคุณจะทำอาหารเอง?”วรินทรเดินตามทาวัตเข้าไปในคฤหาส์ มาถึงห้องครัว ทั้งทางไม่เห็นพี่เลี้ยงสักคน ขนาดพี่ลิงยังไม่เจอ อีกอย่างดูลักษณะของทาวัต รู้สึกเหมือนจะลงไม้ลงมือเองด้วย

พูดกันว่า วรินทรยังไม่เคยเห็นทาวัตทำอาหารด้วยตัวเองเลย และไม่เคยได้ทานอาหารที่เขาทำ เท่าที่ดูจากความฉลาดของเขา วรินทรรู้สึกลึกๆ เป็นไปได้มากที่จะทำให้เธอท้องเสีย……

ทาวัตมองวรินทรไปทีหนึ่งเธอทำหน้าเหมือนไม่เชื่อถือเท่าไหร่ คำพูดที่กำลังจะพูดออกมาก็ขำไว้ที่คอ โดนเขากลืนลงไป “เอิ่ม คอยช่วยผมละกัน”

ประโยคนี้ขนลุกมาก!!!

“ประธานทา เป็นเพราะ cr จะล้มละลายหรือเปล่า คุณเลยไล่แม่บ้านออก?”วรินทรถามด้วยความระมัดระวัง นอกจากนี้เธอก็คิดอะไรไม่ออกจริงๆ

ทาวัตกำลังถือต้นหอมขึ้นมาสำรวจว่าคืออะไร ก็ได้ยินวรินทรพูดประโยคนี้ขึ้นมา เลยใช้ต้นหอมเคาะบนหน้าผากของวรินทร “คุณคิดให้ผมในแง่ดีบ้างไม่ได้หรือไง? ออกไป ทำอาหารเสร็จจะเรียก

วรินทรปิดหน้าผากแล้วบอกว่าเจ็บ หลีกเลี่ยงจากเขาไปไกลๆ “งั้นฉันจะถามครั้งสุดท้าย คุณจะเตรียมทำอะไร?”

“ข้าวผัด!”

วรินทรก็เดินออกห้องครัวด้วยความสบายใจสักที เห็นทาวัตก็ทำเป็นแค่นี้แหละ ข้าวผัดทำง่ายขนาดนี้ถ้าเป็นเธอก็ทำเป็น เธอคงกินไม่ตายหรอก

ทิ้งความคิดที่ว่าทำไมทาวัตถึงอยู่ๆมาทำอาหารไว้ก่อนชั่วคราว วรินทรเดินไปห้องโถงนั่งอยู่ในโซฟา ใช้รีโมทเปลี่ยนช่อง เป็นช่องศิลปะบันเทิง ช่วงนี้กำลังมาแรง ตอนทำงานถ้าว่างๆวรินทรก็จะเอามือถือออกมาดู

ปัง!

วรินทรตกใจจนสะดุ้งลุกขึ้นมายืน ยืนมองทางห้องครัวอย่างตะลึง

นี้ระเบิดหรือมนุษย์ต่างดาวบุกรุก?

โคร่งครั่ง!!

มาอีกเสียง ในที่สุดครั้งนี้ก็ทำให้วรินทรดึงสติกลับมา โยนรีโมททิ้งแล้ววิ่งไปห้องครัว เพิ่งถึงห้องครัวก็เห็นความยุ่งรกรุงรัง ไข่ขาวกับไข่แดงพันกันหมด กำแพงก็ติดเต็มไปด้วยเม็ดข้าว ยิ่งน่ากลัวกว่านั้นคือกระทะ ที่ใส่ไว้ข้างในคืออะไร?

เปลือกไข่?!

ใจของวรินทรล่มสลาย ทำไมถึงมีคนโง่ถึงขั้นเอาเปลือกไข่มาผัดกับข้าว? ถึงแม้เป็นเธอที่ทำครั้งแรกมากสุดก็แค่เอาไข่กับข้าวลงพร้อมกันผัดแหละ?

อีกทั้งเพราะวันนั้นใส่ข้าวสารเยอะไป เธอกับกวินกินหลายวันก็ยังกินไม่หมด สุดท้ายก็เททิ้งไป

“คุณจะระเบิดห้องครัวทิ้งหรือไง?”วรินทรมองทาวัตด้วยความไร้เรี่ยวแรง รุ่นเล็กกับรุ่นใหญ่ก็ไม่เหมือนกันงี้แหละ ฝีมือทำอาหารเบบี้ของเธอสุดยอดมาก กินแล้วก็ไม่อยากกินฝีมือคนอื่นอีก แต่ซาลาเปาตัวใหญ่นี้ คนละระดับกันอย่างไร้ที่ติเลย

“ไม่ใช่ว่าให้ใส่ไข่เข้าไปหรอ? ใครจะไปรู้ผมโยนเข้าไปทีก็ระเบิดเลย”ทาวัตกระพริบตา วรินทรคุ้นเคยดีถ้าทำผิดอะไรก็จะสีหน้าท่าทางประมาณนี้

“ทิ้งไข่ลงไปทั้งลูกหรอ?”วรินทรตะลึง เหมือนเธอตอนแรกๆเลยจริงๆ

ทาวัตยังไม่ทันพยักหน้าก็โดนวรินทรไล่ออกไป

“ทำเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?”ทาวัตถามอย่างเฉยๆ สีสันของอาหารถึงจะดูเรียบๆ แต่ความรู้สึกที่ทานดีมาก เทียบกับเชฟของคฤหาส์ไม่แพ้เลย แต่ถ้าเทียบกับเชฟพวกนั้น เหมือนมีอะไรมากกว่านั้น

ความอบอุ่นหรอ?

“ถึงอังกฤษไม่นานก็เป็นแล้ว”วรินทรกัดเนื้อไปคำหนึ่งด้วยความภูมิใจ อดไม่ได้ที่จะพูดต่อ บนโลกมีสิ่งของมากมาย แต่เนื้อเท่านั้นที่ขาดไม่ได้

“ออ”สีหน้าทาวัตเฉย มองไม่ออกว่าดีหรือร้าย รวมทั้งสีหน้าที่ชอบหรือไม่ชอบอาหารพวกนี้ก็ดูไม่ออก

วรินทรกระพริบตา จ้องทาวัต “ไม่อร่อยหรอ?”

ทาวัตกำลังจะตอบ ก็ได้ยินวรินทรพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ คนที่เคยกินก็ว่าอร่อยหมด หรือการลิ้มรสชาติของคุณมีปัญหา?”

สีหน้าทาวัตเครียดลงมาในทีเดียว จ้องวรินทรแล้วพูด “วรินทร คุณว่าใครมีปัญหา?”

“ฉันว่าตัวเอง……” วรินทรหดคอลง ขออภัยภายใต้สายตาของทาวัต แต่มือกลับรีบคีบอาหารบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว คิดไว้ไม่ให้ฉันกินดีๆก็อย่าคิดว่าคุณจะกินอิ่ม ในใจเคร่งเครียดยัดเข้าปาก

“รอก่อน!ผมให้คุณลงมือหรือไง?”ทาวัตมองเธอด้วยความได้ใจ วางตะเกียบลงแล้วหมุนกระจกจานหมุนมาทางตัวเอง ท่าทางหวงอาหาร

“ฉันเป็นคนทำมีสิทธิ์อะไรจะไม่ให้ฉันกิน?”

“ผักนี้เป็นของบ้านคุณหรือไง?” ทาวัตคีบมะเขือขึ้นมาแกว่งไปแกว่งมาตรงหน้าวรินทร แล้วคีบเข้าในถ้วยตนพูดว่า