หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 8

ตอนที่ 8 เหยื่อ

คุณนายอรัญญา ผู้ไม่เคยเข้าครัว นึกไม่ถึงว่าจะกำลังยุ่งคึกคักอยู่ในครัว แม้กระทั่งแม่บ้านที่ปกติจะชักสีหน้าใส่เธอก็เรียกเธอว่าคุณชายอย่างให้ความเคารพ

คำเรียกคุณชายทำให้คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกหันมามองเธอ

เมื่อสัมผัสกับสายตาที่เข้าไปถึงหัวใจ วรินทรที่งุนงงก็รีบก้มหัวลง มิน่าเล่าวันนี้บ้านพูลสวัสดิ์ตั้งแต่เจ้านายยันคนใช้ต่างแปลกไป ที่แท้เพราะทาวัตมา !

เมื่อวรินทรกำลังคิดจะหนีขึ้นในห้องตัวเองยังไง ชยุตก็เรียกเธอไว้

เธอเลยต้องปะทะกับสายตาที่จ้องแผดเผานั้นแล้วเดินไปตรงหน้าชยุต

และชยุตก็ลดความโหดเหี้ยมลงจากปกติมาก เพิ่มความอ่อนโยนขึ้น ชี้วรินทร และพูดกับทาวัต “ทาวัต นี่คือลูกชายคนเล็กของผม วรินทร”

พูดกับวรินทรว่า “วรินทร นี่คือว่าที่สามีของพี่สาว รีบเรียกพี่เขยซิ”

“พี่ พี่... เขย” ลิ้นของวรินทรสั่นระริกโดยควบคุมไม่ได้ ทั้งตัวก็เริ่มสั่นเทา

รายละเอียดเหล่านี้ถูกทาวัตจับตาไว้หมดแล้ว

คิดย้อนกลับไป ตอนที่ถูกดารินทร์รังแก เขาก็ไม่ได้หวาดผวาถึงขนาดนี้ งั้นผู้หญิงในคืนนั้นต้องเกี่ยวข้องกับเด็กคนนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้ !

ทาวัตมั่นใจความคิดนี้ยิ่งขึ้น เขายิ้มและถามว่า “ผมเป็นเสือเหรอ ? ทำไมกลัวผมถึงขนาดนั้น ? หรือเพราะทำเรื่องอะไรที่ผิดกับผมไว้เหรอ ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ วรินทรตกตะลึง ใบหน้าเริ่มแดง

เธอกลัวเขาจริงๆ แค่เห็นเขาก็นึกถึงความทารุณของเขาในคืนนั้น แล้วที่กลัวมากที่สุดคือถูกจับได้ !

“ผม ผม ผมไม่...” ลิ้นของเธอเริ่มสั่นอีกแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางที่ใช้ไม่ได้ของวรินทร สีหน้าของชยุตเปลี่ยนทันที แต่ครองขวัญที่นั่งอยู่ข้างๆกลับดีใจมากขึ้น

เมื่อได้ยินวรินทรไปบาร์ และยังไปต่อยตีกับคนอื่น ชยุตเริ่มอยู่นิ่งไม่ไหว

วรินทรมองยังชยุตโดยจิตใต้สำนึก เห็นแต่เขาหน้ามืดเหมือนผี เธอแบบเศร้าในใจ ต้องโดนตีอีกแล้ว

เห็นวรินทรมีแต่ยืนอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ครองขวัญใส่ร้ายป้ายสีเธอ และไม่แก้ตัวสักนิด ทาวัตมีความรู้สึกสนใจเธอยิ่งขึ้น

“อืม... “ ทาวัตเคาะนิ้วเรียวยาววางพาดอยู่บนโซฟาที่แสนแพง แต่บ่นพึมพำโดยไม่มีใครรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

แต่ทำให้ครองขวัญกลับยิ่งคึก และแต่งเรื่องตอกไข่ใส่สีตั้งใจที่จะสรรเสริญเยินยอ “น้องชาย นายเก่งมากจริงๆ !”

จบกัน วรินทรถอนหายใจอย่างเศร้าโศก

ใบหน้าเรียบเฉยของชายที่นั่งอยู่บนโซฟานั้น ขยับเล็กน้อยโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ดวงตาราวกับเหยี่ยวคู่นั้น จ้องมองตรงๆกับเธอ จึงค่อยๆพูดว่า “จริงเหรอ ? วันนั้นฉันเหมือนอยู่ที่นั่นด้วยนะ”