หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 208

บทที่ 208 คำพูดที่หนักแน่น

เนื่องจากชิวรั่วหานไม่ต้องการให้ลู่เสี้ยงหยางอยู่เป็นเพื่อนต่อ ดังนั้นเขาจึงกลับไปบ้านของเย่สวน

ทันทีที่เข้าไปถึงห้องรับแขกในบ้าน เขาได้เห็นสีหน้าของเย่สวนและหลิวจิ้งไม่ค่อยดีมากนัก ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องไม่สบายใจกับพวกเธอ

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วถาม “สวนเอ๋อ คุณแม่ครับ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกคุณดูไม่สบายใจ?”

เย่สวนและหลิวจิ้งต่างก็ไม่อยากเพิ่มความกังวลให้กับลู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นทั้งสองจึงส่ายหัวตอบ “เปล่า”

เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่ความจริง แต่ไหนๆ พวกเธอตั้งใจที่จะไม่บอกเขา ดังนั้นลู่เสี้ยงหนางจึงไม่ได้ถามต่อ เพราะเขารู้จักสองคนนี้ดี ถ้าพวกเธอไม่ต้องการพูด ไม่ว่าจะถามอย่างไรก็คงไม่ได้คำตอบอยู่ดี

จากนั้นเย่สวนกับหลิวจิ้งมองตากันและทำได้เพียงถอนหายใจ

แม้ว่าครั้งนี้ชิงเหอกรุ๊ปจะถูกหยูเม่ยหยินกรุ๊ปโจมตีอย่างหนัก แต่ก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ชิงเหอกรุ๊ปก็ได้โจมตีตระกูลเย่กรุ๊ปและจิ่นซิ่วกรุ๊ปเพื่อแก้แค้นลู่เสี้ยงหยางไปแล้ว

ดังนั้นตระกูลเย่กรุ๊ปและจิ่นซิ่วกรุ๊ปในวันนี้ต่างก็ต้องสูญเสียทรัพย์สินไปไม่น้อยเหมือนกัน

ส่วนเย่สวยจะต้องเผชิญกับความกดดันของทุกคนจากตระกูลเย่ และหลิวจิ้งก็ต้องเผชิญกับแรงกดดันจากผู้ถือหุ้นทั้งหมดของจิ่นซิ่วกรุ๊ป

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ทั้งคู่จึงรู้สึกปวดหัวและไม่รู้จะเผชิญหน้ากับมันอย่างไร

เวลาผ่านไปจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นของวันที่สองอย่างรวดเร็ว

ลู่เสี้ยงหยางตื่นมาทำอาหารแต่เช้า และหลังจากอาหารเช้าเขาก็ส่งเย่สวนไปตระกูลเย่กรุ๊ป

ระหว่างทางเย่สวนยังคงหมกมุ่นอยู่กับปัญหาเดิม ลู่เสี้ยงหยางก็ได้สังเกตอย่างชัดเจนว่าสีหน้าของเย่สวนนั้นไม่ต่างอะไรจากเมื่อคืนเลย

ลู่เสี้ยงหยางเป็นห่วงเย่สวนจนอดไม่ได้ที่จะถามเธอ “สวนเอ๋อ คุณมีอะไรบอกผมได้นะ บางทีผมอาจจะช่วยคุณได้”

เย่สวนมองว่าคำพูดของเขาเป็นเพียงคำปลอบโยนเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงยิ้มตอบ “ฉันไม่เป็นไรจริงๆ อย่าคิดมากไป”

“อ้อ ครับผม” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า

โครม!

ทันใดนั้น เสียงดังขึ้นจากด้านหลังรถ ตามด้วยรถที่ถูกกระแทกแล้วพุ่งไปข้างหน้า

มันคือรถที่ลู่เสี้ยงหยางขับอยู่ถูกชนจากด้านหลัง

ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนหูตาไวจึงรีบเหยียบเบรกเพื่อไม่ให้รถพุ่งไปชนท้ายรถคันข้างหน้า

เขาลงจากรถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และเย่สวนก็ได้ลงจากรถตามเขาไปด้วย

เมื่อกวาดสายตามองไปก็เห็นรถที่เพิ่งชนท้ายรถของพวกเขาคือรถซูเปอร์สปอร์ตหรูบูกัตติเวย์รอน

ในขณะนี้ประตูรถบูกัตติเวย์รอนถูกเปิดออก แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งลงจากรถ

เป็นผู้หญิงสวยเซ็กซี่ในชุดกี่เพ้า เธอกำลังเดินตรงเข้ามาหาลู่เสี้ยงหยางและเย่สวน

เนื่องจากสองข้างของกระโปรงกี่เพ้าผ่าสูง ดังนั้นทุกย่างก้าวของเธอจะสามารถมองเห็นผิวอันขาวเนียนจนถึงต้นขาของเธอ

บ้าจริง นั่นมันอีแม่มดคนนั้นไม่ใช่หรือ!

“หวังเขี่ยวหยุน นางนี่เอง” เย่สวนจำผู้หญิงคนนั้นได้ในพริบตา

หวังเขี่ยวหยุนคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเย่สวน เธอเคยอิจฉาริษยาเย่สวนที่เรียนเก่งกว่าเธอ แถมยังสวยกว่าเธอด้วย ดังนั้นเธอไม่ชอบเย่สวนมาโดยตลอด

ต่อมาหลังจากที่หวังเขี่ยวหยุนคนนี้ได้ข่าวว่าเย่สวนแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่เอาไหนคนหนึ่ง เธอถึงจะรู้สึกดีขึ้น และก่อนหน้านี้เธอก็ได้แต่งงานกับหลินเสี่ยวโปคุณชายของตระกูลหลิน เธอจึงคิดว่าชีวิตของเย่สวนนั้นเทียบกับเธอไม่ได้เลย

เช้าวันนี้หวังเขี่ยวหยุนที่กำลังขับรถสปอร์ตออกไปเที่ยวเล่น เมื่อบังเอิญเห็นรถของเย่สวนจึงขับตามเธอไปเพื่อหาเรื่อง

“เย่สวน เธอนี่เอง เหอะ เธอช่างเป็นตัวปัญหาเลยจริงๆ นะ เจอเธอทีไรไม่เคยมีเรื่องดีๆ เอาซะเลย” ทันทีที่เดินเข้ามาถึง หวังเขี่ยวหยุนก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์

หลังจากนั้นไม่นานเย่สวยก็วางสาย

หวังเขี่ยวหยุนถอนหายใจแล้วพูดว่า “อีสารเลว ฉันจะบอกเธอนะ เดี๋ยวตำรวจมาถึงเขาก็จะเข้าข้างฉันอยู่ดี วันนี้เธอรุกรานฉัน เหอะ เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนเธอเอง ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าวันหลังควรใช้ทัศนคติแบบไหนเมื่อเจอหน้าฉัน”

ทันทีที่พูดจบ มือของหวังเขี่ยวหยุนก็ยกขึ้นและเตรียมเหวี่ยงไปที่ใบหน้าของเย่สวนแล้ว

“เธอช่างกล้า!” ทันใดนั้นเสียงอันเยือกเย็นเข้าปกคลุมหวังเขี่ยวหยุน

ในเวลาเดียวกันก็มีกลิ่นอายแห่งความเลือดเย็นอยู่รอบๆ ตัวเธอ

ลู่เสี้ยงหยางก้าวไปข้างหน้าแล้วเอาตัวบังเย่สวนไว้

ทันใดนั้นเย่สวนก็รู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมา เธอรู้สึกอบอุ่นมากเมื่อมองลู่เสี้ยงหยางจากด้านหลังแบบนี้

เมื่อไหร่ที่เธอต้องการความช่วยเหลือ ลู่เสี้ยงหยางก็จะปรากฏตัวเสมอ

เมื่อก่อนเป็นเช่นไร วันนี้ก็เป็นเช่นนั้น

แต่หวังเขี่ยวหยุนกลับรู้สึกตกใจเมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางยืนต่อหน้าเธอ มันเป็นตัวไร้ประโยชน์ของเย่สวนไม่ใช่หรือ? ทำไมคนไร้ประโยชน์คนนี้ถึงได้กล้าหาญแล้วยืนหยัดท้าทายเธอแบบนี้

“เหอะ” มือของเธอเหวี่ยงไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่รอช้า

เธอต้องการสั่งสอนลู่เสี้ยงหยางก่อนแล้วค่อยไปสั่งสอนไอ้สารเลวเย่สวน

ลู่เสี้ยงหยางเป็นสามีของเธอ ถ้าให้บทเรียนกับมันเย่สวนก็ต้องรู้สึกเจ็บใจอยู่ดี

แต่ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ขยับไปไหน เขาได้แต่มองมือของหวังเขี่ยวหยุนที่เหวี่ยงออกมาอย่างเงียบๆ ด้วยแววตาอันน่าเกรงขาม

แมร่งเอ้ย ไอ้คนไร้สามัญสำนึก ต้องสั่งสอนสักหน่อยแล้ว