หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 209

บทที่ 209 เรื่องบางเรื่องพูดต่อหน้าภรรยาไม่ได้

หวังเขี่ยวหยุนที่เห็นลู่เสี้ยงหยางไม่มีทีท่าว่าจะลงไม้ลงมือ เธอจึงคิดว่าเขากลัวตัวเองและแสดงสีหน้าได้ใจมาก

ทุกวันนี้เธอเป็นสะใภ้ของตระกูลหลิน ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองปินเหอ เป็นครอบครัวสูงส่งแม้แต่ครอบครัวเศรษฐีอื่นๆ ก็ไม่กล้าตอแยด้วย

ด้วยเหตุนี้หวังเขี่ยวหยุนถึงกล้าหยิ่งผยองขนาดนี้ อีกอย่างสามีของเธอยังเป็นน้องชายแท้ๆของทายาทสืบสกุลด้วย ดังนั้นในเมืองปินเหอนี้เธอแทบไม่ต้องเกรงกลัวใครเลย

แน่นอนว่าวันนี้ที่หวังเขี่ยวหยุนมีปัญหากับเย่สวนนั้นไม่ได้มีเพียงเรื่องในอดีตของพวกเธอเท่านั้น แต่ก่อนหน้านี้สามีของเธอที่ได้เจอกับเย่สวนเขากลับมองเย่สวนอย่างไม่กะพริบตาเลย ซึ่งเรื่องนี้ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

วันนี้เธอจะให้บทเรียนกับผู้หญิงสารเลวคนนี้ เธอจะทำให้สามีรู้ว่าผู้หญิงที่น่าเกลียดคนนี้ยังคุ้มค่าให้เขามองอย่างไม่กะพริบตาอีกไหม!

ณ เวลานี้ เมื่อเห็นมือของหวังเขี่ยวหยุนที่กำลังเหวี่ยงออกมา ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็ยกมือขึ้นมาแล้วคว้าแขนหวังเขี่ยวหยุนไว้ทันที

“เชื่อไหมว่าผมจะหักมือคุณได้” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชามาก

หวังเขี่ยวหยุนรู้สึกสะดุ้งอย่างตั้งตัวไม่ทัน ความกลัวที่ไม่รู้จักเกิดขึ้นในหัวใจของเธอ

ดูเหมือนเป็นภาพลวงตาที่ลู่เสี้ยงหยางกล้าทำอะไรกับเธอจริงๆ

แต่ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็นึกถึงภูมิหลังอันสูงส่งของเธอ และทันทีที่นึกถึงเธอก็เต็มไปด้วยความมั่นใจแล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างท้าทาย “นายมันก็แค่เศษขยะ ยังกล้าพูดจาถากถางอีก เชื่อไหมว่าฉันจะหาคนมาฆ่านายได้......”

เธอยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องตะโกนขึ้นมาอีกครั้งด้วยสีหน้าความเจ็บปวด

ลู่เสี้ยงหยางเริ่มใช้แรงแขนของเขา

เปลือกตาเย่สวนกระตุก เธอรู้จักตัวตนของหวังเขี่ยวหยุนดี ดังนั้นเธอจึงรู้สึกกลัวเล็กน้อย

เธอรีบเข้ามาดึงแขนเสื้อลู่เสี้ยงหยางแล้วกระซิบพูด “ใจเย็นก่อน ฉันอาจจะลำบากนะถ้าคุณมีเรื่องกับเธอ”

แม้จะเป็นเสียงกระซิบ แต่หวังเขี่ยวหยุนก็ยังได้ยินเสียงเธอ ดังนั้นจึงทำให้หวังเขี่ยวหยุนยิ่งได้ใจขึ้น

เธอมั่นใจแล้วว่าวันนี้จะให้เย่สวนคุกเข่าขอร้องเธอให้ได้

เมื่อพูดเสร็จ เธอยกมือขึ้นแล้วเหวี่ยงไปทางเย่สวนอีกครั้ง

เธอคิดว่าจะสั่งสอนเย่สวนก่อนแล้วค่อยกลับมาจัดการลู่เสี้ยงหยาง เพราะตอนนี้เธอเกลียดเย่สวนมากกว่า

เย่สวนได้แต่มองฝ่ามือของหวังเขี่ยวหยุนที่เหวี่ยงเข้ามาหาเธอ เธอไม่กล้าหลบ ได้แต่หลับตาน้อมรับมันและไม่รู้ว่าน้ำตาของตัวเองซึมตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอไม่ได้กลัวหวังเขี่ยวหยุน แต่เธอกลัวแค่ว่าหวังเขี่ยวหยุนจะทำร้ายคนข้างๆ เธอคนนี้

ผั๊วะ!

ทันใดนั้นเสียงคมชัดที่แสบแก้วหูดังขึ้น

ตามด้วยเสียงกรีดร้องของหวังเขี่ยวหยุน “โอ้ย ไอ้เหี้ยมึง ไอ้เศษขยะ กล้าตีกูได้ไง”

เย่สวนลืมตาขึ้นอย่างว่างเปล่า เธอเห็นเพียงลู่เสี้ยงหยางยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และเห็นรอยฝ่ามือสีแดงแขวนอยู่บนใบหน้าของหวังเขี่ยวหยุน

นี่มัน?

เย่สวนรู้สึกตกใจอย่างหนัก ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นกล้าหาญมาก

“ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไป ก็คงดีเหมือนกันเนอะ” เย่สวนคิดในใจ แต่ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ส่ายหัว เพราะนี่เป็นแค่ความปรารถนาที่ฟุ่มเฟือยของเธอเท่านั้น

หวังเขี่ยวหยุนหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาสามีของเธอทันที

เย่สวนตกใจยืนอยู่กับที่ เธอไม่รู้ควรทำอย่างไรแล้วจริงๆ

เธอไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายอะไรขึ้นเมื่อสามีของหวังเขี่ยวหยุนมาถึง

แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับรู้สึกผ่อนคลายเหมือนเพิ่งจิบชาเสร็จ

สามีของหวังเขี่ยวหยุนอยู่ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ ทันทีที่ได้รับสายเขาก็รีบเข้าไปหาเธอพร้อมกับผู้ติดตามสิบกว่าคน

เมื่อเห็นสภาพใบหน้าของหวังเขี่ยวหยุนแล้วเขาโกรธจนแทบลุกเป็นไฟ

“ที่รัก สองผัวเมียเศษขยะนี้รังแกฉัน คุณต้องสั่งสอนพวกมันแทนฉันนะ” หวังเขี่ยวหยุนร้องบอกเหตุการณ์ให้กับหลินเสี่ยวโปด้วยสีหน้าร้ายกาจ

หลินเสี่ยวโปเพิกเฉยต่อไอ้กระจอกลู่เสี้ยงหยางคนนี้ เขาได้แต่มองไปที่เย่สวนด้วยสายตาอันมีเลศนัย อดีตเขาเคยพยายามขวนขวายความงามอันล้ำเลิศของเย่สวน แต่เธอปฏิเสธเขาอย่างชัดเจน จึงทำให้เขาไม่สามารถทำตามปรารถนาได้

จวบจนวันนี้ เย่สวนที่กระทำผิดต่อเขา จึงทำให้เขามีเหตุผลที่จะคุกคามเธอได้สักที

“เหอะๆ เย่สวน เธอช่างกล้าจริงๆ เลยนะ คิดว่ามีสามีป่าเถื่อนแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ?” หลินเสี่ยวโปจ้องมองที่เย่สวนแล้วพูดคำพูดเย็นชาออกมา

เย่สวนไม่อยากให้เรื่องแย่ลงกว่านี้ เธอจึงรีบก้มหน้าขอโทษเขา “คุณหลิน เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน”

“ใช่เหรอ?” หลินเสี่ยวโปยิ้มอย่างร้ายลึก เรื่องบางเรื่องจะพูดต่อหน้าภรรยาไม่ได้ เขาจึงหันกลับไปพูดกับหวังเขี่ยวหยุนว่า “ที่รัก คุณกลับไปในรถก่อนนะ เดี๋ยวคนอื่นจะเห็นสภาพที่น่าสงสารแบบนี้ของคุณ”

“อื้ม ที่รักอย่าปล่อยให้พวกมันหนีไปได้นะ ช่วยจัดการพวกมันให้สาสมที” หวังเขี่ยวหยุนพูดอย่างหยิ่งผยองแล้วเดินเข้าไปในรถ

หลังจากหลินเสี่ยวโปไม่ต้องกังวลในคำพูดอีกต่อไป ดวงตาของเขาจึงจับจ้องไปที่เย่สวนอีกครั้ง