หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 323

บทที่ 323 การโจมตีของงูยักษ์

ลู่เสี้ยงหยางฟังเสียงเยาะเย้ยของผู้คนที่อยู่โดยรอบแล้ว รวมทั้งมองดูท่าทางหยิ่งผยองของซุนยีเฉินแล้วเขาก็อยากจะพูดแหล่งที่มาของมันหวานป่าและกระต่ายป่าออกมา แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ถึงตนเองพูดไปก็ไม่แน่ว่าคนเหล่านี้จะเชื่อ ในใจก็รู้สึกเสียใจอยู่นิดหน่อย เมื่อกี้นี้น่าจะถ่ายรูปซุนยีเฉินที่น่าสมเพชนี่เอาไว้

และในเวลาเดียวกัน คนรอบข้างเหล่านี้เห็นว่าลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไรก็รู้สึกว่าไม่สนุกในการโจมตีเขาอีกต่อไปดังน้นจึงไม่พูดต่อและเปลี่ยนเป็นหัวข้ออื่น

ช่วงเวลาดังกล่าว หวังเสว่นำมันหวานและเนื้อกระต่ายส่วนหนึ่งมาให้เย่สวนและลู่เสี้ยงหยาง

เย่สวนและลู่เสี้ยงหยางกล่าวขอบคุณแต่ไม่ได้กินมัน

หลังจากผ่านไปสี่สิบนาที ทุกคนกินเกือบหมดแล้ว จึงได้เดินทางต่อและเดินเล่นอยู่ภายในป่า

เป็นเพราะซุนยีเฉินเพิ่งจะเสแสร้งเอาไว้ ดังนั้นการเดินทางเส้นทางถัดไป เขาจึงเป็นจุดสนใจของทุกคน เกือบทุกคนล้อมรอบตัวเขา

ให้ตายเถอะ กิจกรรมเที่ยวนอกเมืองครั้งนี้ใช้ระยะเวลารวมทั้งหมดสองวัน เมื่อผ่านไปครึ่งทางไม่มีใครอยากจะเจอความยากลำบาก ดังนั้น มื้อเย็นและมื้ออาหารในวันพรุ่งนี้จึงฝากความหวังไว้ที่ซุนยีเฉิน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ถึงเวลาบ่ายสามโมงแล้ว

ทุกคนเดินจนเหนื่อยแล้ว ตอนนี้ต่างกำลังนั่งพักผ่อนบนสนามหญ้า

ทันใดนั้นเอง คางเหวินจิ้งที่นอนอยู่บนผืนหญ้าก็ผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงแล้วกรีดร้องเสียงแหบแห้ง “ทุกคน ดูเร็ว นั่นมันคืออะไร?”

ได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ทุกคนก็สั่นสะท้านด้วยความกลัวอย่างไม่รู้ตัว เหี้ยไรวะ เห็นผีหรือไง? จะเรียกอะไรก็เรียกสิ!

หลังจากนั้นก็หันหัวเอี้ยวตัวมองไปทางด้านหลังตามที่บอก

ถ้าไม่เห็นก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ทันทีที่เห็นมันทำให้คนอย่างพวกเขาตกใจกลัวจนเกือบตาย

เพียงแค่มองไปบนพื้นหญ้าที่อยู่ห่างจากด้านหลังพวกเขาไปสิบเมตร ทันใดนั้นก็มีหัวงูขนาดมหึมาตัวหนึ่งโผล่ออกมา

หัวงูตัวนี้อย่างน้อยก็หนาเท่ากับกาต้มน้ำและมีขนาดเท่ากับลูกบาสเก็ตบอล ดวงตาโตเท่าไข่กี่รูม่านตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองทุกคนบนสนามหญ้าอย่างเย็นชา

หลังจากนั้น ลำตัวที่อยู่ใต้หัวงูค่อยดึงขึ้นช้าๆจนมีความยาวสามเมตรเต็ม

ที่น่ากลัวก็คือ ยังมีส่วนของตัวขนาดใหญ่ที่ซ่อนอยู่ในพงหญ้า มันยังไม่ได้โผล่ออกมาทั้งหมด ถ้าหากมันออกมาทั้งหมดแล้ว ความยาวของงูทั้งตัวน่ากลัวว่าจะอยู่ที่ห้าหรือหกเมตร!

ไอ้เชี่ยนี่!

มันคืองูยักษ์!

เห็นฉากเมื่อสักครู่นี้แล้ว ทุกคนก็ตกใจกลัวจนแทบราด แล้วลุกขึ้นจากสนามหญ้าวิ่งหนีแจกกระเจิงไปอย่างรวดเร็ว

ฟ่อว!

ในตอนนี้เอง งูยักษ์ได้ส่งเสียงร้องที่แสนดุร้ายออกมา แล้วร่างที่ใหญ่โตก็พุ่งออกมาราวกับดาบที่แหลมคม

ความเร็วของงูยักษ์ตัวนี้เทียบแล้วเร็วกว่าพวกลู่เสี้ยงหยางที่กำลังวิ่งหนีอย่างรวดเร็วเป็นอันมาก และมาถึงตรงหน้าพวกเขาในชั่วพริบตาแล้วขวางทางพวกเขาเอาไว้

“แม่งเอ๊ย งูยักษ์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงวะ? พวกเราทั้งหมดจะไม่กลายเป็นอาหารของมันงั้นเหรอ?” ไม่รู้ว่าใครที่พูดออกมาด้วยเสียงปนสะอื้น

“อัมพาตรึไง! ยังรออะไรอีก? รีบวิ่งเร็ว”

“ใช่แล้ว วิ่งเร็วเข้า ฉันแนะนำให้ทุกคนวิ่งแยกกัน”

ดังนั้นท่ามกลางเสียงร้องตะโกนของกลุ่มคนที่พยายามอย่างสุดชีวิต หลายคนเริ่มวิ่งหนีอีกครั้งแล้ววิ่งหนีไปรอบๆอย่างไม่คิดชีวิต

ลู่เสี้ยงหยางดึงเย่สวนแล้วเริ่มวิ่งหนีด้วยเช่นกัน แต่ว่าในเวลานี้เอง ทันใดนั้นตัวขนาดมหึมาของงูยักษ์ก็หมุนวนรอบตัวพวกเขา กลายเป็นวงกลมขนาดใหญ่ล้อมรอบพวกเขาเอาไว้

บังเอิญว่า หวังเสว่ ซุนยีเฉิน กู้ชิวส่วย กงหยู่หนิงที่วิ่งช้าพวกเขาก็ถูกลำตัวอันมหึมาของงยักษ์ตัวนี้ล้อมเอาไว้ด้วย

ฟ่อ ฟ่อ!

ลำตัวส่วนหน้าครึ่งหนึ่งของงูยักษ์ได้ยืดตัวขึ้นแล้วอ้าปากอันดุร้ายออกกว้างแล้วตวัดลิ้นพ่นพิษไม่หยุด ลูกตาดำที่เย็นเยียบจ้องมองลู่เสี้ยงหยางและพวกเขาทีละคน

เย่สวนตกใจกลัวจนร้องไห้พลางดึงมือลู่เสี้ยงหยางไว้แล้วพูดว่า : “ทำยังไงดีล่ะ? พวกเราควรจะทำยังไงดี? วันนี้พวกเราจะไม่ถูกงูยักษ์ตัวนี้กินเหรอ?”

มีดเล่มนี้ได้ผ่าลงไปบนผิวของงูยักษ์ แต่ข้างในกลับไม่มีเลือดไหลและไม่มีอวัยวะเช่นกระดูกและกล้ามเนื้อเลย

แต่มันกลับอัดถี่ยิบไปด้วยลวดเหล็กและสายทองแดง หลังจากตัดสายลวดเหล็กและสายทองแดงจนขาดแล้วจนเกิดประกายไฟกระเซ็นกระสายหลายจุด

เชี่ยเอ๊ย!

งูยักษ์ตัวนี้เป็นของปลอม หุ่นยนต์งูขนาดใหญ่ที่มนุษย์สร้างขึ้น

แม่งเอ๊ย ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อกี้นี้คนขี้ขลาดอย่างซุนยีเฉินแสดงท่าทางกล้าหาญออกมาได้ขนาดนั้น ที่แท้เป็นเขาที่จัดเตรียมเรื่องนี้เอาไว้เอง

ลู่เสี้ยงหยางเดาไม่ผิดจริงๆ นี่เป็นสิ่งที่ซุนยีเฉินเตรียมไว้ในการแสดงเป็นอย่างดี อันที่จริงซุนยีเฉินได้วางแผนการกิจกรรมเที่ยวนอกเมืองในวันนี้เอาไว้นานแล้ว

เขาทำก็เพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่กล้าหาญและสูงส่งต่อหน้าหวังเสว่ ด้วยวิธีนี้ หวังเสว่ก็จะชื่นชมเขาและชอบเขาได้

ด้วยเหตุนี้เช่นกันเขาจึงหลอกหวังเสว่ได้อย่างถูกจังหวะขั้นตอน

ไม่สิ หลังจากที่ซุนยีเฉินเข้ามาในเขตป่าสงวนปินเหอก็แสดงละครมาโดยตลอด

มันหวานป่าและกระต่ายป่าที่กินตอนกลางวันเป็นเขาที่ให้น้องชายเตรียมไว้ล่วงหน้า

การจู่โจมของงูยักษ์เมื่อสักครู่นี้ ทำให้ทุกคนตกใจกลัวแทบตายและในเวลานี้ เขาก็ยังกระโดดออกมาและต่อสู้กับงูยักษ์

ท้ายที่สุดงูยักษ์ก็พ่ายแพ้ พูดได้ว่านี่คือภาพอันงดงามสุดๆ

ต้องบอกเลยว่าทักษะการแสดงของซุนยีเฉินนั้นดีมาก ตอนนี้ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่ไม่ทั้งงามหยิ่งผยองและหงุดหงิด เขาหันหน้าไปหาหวังเสว่แล้วพูดอย่างรักใคร่ทะนุถนอมว่า : “เสว่เอ๋อ งูยักษ์โดนผมตีจนหนีไปแล้ว พวกเราปลอดภัยแล้วล่ะ คุณวางใจเถอะ อย่างที่ผมเคยบอก ผมจะคอยคุ้มครองให้คุณปลอดภัยอย่างแน่นอน”

“อืมๆ” หวังเสว่พยักหน้าไม่หยุด รู้สึกสะเทือนใจจนแทบจะร้องไห้ และด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิง เธอเอนศีรษะเข้าไปในอ้อมกอดของซุนยีเฉิน สองมือของเธอกอดเอวซุนยีเฉินไว้แน่น

ฮ่าๆ!

ในตอนนี้ซุนยีเฉินหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในใจเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่าภายใต้การเตรียมการอย่างรอบคอบ หวังเสว่ได้เสียทีให้กับเขาอย่างสมบูรณ์ เชื่อว่าหลังจากจบกิจกรรมเที่ยวนอกเมืองครั้งนี้ เขาจะนอนหวังเสว่ได้แล้ว!