หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 74

บทที่ 74 ผู้อยู่เบื้องหลัง

ประโยคต่อต้านคุณหญิงท่านเมื่อครู่ เสมือนระเบิดขนาดใหญ่ที่ถูกโยนลงบนทะเลสาบที่สงบนิ่ง ผิวน้ำเกิดสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง

หลายปีมานี้ คุณหญิงท่านเป็นผู้กุมอำนาจมาโดยตลอด ตระกูลเย่ไม่มีใครกล้าหือลือกับคุณหญิงท่าน พวกเขาคอยเอาใจคุณหญิงท่านอยู่ตลอด ผู้ที่กล้าต่อต้านเธอนั้น หาได้ยากยิ่ง ตรงไปตรงมาอย่างลู่เสี้ยงหยาง ไม่ไว้หน้าคุณหญิงท่านแม้สักนิด ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ใบหน้าหลิวจิ้งขาวซีดด้วยความตกใจ เนื้อตัวสั่นเทา สำหรับเธอแล้ว คุณหญิงท่านน่ากลัวยิ่งกว่าเสือเสียอีก คุณหญิงท่านโกรธแค้นกับประโยคของลู่เสี้ยงหยาง พวกเขาทั้งตระกูลคงได้รองรับไฟโทสะของคุณหญิงท่าน

เย่สวนเผยสีหน้ายากที่จะคาดเดา เธอเข้าใจดีการกระทำของลู่เสี้ยงหยางเพื่อช่วยเหลือเธอ

“เฮ้อ หากคุณย่าจะลงโทษลู่เสี้ยงหยาง ฉันรับผิดชอบเองแล้วกัน” เย่สวนคำนึงในใจ เธอจะไม่ยอมให้ลู่เสี้ยงหยางต้องลำบากเพราะเธอเด็ดขาด

ส่วนคนของตระกูลเย่ต่างจ้องหน้ากัน เพื่อยืนยันในสิ่งที่ตนได้ยิน ลูกเขยที่เข้ามาอยู่ในบ้านอย่างไร้ประโยชน์ ช่างกล้าต่อต้านกับคุณหญิงท่าน

เย่หยุนเทาลุกพรวดขึ้นเป็นคนแรก เขายกมือขึ้นชี้หน้าลู่เสี้ยงหยางตวาดเสียงดังลั่น “ลู่เสี้ยงหยาง แกคิดว่าแกเป็นใคร แกมีสิทธิ์อะไรมาอยู่ในห้องประชุมตระกูลเย่? หลายปีมานี้หากไม่ใช่เพราะตระกูลเย่ให้ข้าวให้น้ำให้ที่ซุกหัวนอน แกจะมีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ไหม?”

“นั่นสิ เลี้ยงหมาเสียยังดีกว่า เห็นเจ้าของยังกระดิกหาง” เย่ซวงเสียดแทง

“เฮ้อ คุณแม่ ยังรออะไรอยู่อีก? รีบไล่ไอ้ขอทานไร้หัวนอนปลายเท้านี่ออกไปสิ แค่เห็นหน้ามัน เราก็อยากจะอ้วกแล้ว”

“ใช่แล้วคุณย่า ไอ้งั่งนี่ มีสิทธิ์อะไรอยู่ที่บ้านตระกูลเย่ ขายขี้หน้าตระกูลเย่ที่สุด”

เวลาอันสั้น เสียงด่าทอลู่เสี้ยงหยางดังขึ้นไม่หยุดยั้ง

คุณหญิงท่านสีหน้าเขียวปั้ด ประโยคไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเมื่อสักครู่ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ

“เหอะ ช่างกล้า ลู่เสี้ยงหยาง ฉันขอประกาศ ต่อแต่นี้แกไม่ใช่คนของตระกูลเย่อีก ไสหัวออกไปซะ ฉันอยากรู้จริงๆ ไม่มีตระกูลเย่ แกจะใช้ชีวิตยังไงในเมืองปินเหอ?” คุณหญิงท่านตบโต๊ะ พร้อมพ่นประโยคออกมาในลมหายใจเดียว

ได้ยินประโยคคุณหญิงท่าน ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างได้ใจ พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ : “คุณย่า ผมไม่เคยเป็นคนของตระกูลเย่ คุณมีสิทธิ์อะไรในการไล่ผมออกจากตระกูลเย่ อีกอย่าง ตอนนี้คุณไม่ใช่ประธานตระกูลเย่กรุ๊ปอีกแล้ว หุ้นส่วน51เปอร์เซ็นต์ในมือของเย่สวน เธอต่างหากที่เป็นประธานของตระกูลเย่กรุ๊ป ในส่วนนี้ยังไม่เข้าใจอีกหรือ? คุณย่า หรือว่าคุณแก่จนเลอะเลือนแล้ว? เฮ้อ สมองใช้ไม่ได้การเสียแล้ว ถ้าอย่างนั้นยิ่งไม่ควรทำการตัดสินใจอะไรทั้งนั้น จะได้ไม่พาตระกูลตกต่ำไปมากกว่านี้”

ประโยคของลู่เสี้ยงหยาง เสมือนสายฟ้าที่ดังกึกก้องในหัวทุกคนของตระกูลเย่

วันนี้นายลู่เสี้ยงหยางกินยาลืมเขย่าขวดแน่ๆ ช่างกล้า ต่อต้านคุณหญิงท่านด้วยประโยคอันร้ายกาจ

อันที่จริง คุณหญิงท่านจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าตอนนี้เธอไม่ใช่ผู้ควบคุมทุกสิ่งในตระกูลเย่อีกต่อไปแล้ว เพียงแต่เธอแสร้งไม่เข้าใจ แถมทุกคนในตระกูลเย่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี มองเธอเป็นประธานใหญ่ของตระกูลเย่ดั่งเดิม

แต่ลู่เสี้ยงหยาง กลับพูดออกมาเช่นนี้ นี่มันเป็นการตบหน้าคุณหญิงท่านชัดๆ

แถมตอนนี้ ยังมีคนนอกอย่างซุนเซียงเซียงอยู่ด้วย หากเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไป คุณหญิงท่านจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ลู่เสี้ยงหยาง แก แก แก…..” คุณหญิงท่านโกรธ จนพูดไม่เป็นประโยค ใบหน้าอันเหี่ยวเฉาแดงช้ำ หายใจถี่รัว

เย่หยุนเทาไม่พอใจเป็นอย่างมาก คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง เรื่องอะไรถึงได้เข้ามาอวดเบ่งในห้องประชุมตระกูลเย่

เอาคนของตระกูลเย่ไปไว้ที่ไหน?

“เวรเอ้ย ไอ้ลู่เสี้ยงหยาง ฉันเอาแกตายแน่” เย่หยุนเทาผุดลุกขึ้น ชี้ไปที่หน้าลู่เสี้ยงหยางพร้อมด่ากราด

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างเย็นชา : “ถ้าไม่อยากโดนดี ก็นั่งอยู่เฉยๆซะ”

เอ่อ!

ความวิตกแล่นผ่านบนใบหน้าของเย่หยุนเทา แต่เขายังคงเอ่ยด้วยความมั่นใจ: “คำพูดหัวหน้าซุนเมื่อสักครู่ ผมรู้สึกว่าปลอมเหลือเกิน ผมรู้แค่ว่าคนที่ดูแลเรื่องนี้คือเย่สวน หากเกิดข้อผิดพลาดอะไรเธอหนีไม่พ้นอยู่แล้ว”

“อย่างนั้นหรือ?” ซุนซียงเซียงสีหน้าเย็นชา ก่อนเอ่ยเสริม : “เย่หยุนเทา ทำไมฉันถึง

“มีสายรายงาน ว่าคุณเป็นผู้วางแผนทุกอย่างอยู่เบื้องหลัง”

ได้ยินประโยค เย่หยุนเทาแทบฉี่ราด

ตระกูลเย่ทุกคนจับจ้องไปที่เย่หยุนเทาเป็นสายตาเดียว พร้อมความประหลาดใจบนใบหน้า ยากที่จะเชื่อ

คุณหญิงท่านสั่นสะท้านไปทั่วร่าง เธอไม่เชื่อแม้สักนิด เธอชี้ถามซุนเซียงเซียง : “หัวหน้าซุน นี่มันเรื่องจริง? หรือเพียงแค่ล้อเล่น?”

ซุนเซียงเซียงหัวเราะลั่น พร้อมเอ่ยตอบคุณหญิงท่าน : “จริงหรือไม่ท่านควรถามเย่หยุนเทา เขารู้ดีแก่ใจ”

หญิงชราหันหน้า จับจ้องไปทางเย่หยุนเทา : “หยุนเทา มีเรื่องแบบนี้หรือไม่?”

เย่หยุนเทาหรือจะยอมรับง่ายๆ เขาเอ่ยตอบอย่างมั่นคง : “คุณย่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม ผมไม่รู้ว่าหัวหน้าซุนเพียงแค่ล้อเล่น หรือต้องการใส่ความผม เรื่องนี้ควรเป็นเย่สวนที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมด”

รอยยิ้มบนใบหน้าซุนเซียงเซียงจางหายไป เธอรู้อยู่แล้วว่าเย่หยุนเทาไม่มีทางยอมรับง่ายๆ

“ก็ได้ หากฉันไม่โชว์หลักฐาน คุณชายเย่หาว่าฉันใส่ร้ายเขาอีก” จบคำ ซุนเซียงเซียงปรบมือ ประตูห้องประชุมถูกผลักออก ชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาอย่างทุลักทุเล

เมื่อสักครู่ได้เห็นชายหนุ่มทั้งสอง เย่หยุนเทาตัวเย็นวาบ