หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 84

บทที่ 84 ฉันจะรับปากทุกเงื่อนไขของคุณ

ในขณะที่คำพูดหยิ่งผยองดังขึ้นในห้องวี ทุกคนต่างก็มองหน้าซึ่งกันและกัน

แมร่งเอ้ย! ใครช่างกล้าขนาดนี้วะ กล้าพูดแบบนี้กับจางต้าฉีได้อย่างไร?

สายตาของทุก ๆ คนกวาดมองไปทั่วห้องเพื่อจะหาคน ๆ นั้น

ในไม่ช้า ร่างของลู่เสี้ยงหยางก็ดึงดูดสายตาของทุกคน

ทันทีที่เห็นลู่เสี้ยงหยาง หลิวจิ้งก็สะดุ้งและแสดงสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก

ไม่คิดเลยว่าในสถานการณ์แบบนี้ลู่เสี้ยงหยางจะเป็นคนเข้ามาช่วยเธอ

แต่ว่าลู่เสี้ยงหยางทำงานบ้านอยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือ?

แล้วมาร้านคาราโอเกะได้อย่างไร?

นี่เป็นเรื่องบังเอิญเหมือนกัน ลู่เสี้ยงหยางกำลังล้างจานอยู่ที่บ้านแล้วได้รับสายจากหลิวผิง หลิวผิงมาเที่ยวร้านนี้พอดีและบังเอิญเห็นหลิวจิ้งมาด้วย เขาแปลกใจจึงโทรบอกลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางรู้ว่าหลิวจิ้งเป็นคนไม่ชอบร้องเพลงอยู่แล้ว การที่ได้ยินว่าหลิวจิ้งไปเที่ยวร้านคาราโอเกะดูเหมือนจะเป็นเรื่องค่อนข้างผิดปกติ เขาไม่ค่อยไว้ใจจึงต้องตามเธอมาด้วย

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องวีนั้นก็เห็นฉากนี้พอดี

จางต้าฉีกวาดสายตามองลู่เสี้ยงหยางอย่างละเอียด เมื่อเห็นการแต่งตัวของเขาก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ไอ้คนงี่เง่ามาอีกคนแล้ว

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินรู้จักลู่เสี้ยงหยางดี “ที่แท้ก็เป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของครอบครัวนี้นี่เอง”

ลูกเขยไร้ประโยชน์? จางต้าฉีหัวเราะดัง ๆ ขึ้นมา เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็นึกได้ว่าหลิวจิ้งยังมีลูกสาวระดับเทพธิดาอยู่ที่บ้านอีกคน

สักพักความคิดในจิตใจของเขาก็กระฉับกระเฉงขึ้น ขอเพียงได้คนที่เป็นแม่คนนี้แล้ว วันหลังจะเอาลูกสาวด้วยก็คงไม่ยากหรอก

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะเจอกับปัญหาใหญ่แล้ว พวกเธอสองคนยังพูดประชดลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่หยุด

“ลู่เสี้ยงหยาง หลายปีมานี้นายเก็บกดมากไม่ใช่เหรอที่เป็นลูกเขยบ้านตระกูลเย่? คืนนี้นายจะได้เห็นท่านประธานจางช่วยนายลงโทษแม่ยายแทนนายแล้ว นายต้องขอบคุณท่านประธานจางด้วยนะ” เถาหงเหมยพูด

“เหอะ ๆ ฉันคิดว่าการแสดงความขอบคุณก็ไม่ได้ยากอะไรนะ นายเห็นรองเท้าของท่านประธานจางไหม? นายก็แค่เลียรองเท้าของท่านให้สะอาดก็พอแล้ว” หม่าเจินเจินยิ้มพูดประชด

“ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะดังก้องในห้องวี

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจคำพูดประชดของคนเหล่านี้ เดี๋ยวพวกเธอก็ต้องคุกเข่าขอความเมตตาอยู่ดี

สายตาของเขาจ้องไปที่จางต้าฉี “คุกเข่าลงแล้วขอโทษแม่ยายผมเดี๋ยวนี้!”

ว่าไงนะ? คุกเข่าลง?

แมร่งเอ้ย! มึงบ้าไปแล้วใช่ไหม?

“ไอ้หนู มึงซ่าจริง ๆ เลยนะ ก็แค่ลูกเขยกระจอกคนหนึ่งที่กินข้าวฟรี ค่อยดูนะว่ากูจะจัดการกับมึงยังไง?” จางต้าฉีพับแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “อัดมันให้เละไปเลย เอาให้พิการ เดี๋ยวกูจ่ายค่าเสียหายเอง”

หลังจากลูกน้องได้ยินคำสั่งก็รีบพุ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยางเหมือนผึ้งแตกรัง

เบ้าตาของหลิวจิ้งค่อย ๆ ชุ่มชื้น เธอเคยดูถูกลู่เสี้ยงหยางซึ่งเป็นคนไร้ประโยชน์คนนี้มาก แต่ตอนนี้คนไร้ประโยชน์คนนี้กลับลุกขึ้นสู้อย่างไม่เกรงกลัวใคร

ด้วยความกล้าของลู่เสี้ยงหยางที่แสดงออกแบบนี้ก็คู่ควรที่จะทำให้เธอต้องไตร่ตรองในตัวเขาใหม่อีกครั้ง

“นี่ ลู่เสี้ยงหยาง นายรีบกลับไปเถอะ อย่างเป็นภาระฉันอีกคนเลย” หลิงจิ้งตะโกนพูด

“ดีเหมือนกันนะ ถ้าเป็นแบบนี้นายก็จะได้กินฟรีอยู่ฟรีแถมสะดวกสบายอีก ยังไม่รีบคุกเข่าขอบคุณท่านประธานจางอีก” หม่าเจินเจินพูดตามน้ำ

หลิวจิ้งกังวลมาก เธอกลัวลู่เสี้ยงหยางจะทนต่อสิ่งล่อใจไม่ได้แล้วรับปากทำงานให้กับจางต้าฉี

ในขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางได้เดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของจางต้าฉี

ดูเหมือนว่าจางต้าฉีจะมั่นใจตัวเองมาก เขาคิดว่าเขาสามารถทำให้ลู่เสี้ยงหยางมาเป็นหมารับให้กับเขาได้ จากนั้นก็ยิ้มพูด “ไอ้หนู คิดได้แล้วยัง? กูจะให้ค่าตอบแทนมึงเดือนละ 5 หมื่น และคืนนี้กูจะให้หลิวจิ้งคนนี้เป็นตัวเปิดเลย ถ้ามึงต้องการก็มาร่วมวงกันได้”

ทันทีที่เขาพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของหลิวจิ้งก็ดูแย่มาก

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินต่างก็มองไปที่หลิวจิ้งอย่างมีความสุข เมื่อคิดว่าเธอต้องปรนนิบัติจางต้าฉีแล้วยังต้องถูกลู่เสี้ยงหยางเอาด้วย คิดแค่นี้ก็รู้สึกวิเศษแค่ไหนแล้ว

แต่สิ่งที่จางต้าฉีได้รับการตอบสนองคือการถูกตบปากอย่างเสียดัง

พั๊วะ!

ลู่เสี้ยงหยางง้างมือแล้วตบไปที่หน้าของจางต้าฉีด้วยความแรง

ใบหน้าข้างหนึ่งของจางต้าฉีบวมขึ้นมาทันที เขาเหมือนอมซาลาเปาไว้ในปาก ดูเหมือนว่าฟันของเขาหักไปหลายซี่ด้วย

“แมร่ง สะใจจริง ๆ” โห้กางที่เพิ่งถูกกระทืบก็พยายามลุกขึ้นมา เมื่อได้เห็นลู่เสี้ยงหยางเอาคืนจางต้าฉีแบบนี้เขาก็รู้สึกสะใจเป็นพิเศษ

แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง เพราะจางต้าฉีเป็นเศรษฐีปล่อยเงินกู้ เขาทั้งรวยทั้งมีเส้นสาย การที่ถูกลู่เสี้ยงหยางทำร้ายร่างกายแบบนี้เขาคงต้องเอาคืนอย่างรุนแรงแน่

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินก็คิดเหมือนกัน พวกเธอจึงรีบพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่าเยาะเย้ย “ไอ้หนู คืนนี้เองไม่มีชีวิตให้รอดออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอน”

หลิวจิ้งก็รู้สึกตกใจมากเหมือนกัน ในขณะเดียวกันความรู้สึกที่อยู่ก้นบึ้งของจิตใจทำให้เธอเหมือนกลับไปเป็นเหมือนสาว ๆ อีกครั้ง

ผ่านไปสักพักเธอถึงดึงสติกลับมาได้ เธอจึงรีบเข้าไปดึงแขนของลู่เสี้ยงหยางไว้แล้วพูดกับเขา “นายรีบออกไปจากที่นี่เถอะ” จากนั้นเธอก็รีบข้อร้องจางต้าฉี “คุณปล่อยเขาไปเถอะนะ ฉันจะยอมรับทุกเงื่อนไขของคุณ”