หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 85

บทที่ 85 เรียกพี่สาวคุณมา

เมื่อได้ยินคำวิงวอนของหลิวจิ้งสีหน้าของจางต้าฉีก็เริ่มดูน่าสนใจขึ้นมา เขาจึงยิ้มถามต่อ “คุณจะรับปากทุกเงื่อนไขใช่ไหม?”

หลิวจิ้งรู้ตัวว่ากำลังจะเจอกับอะไร แต่ตอนนี้เธอได้แต่พยักหน้าตอบ

“ได้ ตกลงตามนี้” จางต้าฉียิ้มอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นพูดต่อ “ว่าจะเอาไอ้เบื๊อกนี้ให้ตายสักหน่อย แต่ตอนนี้ผมเห็นแก่คุณ ผมแค่จะสั่งสอนให้มันพิการไปก็แล้วกัน”

หลังจากนั้นเขาก็หันกลับไปยิ้มพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้หนู วันนี้ถือว่านายโชคดีนะ ถ้าไม่งั้นนายคงต้องนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยไปชั่วชีวิตแล้ว”

ลู่เสี้ยงหยางเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างใจเย็น “ผมจำเป็นต้องบอกว่าคุณมันเลวได้ใจจริง ๆ”

“แมร่ง! มึงมันซ่าจริง ๆ! จะตายแล้วยังไม่รู้ตัวอีก คอยดู กูจะเรียกคนมาหั่นมึงเป็นชิ้น ๆ” จางต้าฉีหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรเรียกคนมาเพิ่ม

แต่ในขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ปล่อยโอกาสเขาได้ใช้โทรศัพท์ เขายกมือขึ้นแล้วตบปากจางต้าฉีอย่างไม่หยุด

จางต้าฉีถูกตบจนแทบสลบ เขารู้สึกขาอ่อนแล้วล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้น

“ตาย ๆ หมดกัน ๆ” โห้กางตะโกนอย่างหมดหวัง หลายปีที่ผ่านมาจางต้าฉีกล้าปล่อยเงินกู้เถื่อนอย่างไม่เกรงกลัวใครแบบนี้ นั่นก็หมายความว่าเขาต้องมีแบล็คที่หนาพอตัวอยู่แล้ว

วันนี้ลู่เสี้ยงหยางก็ทำเกินไป เขาต้องถูกเอาคืนอย่างรุนแรงแน่เลย

“ฮ่า ๆ ไอ้หมอนี่ตายแน่” เถาหงเหมยกับหม่าเจินเจินและคนอื่น ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา

หลิวจิ้งมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความรู้สึกทั้งเครียดทั้งโมโห เด็กคนนี้ชอบสร้างปัญหาเลยจริง ๆ อุตส่าห์เจรจากับจางต้าฉีแล้ว ทำไมต้องลงไม้ลงมืออีกด้วย? ตอนนี้เขาทำให้จางต้าฉีโกรธจนถึงขีดสุดแล้ว ทีนี้จะทำยังไงต่อล่ะ?

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจความคิดของทุกคน ในขณะนี้เขายกขาขึ้นแล้วเตะจางต้าฉีจนล้มลงนอนไปที่พื้น

เป็นเวลาพักหนึ่งที่จางต้าฉีถูกฝ่ามือของเขากระหน่ำใส่หน้า

หลังจากนั้นไม่นาน จางต้าฉีถูกทุบตีจนต้องร้องขอชีวิต ใบหน้าของเขาบวมช้ำไปหมด ณ ตอนนี้สถานการณ์บีบบังคับทำให้เขาต้องยอมจำนนและจำเป็นต้องร้องขอความเมตตาจากลู่เสี้ยงหยาง

แต่ในใจของเขายังเกลียดลู่เสี้ยงหยาง เขาสาบานกับตัวเองว่าสักวันเขาจะฆ่าไอ้เด็กคนนี้และจะจับภรรยาของเขามาทรมานอย่างสะใจให้ได้

สถานการณ์ในห้องวีนั้นทำให้พนักงานด้านนอกตกใจและรีบไปรายงานกับผู้จัดการของทางร้านให้ทราบ

เมื่อผู้จัดการรู้ข่าวก็เหงื่อแตกและรีบพาการ์ดในร้านเข้ามาทันที

ผู้จัดการรู้จักจางต้าฉีคนนี้ดี เขาเป็นคนดังในวงการปล่อยกู้นี้ ชื่อเสียงของเขาโด่งดังและแบล็คหลังของเขานั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก อีกทั้งเขายังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับวงค์ตระกูลถังแห่งโลกใต้ดินเป็นอย่างดี

เมื่อผู้จัดการร้านกับการ์ดทั้งหมดเข้าไปในห้องวีก็ได้เห็นลู่เสี้ยงหยางหยุดพอดี จางต้าฉีที่ล้มลงนอนอยู่ตรงหน้าเขาแทบจะขาดสติไปนานแล้ว สภาพเขาตอนนี้ดูน่าสงสารมาก

“ให้ตายเหอะ ไอ้เวรนี้มาจากไหน กล้ามาหาเรื่องในร้านเรา อยากตายใช่มั้ย?” ผู้จัดการมองหน้าลู่เสี้ยงหยาง

“อะไร? นายก็อยากยุ่งด้วยเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางเหลือบมองผู้จัดการ

ผู้จัดการยิ้มพูดอย่างเย็นชา “ไอ้หนู นายมาทำกร่างในถิ่นของกูแบบนี้จะให้กูอยู่เฉยเหรอ?”

“อย่าพูดมาก ไม่พอใจเรียกคนของนายเข้ามา” ลู่เสี้ยงหยางกวักมืออย่างไม่สบอารมณ์

หลิวจิ้งตกตะลึงมากที่ได้ยินคำพูดหยิ่งผยองของเขาเช่นนี้ นี่ยังเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์คนนั้นของเธออยู่อีกหรือ? มันเหมือนพระเอกอันธพาลชัด ๆ

“เย็ดแมร่ง! มึงกวนตีนเองนะ เดี๋ยวกูจัดให้” ผู้จัดการตะโกนและให้การ์ดเข้าไปจัดการเขา

พูดตามตรง การ์ดพวกนี้ฝีมือยังไม่เท่าลูกสมุนของจางต้าฉีเลย ดังนั้นใช้เวลาไม่นานลู่เสี้ยงหยางก็อัดพวกเขาล้มลงกับพื้นทีละคน

แมร่งเอ้ย!

นี่มัน......

ทุกคนต้องถึงกับอึ้งอีกครั้ง

“โอ้ไม่นะ คุณชายตระกูลถังออกโรงเลยเหรอ ไอ้ลู่เสี้ยงหยางจบเห่แน่นอน” เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินต่างก็ยิ้มกริ่มและรู้สึกสะใจมาก

ในสังคมเมืองปินเหอมีใครที่ไม่รู้จักตระกูลถังบ้าง

หลิวจิ้งหวาดกลัวจนสีหน้าซีดเซียว เธอรู้สึกเสียใจมากที่ไม่ได้พาลู่เสี้ยงหยางออกไปจากที่นี่ได้ทันเวลา มันต้องจบอย่างไม่สวยแน่

“ว่าไง? คิดออกแล้วหรือยัง? อยากตายในท่ายืนหรือท่าคุกเข่าดี?” ถังหลงจ้องลู่เสี้ยงหยางแล้วยิ้มพูดอย่างเหี้ยมโหด

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมยและทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเขา แต่กลับถามกลับว่า “อาของคุณปล่อยเงินกู้เถื่อนแล้วยังข่มขู่ผู้หญิงด้วย เรื่องสกปรกแบบนี้ยังทำไปได้ หรือว่าคุณก็สมรู้ร่วมคิดกับเขาด้วย?”

“ฮ่า ๆ ๆ” ถังหลงหัวเราะออกมาดัง ๆ “ปากเก่งจังเลยนะไอ้เด็กเปรต ตอนนี้มึงยิ่งพูดมากเท่าไหร่เดี๋ยวกูจะทำให้มึงทรมานก่อนตายมากเท่านั้น อากูจะฆ่าจะทำร้ายใครก็ไม่ผิด มึงเข้าใจไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ลู่เสี้ยงหยางแทบจะทำตัวไม่ถูก เขาเคยเห็นคนหยิ่งผยอง แต่ไม่เคยเห็นใครที่พูดจาหยิ่งผยองเหมือนถังหลงมาก่อน

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจแล้วพูดกับถังหลงต่อ “พี่สาวนายจะรู้บ้างไหมว่านายอยู่ข้างนอกทำตัวเลวทรามขนาดนี้?” ขณะที่ถังหลงเดินเข้ามาในห้องนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็ได้สังเกตเห็นว่าใบหน้าของเขากับถังปิงหยู่คล้ายกันมาก รวมถึงเขาทั้งสองนามสกุลเดียวกันและยังอยู่ในสังคมเดียวกันด้วย ลู่เสี้ยงหยางจึงก็คิดว่าเขาต้องเป็นน้องชายของถังปิงหยู่อย่างแน่นอน

อีกอย่างในตอนนั้นถังปิงหยู่เคยชักปืนออกมาจ่อหัวซูจื้อเฉิงด้วย

“อะไร? มึงรู้จักพี่สาวกูด้วยเหรอ?” ถังหลงตกใจกลัวทันที ชีวิตนี้คนเดียวที่เขากลัวคือพี่สาว

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่กลับพูดต่อด้วยรอยยิ้ม “ถ้าพี่สาวคุณเจอหน้าผมเธอยังต้องเกรงใจผมเลย แล้วใครเอาความกล้าให้คุณมากร่างกับผมแบบนี้?”

หือ!

เมื่อได้ยินคำพูดนี้สีหน้าของถังหลงก็เริ่มไม่เป็นธรรมชาติ แต่เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะกลัวคำขู่ของลู่เสี้ยงหยางง่าย ๆ แบบนี้

“แมร่ง! ไอ้กระจอกอย่างมึงเอาอะไรไปรู้จักพี่สาวกู? เดี๋ยวกูจะตัดขามึงก่อนแล้วค่อยพามึงไปหาพี่สาวกู ดูว่าเธอจะรู้จักมึงอย่างที่พูดไหม” ถังหลงหัวเราะดัง ๆ แล้วดีดนิ้ว จากนั้นลูกสมุนของเขาก็ถือมีดแล้วพุ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง