หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 10

สีหน้าของเติงจือซีดขาว ท่าทางหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าตอนออกไปอีก มือที่ผลักประตูสั่นระริก

“ฮูหยิน...” เมื่อผ่านประตูเข้าไปด้านในแล้ว นางคุกเข่าลงกับพื้นทันที

นางไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ มือที่สั่นรัวรีบล้วงเอาห่อผ้าสีขาวที่ซุกซ่อนอยู่ใต้เสื้ออกมา ภายในคือหุ่นไม้แกะสลักตัวเล็กๆ

[โอ้ๆ นี่มันมนตร์ดำที่ทำร้ายให้ท่านลุงใหญ่ต้องตายไม่ใช่เหยอ] เจาเจาตัวน้อยมัวแต่เป่าฟองน้ำลายเล่น ไม่ยอมนอน

มือของสวี่ซื่อสั่นเทาจนเกือบจะทำหุ่นไม้ร่วงหล่นลงบนพื้น

“มีคนเฝ้าประตูอยู่ ฮูหยินวางใจได้” เติงจือพยายามระงับความตื่นกลัว

ตอนที่นางพบของสิ่งนี้ แข้งขาก็อ่อนแรงไปหมด

หากถูกพบเจอเข้า ตระกูลสวี่คงจบสิ้น

ตระกูลสวี่กุมอำนาจสำคัญ หากมีใครพบเจอสิ่งไม่เหมาะไม่ควรเข้า ก็จะทำให้ฮ่องเต้สงสัยพวกเขาได้

ผู้เฒ่าสวี่เคยดำรงตำแหน่งเป็นราชครูในราชสำนัก แต่เพราะฮ่องเต้ระแวงเขา เขาจึงขอลาออกจากราชการและกลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ที่บ้าน

กว่าจะลบล้างความระแวงของฮ่องเต้ได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ หากเกิดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก ตระกูลสวี่ก็คงต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ด้วยเลือด!

พี่ชายใหญ่ในเวลานี้เป็นขุนนางชั้นเอกระดับสาม แต่ด้วยบารมีของบิดา ผู้คนในราชสำนักจำนวนไม่น้อยจึงให้ความเคารพต่อตระกูลสวี่

และนี่ก็เป็นเหตุผลที่จงหย่งโหวมาสู่ขอนาง!

สวี่ซื่อพินิจมองหุ่นไม้แกะสลัก หุ่นไม้ตัวนี้ดูเหมือนจะเคยผ่านการแช่ในเลือด มีกลิ่นอายบางอย่างให้ความรู้สึกน่าขนลุก รอยขีดข่วนที่แกะด้วยมีดบนหุ่นไม้ยิ่งชวนให้รู้สึกสยดสยอง

ด้านหลังของหุ่นไม้ มีวันเดือนปีเกิดของฮ่องเต้ถูกสลักอยู่

“ลายมือนี้...” สวี่ซื่อเม้มริมฝีปากแน่นพลางขบกรามแน่น จนมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก

“นี่เป็นลายมือของนายท่านใหญ่” เติงจือเติบโตมาในบ้านตระกูลสวี่ นางย่อมจำลายมือของใต้เท้าสวี่ได้

สวี่ซื่อน้ำตาไหล “ไม่ ของข้าเอง!”

ขนทั่วทั้งร่างกายของสวี่ซื่อลุกชัน ความรู้สึกในยามนี้คือความเสียใจ ความหวาดวิตก แต่ที่มากมายยิ่งกว่าคือ...

ความโล่งใจ

นางเป็นบุตรสาวคนเล็กของตระกูล พี่ชายใหญ่เป็นคนเลี้ยงดูนางให้เติบใหญ่ กระทั่งอักษรของนาง พี่ใหญ่ก็เป็นคนสอน

ทำไม! ทำไม!! ทั้งๆ ที่ตอนนั้น ลู่หย่วนเจ๋อเป็นฝ่ายมาสู่ขอนาง!

ดวงตาแดงก่ำของสวี่ซื่อเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ตั้งแต่วินาทีที่นางก้าวเข้ามาอยู่ในจวนหลังนี้ ลู่หย่วนเจ๋อก็ขอให้นางไปที่ห้องหนังสือช่วยสอนเขียนตัวอักษรให้เขา สรุปแล้ว เขาไม่เคยจริงใจกับนางใช่หรือไม่

ตอนนั้นนางรู้สึกอบอุ่นมาก แต่เวลานี้ ทั่วสรรพางค์กายของนางหนาวเหน็บ

คำพูดเพียงประโยคเดียวที่ว่า เขารู้สึกอึดอัดกดดันเมื่ออยู่ในบ้านตระกูลสวี่ ทำให้สิบแปดปีที่ผ่านมานี้ นางไม่เคยกลับบ้านเลยสักครั้ง

และไม่เคยติดต่อกับครอบครัวตัวเองอีก

กระทั่งของขวัญในเทศกาลต่างๆ ที่ตระกูลนางส่งมาให้ นางก็ไม่เคยเปิด!

หรือแม้แต่ตอนที่นางแพ้ท้อง บ๊วยเปรี้ยวที่มารดาส่งมาให้ นางก็ไม่กล้ารับ!

สวี่ซื่อรู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ภายใต้ตาข่ายที่ถักทอถี่ๆ กดทับจนนางแทบจะหายใจไม่ออก

ราวกับนางกำลังเดินอยู่ท่ามกลางโลกแห่งคำลวง หากก้าวเท้าพลาดไปเพียงก้าวเดียว นางอาจจะแหลกสลายกลายเป็นผุยผง