หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 11

[ท่านแม่คนจ๋วย ไม่ต้องกลัว เจาเจาจะช่วยท่านเอง เจาเจารักท่านแม่ จ๊วบ...]

ทันทีที่ก้มศีรษะลง สวี่ซื่อก็เห็นดวงตาใสแจ๋วของลูกสาวตัวน้อยกำลังจ้องมองกลับมา ทั้งยังทำปากจูจุ๊บส่งให้นางอีกด้วย

[ข้าอยู่ข้างท่านแม่ ดูซิว่าใครกล้าเป็นศัตรูกับท่านแม่]

[ลุยเลย ท่านแม่!]

ความอึดอัดในใจของสวี่ซื่อคลายลงไปหลายส่วน นางทำบุญอะไรมา ถึงได้มีลูกสาวที่น่ารักแบบนี้

นางอดไม่ได้ที่จะอุ้มลู่เจาเจาขึ้นมาหอมแก้มสักฟอด

ก่อนจะปาดน้ำตา แล้ววางเด็กน้อยลง

นางโยนหุ่นไม้แกะสลักลงไปในเตา เทน้ำมันตะเกียงใส่ จากนั้นจึงจุดไฟเผา

หลังจากเฝ้ามองหุ่นไม้มอดไหม้จนเหลือเพียงชั้นขี้เถ้าแล้ว สวี่ซื่อจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกได้เสียที

“ฮูหยิน ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นก่อนเถอะ ท่านยังอยู่ในช่วงอยู่ไฟหลังคลอด ไหนจะร้องไห้ ไหนจะเปียกโชกไปด้วยเหงื่ออีก” เติงจือสงสารฮูหยินจับใจ สองวันมานี้ ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับหัวกลับหางไปหมด

สวี่ซื่อรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทั้งตัว นางรู้สึกราวกับร่างกายแทบจะหลุดออกจากกัน

นางเองก็รู้ดีว่าร่างกายของนางไม่อาจทนรับไหว

“ส่งคนไปดูเยี่ยนซูหน่อยสิ อย่าให้ใครรังแกเขา” ทุกวัน สวี่ซื่อจะไปเยี่ยมลูกชายคนโต แต่สองวันนี้ นางลุกไม่ไหว จึงไม่ได้ไปด้วยตัวเอง

“บ่าวได้ถ่ายทอดคำสั่งไปแล้ว ฮูหยินวางใจได้เจ้าค่ะ”

สวี่ซื่อถอนหายใจ แต่ความกังวลยังคงวนเวียนอยู่บนหว่างคิ้วของนาง

[ท่านแม่ ตอนนี้ยังล้มไม่ได้นะ ถ้าท่านแม่เป็นอะไรไป พวกเราจะตายกันหมด...ฮือๆๆ]

สวี่ซื่อก็รู้ดีเช่นกันว่าช่วงเวลานี้นางควรพยายามระงับอารมณ์ และตั้งใจอยู่เดือนให้ดี

ส่วนลู่หย่วนเจ๋อน่ะหรือ เขาไม่เคยกลับบ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หัวใจของนางเย็นลงเรื่อยๆ

ในขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น นอกประตูก็รายงานเข้ามาว่า หลินมามา คนของนายหญิงใหญ่มาที่นี่

เติงจือออกไปต้อนรับหลินมามาด้วยตัวเอง ใบหน้าเปื้อนยิ้มของหลินมามาทำให้นางดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี

“ฮูหยิน ช่วงนี้นายหญิงใหญ่สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง ท่านโหวก็งานยุ่ง พวกเราเปลี่ยนวันงานเลี้ยงรับขวัญเดือนหน่อยไม่ดีกว่าหรือ”

“หรือไม่ก็จัดตอนครบร้อยวัน ดีไหมเจ้าคะ” หลินมามามั่นใจเต็มเปี่ยมว่าฮูหยินจะต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน ฮูหยินเป็นคนใจกว้าง หลายปีมานี้ นางจัดการได้อยู่หมัดมาโดยตลอด

[ฮึ โกหก ขี้โกหก! ท่านพ่อจะไปร่วมงานเลี้ยงของลู่จิ่งเหยา ท่านแม่อย่าไปเชื่อนะ!]

ลมหายใจของสวี่ซื่อติดขัด

ทั้งหมดนี้ นายหญิงใหญ่ก็รู้เรื่องด้วยหรือ

“รบกวนมามากลับไปบอกท่านแม่ด้วย”

“ข้าน่ะ มีลูกสาวก็แค่เจาเจาเพียงคนเดียว ข้าไม่อยากเบียดเบียนนาง อีกอย่าง ข้าได้ส่งคนไปเชิญองค์หญิงใหญ่มาร่วมอวยพรให้นางด้วย เกรงว่าคงไม่ดีนักหากต้องเปลี่ยนแปลง”