หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1007

ลูกศิษย์นิกายหมื่นกระบี่เงยหน้าขึ้นทันที ยิ่งกว่านั้น อวิ๋นหลานยังกล่าวว่า “คำพูดนี้เป็นความจริงหรือ?”

“งั้นให้ข้ามาขอคำชี้แนะสักหน่อยเถอะ!” ในเรื่องวิชากระบี่ ลูกศิษย์นิกายหมื่นกระบี่มีความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม

วิชากระบี่ของพวกเขา เป็นวิชาที่บรรพชนเทพกระบี่ถ่ายทอดมาให้ด้วยตนเอง

อวิ๋นหลานรีบชักกระบี่ออกไปข้างหน้า แต่เพียงสองกระบวนท่า เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

วิชากระบี่ของอีกฝ่าย เหมือนกับของเขาไม่มีผิดเพี้ยน!

ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเขาใช้อะไร นางก็ใช้อันนั้นด้วย!

สามกระบวนท่า ลู่เจาเจาก็สะบัดกระบี่ของเขาจนกระเด็นออกไป แม้แต่อาวุธวิเศษของเขาก็สั่นสะเทือนจนแตกละเอียด

กระบี่พุ่งเข้าหาหน้าอกของเขา

“ท่านอาจารย์ ช่วยข้าด้วย!” อวิ๋นหลานร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัว

นักพรตเสวียนชังยกมือขึ้นชักกระบี่ แววตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า ทุกคนต่างคิดว่านักพรตเสวียนชังจะต่อสู้กับนาง

แต่ไม่คาดคิด

นักพรตเสวียนชังได้ทำลายอาวุธวิเศษของตนเอง ทิ้งศักดิ์ศรีและเหล่าศิษย์ แล้วหลบหนีไปทันที!

“ท่านอาจารย์…” อวิ๋นหลานรู้สึกร่างกายเย็นเฉียบ หัวใจราวกับถูกแช่แข็ง เมื่อก้มลงมอง ปลายกระบี่ได้แทงทะลุหน้าอกของเขา…

ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ทิ้งเขาแล้วหลบหนีไปแล้ว

เขาเงยหน้าขึ้นมองลู่เจาเจาอย่างเลื่อนลอย

แววตาคู่นั้นทำให้เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง คุ้นเคย...ราวกับว่าเขาเคยเห็นแววตาคู่นี้ที่ไหนมาก่อน

ทันใดนั้น…

เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง หัวเราะจนกระอักเลือดออกมา

“เจ้า... ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้า... เจ้าคือ…” ฮ่องเต้องค์น้อย แห่งแคว้นใต้!

นางคือฮ่องเต้องค์น้อย แห่งแคว้นใต้!

มีข่าวลือในแคว้นใต้ว่า จักรพรรดินีแห่งแคว้นใต้ เป็นหลานสาวของราชินีภูติ!

เป็นนาง!

จักรพรรดินีองค์น้อยวัยสี่ขวบ ที่มักจะถือขวดนมแล้วดื่มอึกใหญ่ๆ!

เขากระอักเลือดออกมาไม่หยุด แววตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง “ท่าน…อาจารย์... ท่านหนีไม่พ้นหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า หนีไม่พ้นหรอก…” นางมาตามหาท่านแล้ว!

ปัง

ศพล้มลงกับพื้น

ผู้บำเพ็ญตนที่เข้าร่วมในการจับกุมเผ่าภูติถูกสังหารทั้งหมด คนที่เกี่ยวข้องกับการค้าขายต่างคุกเข่าลง ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว บาดแผลบนร่างกายของพวกเขาจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบปีกว่าจะหายดี

“ท่านปู่ พวกเราสำนึกผิดแล้วจริงๆ”

“พวกเราไม่กล้าทำอีกแล้ว ท่านปู่...”

พวกเขาทำตัวน่ารัก เหมือนกับหลาน!

เซี่ยอวี้โจวเงยหน้าขึ้น ยื่นขาข้างหนึ่งออกไป มือทั้งสองข้างอยู่ที่สะโพก “ข้าคือท่านปู่เซี่ย!”

เขาแสดงให้เห็นถึงการข่มเหงผู้อื่นโดยอาศัยอำนาจของผู้อื่นได้อย่างสมบูรณ์แบบ