หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 91

[ฉินฮูหยินคนนั้น เป็นคนดีจัง...] ลู่เจาเจาเอามืออ้วน ๆ เล็ก ๆ ของนางตบเข้าหากันจนมือแดงไปหมด

ใบหน้าของสวี่ซื่อแอบยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่สายตาที่มองไปที่เผยเจียวเจียวที่อยู่หน้าประตูกลับเย็นชาอย่างมาก

ในเมื่อเจ้ากล้าลงมือกับลูกของข้า ถ้าเช่นนั้นก็อย่ามาโทษข้าที่ไร้ความปรานี!

สวี่ซื่อกล้ารักกล้าแค้น แต่ก็มีขีดความอดทนเช่นกัน เด็กไม่สามารถเลือกเกิดได้เอง เด็กสองคนนั้นก็เป็นผู้บริสุทธิ์เช่นกัน แม้ว่านางจะเกลียดชังจนต้องกัดฟันแน่น แต่ก็ไม่เคยลงมือกับเด็กสองคนของเผยเจียวเจียว

แต่ตอนนี้นางกลับไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

[เยี่ยมมากเลย นางเอกถูกตบกลางถนนไปเลย...]

[หึ นางเอกจะไม่ใช่ปีศาจได้ยังไง ภายในร่างเล็ก ๆ นั้นมีวิญญาณของผู้ใหญ่อยู่นะ]

[คิก ๆ ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างรู้กันหมดแล้วว่าครอบครัวของนางเป็นอนุที่แอบเลี้ยงไว้ ดูสิว่าพวกนางจะยังหยิ่งผยองกันอีกยังไง! ฮ่า ๆ ๆ] เจาเจาดีดเด้งอยู่ในอ้อมแขนของเติงจืออย่างมีความสุข

สวี่ซื่อลูบศีรษะของเจาเจาแล้วหอมแก้มของนางไปหนึ่งที

เรื่องที่ลอบวางเพลิง เด็กร่วมเรียนหนังสือคนนั้นรับผิดชอบทั้งหมดเอาไว้ แต่ก็เป็นผลกรรมที่ตอบแทนกลับไปอย่างหนักหน่วงยิ่งกว่าจนพวกเขามิอาจจะทนรับได้

เป็นการคลายความโกรธในใจของสวี่ซื่อลงไปเล็กน้อย

เมื่อนางลองคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนดู เกรงว่าลู่หย่วนเจ๋อคงยังไม่รู้ว่าชื่อเสียงอัจฉริยะของลู่จิ่งไหวคือสิ่งที่ขโมยมา

สวี่ซื่อขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ตอนนี้นางยังไม่อยากให้ลู่จิ่งไหวตกจากชื่อเสียงของความเป็นอัจฉริยะ

มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น นางถึงจะมีโอกาสพาลูกทั้งสามคนออกไปได้

ลูกของนางต้องถูกมองว่าเป็นความอัปยศของจวนโหว วันที่หย่าร้างถึงจะเป็นเวลาที่พวกเขาจะเปล่งประกายได้

เมื่อสวี่ซื่อกลับไปที่จวนโหว ที่จวนก็เชิญท่านหมอมาแล้ว นายหญิงใหญ่โกรธจนกระทบกระเทือนทางจิตใจ โกรธจนเป็นลมไปแล้ว

ส่วนอีกคนหนึ่งก็พยายามแทนที่เจาเจา พยายามจะฆ่าล้างตระกูลสวี่!

“นายหญิงใหญ่ ท่านคิดผิดแล้ว”

“ผู้ใหญ่ประพฤติมิชอบเช่นไร ผู้น้อยก็จะเลียนแบบในทางเสียหายเช่นนั้น ลูกที่เกิดจากอนุคนนั้น นิสัยเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้”

“ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงคนนั้นคลอดออกมาเหมือนนางจิ้งจอกขี้ประจบสอพลอปานนั้น ดูลักษณะแล้วเหมือนนางปีศาจ ใครจะไปรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นคนคิดเองหรือไม่?” สวี่ซื่อกุมริมฝีปากยิ้มน้อย ๆ

สีหน้านายหญิงใหญ่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

นางมองสวี่ซื่ออย่างไม่เป็นมิตร

“เจ้าน่ะ อย่าได้พูดถึงคนนอกเลย เจ้าต้องเอาใจใส่ปรนนิบัติหย่วนเจ๋อให้ดี ๆ หย่วนเจ๋อไม่ได้กลับจวนมาเกือบครึ่งเดือนแล้วไม่ใช่หรือ? สตรีที่มีครอบครัวแล้วจะต้องเข้าอกเข้าใจผู้เป็นสามี ผู้หญิงได้รับความอยุติธรรมใจนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป?”

“ผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อแต่งงานออกไปแล้วก็ไม่ใช่คนของครอบครัวนั้นแล้ว พ่อแม่เจ้าก็อายุมากแล้ว เจ้าก็อย่าไปสร้างความลำบากให้พวกเขาเลย”