หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1016

เรือแล่นไปในทะเลเป็นเวลาสามวัน และในตอนเย็นของวันที่สาม หมอกสีขาวก็เริ่มปรากฏขึ้นในทะเล

หมอกหนาปกคลุมอย่างหนาแน่น เรือก็พลันหยุดลงกลางทะเลวิญญาณ

ราชครูลุกขึ้นยืนมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้น…

ก็ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาอย่างแผ่วเบา เสียงเพลงนั้นไพเราะล่องลอยและโศกเศร้า ราวกับซ่อนความโศกจากการพลัดพรากไว้ไม่รู้จบสิ้น

จู๋มั่วรีบลุกขึ้นยืน เพื่อคุ้มกันอยู่ข้างๆ ลู่เจาเจา

“ทุกคนรีบหลับตา และปิดหูซะ! นั่นเป็นเสียงเงือก!” ทันทีที่ราชครูพูดจบ ก็เห็นบางสิ่งบางอย่างกำลังว่ายเข้าหาเรือบนผิวน้ำที่เป็นประกาย

ทุกคนหลับตาปิดหู รู้สึกเลือนรางว่าเหมือนมีบางอย่างขึ้นเรือ

เสียงเพลงเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นทุกที ราวกับอยู่ข้างหู

ได้กลิ่นคาวทะเลเข้มข้นลอยมาแตะจมูก

ลมหายใจแผ่วๆ รดลงบนใบหน้าของทุกคน เงือกกำลังเข้ามาดูพวกเขาใกล้ ๆ งั้นหรือ??

เหมือนเพลงจะหยุดลงแล้ว

เงือกหยุดการก้าวเดิน แล้วมายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

ทุกคนค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก็เห็นคนหนึ่งที่มีใบหน้าสวยงามราวกับเทพธิดา ส่วนบนเป็นมนุษย์ ส่วนล่างเป็นหางปลายาวปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีเงิน กำลังเอียงศีรษะมองพวกเขาอยู่

ราชครูค่อย ๆ ผ่อนคลาย “ดูเหมือนนางจะไม่มีเจตนาร้ายกับเรา”

“ใครคือลู่เจาเจา?” เสียงของเงือกไพเราะราวกับเสียงเพลง แม้แต่เสียงกระซิบก็ยังเหมือนร้องเพลง

ทุกคนมองลู่เจาเจาด้วยความตกใจ

ทำไมเงือกถึงรู้จักนาง??

เมื่อเงือกเห็นทุกคนมองไปที่ลู่เจาเจา มันก็ว่ายน้ำไปข้างๆ นางพร้อมกับแกว่งหางไปมา

“เจ้าคือลู่เจาเจาใช่ไหม?” เงือกกางมือออก เผยให้เห็นกระดาษจำนวนหนึ่ง

ลู่เจาเจาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ!!

“ไม่ ข้าไม่ใช่!!” ข้าไม่ใช่ลู่เจาเจา!!

ช่างเลวร้ายจริงๆ! ข้าใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อจะทิ้งมันไป!

“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก นี่เป็นของที่เจ้าทำหล่นลงไปในทะเลวิญญาณโดยไม่ระวัง” เงือกสาวเม้มริมฝีปากเบาๆ พร้อมกับส่งคืนการบ้านที่ยังสมบูรณ์ดีให้นาง

นางเป็นองค์หญิงน้อยของเผ่าเงือก ไม่ได้เจ้าเล่ห์เหมือนเงือกทั่วไป แต่กลับชอบช่วยเหลือผู้อื่น

ตอนนี้ นางยังยิ้มแย้มรอให้ลู่เจาเจากล่าวขอบคุณ

ทุกคนยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อ โอ้พระเจ้า เด็กผู้หญิงเกือบจะชักกระบี่เจาหยางออกมาแล้ว

นางพยายามกัดฟันพูด