หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1026

“ถึงขนาด เพราะว่าข้ามาจากนิกายหมื่นกระบี่ มนุษย์เคารพนับถือพวกเขามาก แต่พวกเขากลับทำเรื่องเดียรัจฉานเช่นนี้”

“ยังมีเทพ......พวกเขาไม่คู่ควร!” ลู่เจาเจาเอ่ยถึงเทพเจ้าก็หยุดไปเงียบๆ

เด็กหนุ่มลูบศีรษะของนางเบาๆ

“หากรู้แบบนี้.......หากรู้แบบนี้......” ลู่เจาเจากลั้นน้ำตาอยู่ แต่พูดประโยคนั้นไม่ออก คำพูดที่ว่าหากรู้แบบนี้ ไม่สู้ปล่อยสามดินแดนพินาศไป

เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ “เจ้าทำไม่ลงหรอก”

“ในดวงตาของเจ้า มองเห็นสิ่งสวยงามตลอด มองเห็นด้านที่สว่าง”

“เจาเจา ในเมื่อกฎยุ่งเหยิงแล้ว ไม่สู้กำหนดกฎขึ้นใหม่ ไม่มีใคร อยู่สูงตลอดกาล และไม่มีใคร แทนที่ไม่ได้” อย่างเช่น เทพที่ยืนอยู่เหนือมวลชน

ลู่เจาเจามองเขาอย่างมึนงง เหมือนไม่ค่อยเข้าใจอยู่บ้าง

“รีบโตไวไวเถอะ” เต๋าสวรรค์ทอดถอนหายใจ

“เจ้าในตอนนี้ เด็กเกินไปแล้ว” ยังคว่ำทั้งหมด ตั้งกฎใหม่ไม่ได้

ลู่เจาเจาพูดอย่างสะอึกสะอื้น “เจ้าช่วยข้าตามหาสัตว์วิญญาณได้ไหม? ไก่โง่ตัวนั้นของข้า ทั้งกินเก่งทั้งขี้ขลาด เดิมข้าคิดว่ามันรู้จักแต่กิน......” ลู่เจาเจาเศร้าใจมาก

มันสังเวยชีวิตเพื่อตนแล้ว

เด็กหนุ่มคลายคิ้ว

ยกมือคว้าในอากาศธาตุเบาๆ ภาพเสมือนกลมๆ หนึ่งก้อนก็มาอยู่ในมือเขา

“จิตวิญญาณของมัน ข้าช่วยเจ้าเลี้ยงเอาไว้”

ภาพเสมือนหลับตาเหมือนกำลังงีบ แจ๊บปากบ่อยๆ

“อาเซวี่ย!” ลู่เจาเจาเรียกอย่างประหลาดใจ

เสียงเรียกอาเซวี่ย ไก่อ้วนตัวน้อยก็ค่อย ๆลืมตาขึ้น ดวงตาคู่น้อยเบิกตากลมโต

มันกระพือปีกไปถึงปลายนิ้วลู่เจาเจา

“อาเซวี่ย ข้าต้องขอโทษเจ้า” ลู่เจาเจาขอโทษตาแดงๆ

“เดิมข้าคิดว่า เจ้ารู้จักแต่กิน คิดไม่ถึงจะสังเวยชีวิตตามข้า อาเซวี่ย ข้าซาบซึ้งใจมาก......”

อาเซวี่ยกระพือปีก

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก......” เสียงเล็กหนึ่งพูด

“คนที่เจ้าล่วงเกินเยอะเกินไป ข้ากลัวเจ้าจากไปแล้ว ไม่มีใครปกป้องข้า”

“จึงตัดสินใจตามเจ้าไป”

“สะใจมาก ดีกว่าอยู่แล้วได้รับโทษ”

ลู่เจาเจาแข็งเป็นหินทันที ท่าทางเหมือนถูกฟ้าผ่า

นิ้วสั่นๆ ชี้ที่อาเซวี่ย ใบหน้าเล็กน่ากลัว “ฆ่าทิ้ง ลากออกไปฆ่าทิ้งเลย!!”

เสียเปล่าแล้ว

น้ำตาของข้า เสียเปล่าแล้ว!