หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 103

กลุ่มคนที่บอกว่าเป็นปาฏิหาริย์ ในขณะนี้กำลังด่าสาปแช่งไม่หยุด

เติงจือเบิกตากว้างและยังคงตั้งสติกลับมาไม่ได้

“ฝนขี้นกนี่...เกรงว่าจะกลายเป็นเรื่องตลกไปทั่วทั้งเมืองเป่ยเจาเสียแล้ว” เติงจือมองดูกลุ่มคนผู้คลั่งไคล้กลุ่มนี้เปลี่ยนไปตาสว่างอย่างน่าเวทนาจนเกือบจะหัวเราะเสียงดังออกมา

“พระโพธิสัตว์คุ้มครองจริง ๆ ที่แก้แค้นแทนฮูหยินเจ้าค่ะ”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ...” เติงจือหัวเราะจนปากไม่หุบ

สวี่ซื่อกลับนึกถึงการกระทำที่แปลกประหลาดของเจาเจาขึ้นมา นางยกมือกุมหน้าผาก ไม่ต้องคิดเลยเป็นฝีมือเจาเจานั่นแหละ!

เพื่อแก้แค้นให้ตัวเอง เพื่อให้ตัวเองมีความสุขมาก ๆ

ช่างเป็นแก้วตาดวงใจตัวน้อยที่ใส่ใจจริง ๆ เลยนะ

ฝนขี้นกครั้งนี้ตกลงมานานกว่าครึ่งชั่วยามเลยทีเดียว บนพื้นไม่มีที่ให้เท้าเดินเลย และทุกคนก็เดินไปพลางกับอาเจียนไปพลาง

เกรงว่าคงจะกัดฟันเกลียดแค้นครอบครัวลู่จิ่งไหวกันเสียแล้ว

รถม้าจากพระราชวังวิ่งผ่านข้างประตูไปอย่างรวดเร็ว ยังสามารถได้ยินเสียงด่าเพราะโกรธได้ราง ๆ

เผยเจียวเจียวที่อยู่หน้าเวทีมีสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ถึงกระทั่งที่ถูกคนแตะทีหนึ่งเพื่อแก้แค้น

“อนุบ้าคลั่ง คาดไม่ถึงว่าจะหลอกพวกเราออกมารับทุกข์! คนที่สามารถเป็นอนุนอกเรือนได้ ล้วนไม่มีอะไรดีสักอย่างจริง ๆ”

“ลูกนอกคอกที่อนุคลอดยิ่งไม่มีอะไรดีเข้าไปใหญ่”

สวี่ซื่อหัวเราะพรืดออกมา

เช่นนี้ลู่หย่วนเจ๋อก็ไม่ได้รับประโยชน์อะไรแล้วละสิ

“ท่านโหวลู่ ท่านมีความแค้นอะไรกับข้างั้นหรือ? ถึงจงใจเกลี้ยกล่อมให้ข้ามาดูปาฏิหาริย์อะไรนี้ ผลสุดท้ายกลับต้องมาโดนนกขี้ใส่ทั้งตัว! เรื่องนี้ไม่จบกับท่านแค่นี้แน่!”

“ใต้เท้าลู่ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

“ใต้เท้าลู่ระวังตัวให้ดี ๆ ล่ะ!” ขุนนางหลายคนเดินกุมหน้าและปีนขึ้นรถม้าอย่างทุลักทุเล พากันหนีแยกย้ายไป

นางยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาอย่างช้า ๆ

มือและเท้าของเด็กน้อยอ้วนจ้ำม่ำ มืออ้วนมากจนดูน่ารักอย่างมากตอนนี้ และเมื่อกางมือเล็ก ๆ ออกมา ไม่ต้องพูดเลยว่าจะน่ารักมากแค่ไหน

“ผิดตรงไหนหรือ?” สวี่ซื่อไหนเลยจะกล้าลงโทษนาง เมื่อเห็นลูกสาวสุดรักทำท่าทางเช่นนี้ หัวใจก็ละลายไปแล้ว

เด็กน้อยทำหน้าตาน่าสงสาร แม้แต่ขนตาที่ยาวหนา ๆ ก็เปียกไปด้วยน้ำตาเป็นประกาย

แต่สวี่ซื่อรู้ว่า ในใจนางคงกำลังเอามือเท้าสะเอวและเงยหน้าหัวเราะเสียมากกว่า

[ฮ่า ๆ ๆ ๆ ...ข้าใส่ยาถ่ายลงไปในอาหารนก]

[ให้นางบ้าคลั่งให้นางเป็นนางมาร ขี้ใส่หน้านางไปเลย!]

“ไม่...ไม่ควร วาง...ย... ยา” นางพูดตะกุกตะกักก่อนจะพูดออกมาเป็นประโยคจนหมด

“ตี...ตีเถอะ” จากนั้นเด็กน้อยก็ทำหน้ามุ่ยหรี่ตาปิดแน่น และยังหันหน้าไปด้านข้างก่อนจะยื่นมือเล็ก ๆ ออกมา ดูท่าเหมือนผู้กล้าหาญกำลังจะโดนฆ่าตายยังไงยังงั้น