หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 102

ชีวิตนางและลูกไม่ใช่ชีวิตหรือยังไง?

สวี่ซื่อโกรธจนตัวสั่น

ตอนนี้เมื่อมองไปเห็นนกบินเต็มท้องฟ้า ก็รู้สึกว่าแม้แต่สวรรค์ก็ยังช่วยนางด้วยงั้นหรือ? สวี่ซื่ออดไม่ได้ที่จะเกิดอารมณ์ท้อแท้

“ลงไปดูกันเถอะ” สวี่ซื่ออยากเดินออกไปดู

แต่เติงจือกลับดึงตัวนางเอาไว้ด้วยสีหน้าลังเล “คุณหนูน้อยกำชับครั้งแล้วครั้งเล่าว่าห้ามลงจากร้าน เพราะเกรงว่าผู้คนมากมายอาจจะชนฮูหยินได้ ฮูหยิน...” เติงจือมองนางด้วยความกังวล

มีผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ แห่กันมาที่ถนน เพื่อจะมาดูสัตว์ปีกทั้งหลายที่บินมารวมตัวกันจากทั่วสารทิศ

มีกลุ่มชายหนุ่มสวมเสื้อสีน้ำเงินยืนล้อมรอบตัวลู่จิ่งไหวเอาไว้เสมือนเขาเป็นผู้นำกลุ่ม “พี่จิ่งไหว น้องสาวของท่านเกรงว่าจะเข้าตาท่านนั้นเสียแล้ว พี่จิ่งไหวกำลังจะรุ่งเรืองแล้ว”

ชายหนุ่มบุ้ยปากไปยังทิศทางเมืองหลวง

ลู่จิ่งไหวทำสีหน้าเคร่งขรึมและส่ายหัวเบา ๆ “จิ่งไหวยอมเป็นที่พึ่งพาของน้องสาวเท่านั้น ไม่ใช่อาศัยกำลังของน้องสาว”

ทุกคนพากันประจบสอพลอกันทันทีว่า “พี่จิ่งไหวเป็นคนที่มีความสามารถ ย่อมไม่สนใจชื่อเสียงจอมปลอมเหล่านี้อยู่แล้ว”

“ปีหน้าไปสอบระดับเซียงซื่อ พี่จิ่งไหวจะต้องได้ตำแหน่งเจี้ยหยวนอย่างแน่นอน”

ลู่จิ่งไหวส่ายหัวอย่างถ่อมตัว แต่ทุกคนกลับไม่ได้สนใจ

ท้องฟ้าที่มีนกปกคลุมเป็นบริเวณกว้าง เหมือนมีลมฝนกำลังจะมา

ในขณะนี้ลู่เจาเจากำลังคาบหญ้าหางสุนัขไว้ในปาก และนั่งอยู่ในศาลาพร้อมกับปิดจมูกอย่างเงียบ ๆ

ทางด้านใจกลางเมือง

ผู้คนนับไม่ถ้วนแห่กันมาคับคั่ง ถึงกระทั่งที่มีบางคนเริ่มตะโกนเป็นระลอกเสียงดังว่านี่เป็นปาฏิหาริย์

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเผยเจียวเจียว จิ่งเหยาฉลาดจริง ๆ อายุน้อย ๆ ก็สามารถเล่นตบตาผู้คนได้ และคนที่ตะโกนกระตุ้นเป็นจังหวะนี้ก็เป็นจิ่งเหยาที่สอนมา

ทุกคนอ้าปากตะโกน ปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์...

ปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์...

ทั่วทั้งเมืองกำลังพากันตะโกนคำว่าปาฏิหาริย์

และพากันอ้าปากแหงนหน้ามองท้องฟ้า ด้วยสีหน้าที่บ้าคลั่ง

เปาะ...

ในขณะนี้พากันรูม่านตาหดตัวลงกันเป็นแทบ “อ๊ากกก!!!” ใบหน้าเต็มไปด้วยการต่อต้านและตกใจ

“เป็นขี้นก เป็นขี้นก”

“รีบวิ่งหนีเร็วเข้า วิ่งหนี! ท้องฟ้าเต็มไปด้วยขี้นก!”

“ฝนตกห่าอะไรเล่า เป็นฝนขี้นก รีบวิ่งหนีเร็ว ช่วยด้วย!!” ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา ต่างพากันก้มหัวลงและวิ่งหนีกันอย่างตื่นตระหนก

กลัวว่าถ้าแหงนหน้าขึ้นมา ขี้นกจะเข้าปาก

ความบ้าคลั่งเมื่อครู่นี้ ชั่วพริบตาเดียวก็หายวับไปทันที

เห็นแต่ขี้นกตกลงมาจากท้องฟ้านับไม่ถ้วน และเพราะว่ามีคนอยู่แออัดจำนวนมาก ทำให้คนจะหลบก็หลบไม่ได้ จะซ่อนตัวก็ซ่อนไม่พ้น

ในหมู่พวกเขายังมีขุนนางในราชสำนักปะปนอยู่ด้วย พากันหน้าแดงเพราะความโกรธที่บนหัวเต็มไปด้วยขี้นก

“ปาฏิหาริย์อะไร ล้วนเป็นเรื่องไร้สาระทั้งเพ!”

“ทั้งหมดเป็นเรื่องไร้สาระ ปาฏิหาริย์กับผีนะสิ!” บางคนถึงกับด่าออกมาตรงนั้นด้วยความโกรธ

ทุกคนวิ่งหนีกันอย่างตื่นตระหนก สวี่ซื่อที่กำลังท้อแท้ใจมองดูฉากวุ่นวายตรงหน้าด้วยสีหน้าตกใจ